Και ξαφνικά, από το πουθενά, μείναμε σπίτι. Εμείς και ο εαυτός μας. Ο εαυτός μας κι εμείς. Μέσα στους λευκούς ή χρωματιστούς μας τοίχους. Ύστερα από πολύ καιρό, στον πολύ προσωπικό μας χώρο με τα προσωπικά, επιλεγμένα, αγαπημένα μας αντικείμενα, που είχαμε πολύ καιρό να παρατηρήσουμε, να εκτιμήσουμε, να ανακατέψουμε.
Όπως όλοι θα συμφωνήσουμε κι έχει ήδη ειπωθεί σε άπειρα δημοσιεύματα και συζητήσεις, είναι σαν κακό όνειρο όλη αυτή η νέα πραγματικότητα, σαν μια εφιαλτική προφητεία. Η ταινία “Contagion” σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια στον καναπέ σου μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, σαν να παίζεις εσύ ο ίδιος, ένας τρελά ταλαντούχος ηθοποιός στο Hollywood. Μέχρι και θεωρίες συνωμοσίας σκέφτεσαι, μήπως τελικά ο Soderbergh είχε inside info από το CDC; Βέβαια… έχουμε γίνει όλοι ειδικοί στα σενάρια με τέτοια τεχνολογική επανάσταση που ζούμε.
Ωστόσο, έχουμε σκεφτεί ότι όλα αυτά για κάποιο πολύ έξυπνο λόγο γίνονται που θα βγάλει νόημα ίσως μετά από δεκαετίες, όπως έχει δείξει η ιστορία, όταν μάλλον δε θα είμαστε εδώ; Και ως φύσει θετικό, αισιόδοξο και χαμογελαστό πνεύμα εγώ, δεν θα μπορούσα παρά να αντικρίσω μια τεράστια προσωπική και ομαδική ευκαιρία. Ποτέ κανείς δεν πέθανε από έλλειψη αλκοόλ, καφέ, καυσαερίου ή σεξ. Η φύση εκδικείται, το έχουμε κατανοήσει όλοι καλά, μέσα σε 15 μόλις μέρες απαγορεύσεων και περιορισμών. Μήπως, όμως, είναι και μια φανταστική ευκαιρία για τους εαυτούς μας να “εκδικηθούμε” τις επιλογές που είχαμε κάνει ως τώρα στη, δήθεν, πετυχημένη ζωή μας;
Με τόσο υπέροχα άπλετο χρόνο για μας -άσχετα αν είμαστε ελεύθεροι, παντρεμένοι, χωρισμένοι, με παιδιά ή χωρίς, διότι όλοι κατά βάθος και κατά πλάτος μόνοι είμαστε (τετριμμένο, αλλά τόσο αληθινό)- κάνουμε τώρα επιτέλους μόνο τις πιο πολύτιμες επιλογές. Σε όσους μόνο μας λείπουν, σε όσα μετράνε πραγματικά για μας, στη δουλειά των ονείρων μας που φαντασιωνόμαστε, στους εξωτικούς εκείνους προορισμούς που θα κλείσουμε αμέσως ασυζητητί εισιτήρια μόλις όλα αυτά (σχεδόν) τελειώσουν.
Διότι, ο κορονοϊός μας έκανε κι ένα πρωτόγνωρο δώρο: να είμαστε επιτέλους ο πραγματικός μας εαυτός, χωρίς τις μάσκες που φοράμε καθημερινά (επί πανδημίας ή όχι). Οι καλοί έγιναν καλύτεροι και οι κακοί χειρότεροι. Νιώθω ότι πολύ πιθανόν, για όσο κρατήσει η κρίση, να “επιβραβευθούμε” για την προηγούμενη ζωή μας, τα χαρίσματα ή τα ελαττώματά μας. Η ζωή, τελικά, είναι δίκαιη, πάνω και πέρα απ’ όσα καταλαβαίνουμε γι’ αυτή συνήθως γρήγορα και επιφανειακά.
Ο αέρας είναι φρέσκος στο πρόσωπό μας, ο ήλιος λαμπερός και ευεργετικός, η φύση μυρωδάτη. Ας τα εκμεταλλευτούμε όλα αυτά, γιατί μάλλον δε θα κρατήσουν, ευτυχώς ή δυστυχώς, για πολύ…
Αρχική δημοσίευση από την Ελένη Ανθοπούλου στην αθηΝΕΑ.