Πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με την μουσική; Αν μπορούσε να ξεχωρίσει μία κορυφαία στιγμή στην έως τώρα πορεία της, ποια θα ήταν αυτή; Υπήρξε κάποιος μουσικός που την επηρέασε και αποτέλεσε πρότυπο για εκείνη; Η μουσική, πέρα από το ότι μας ταξιδεύει, έχει τη δύναμη και να “σχολιάζει”; Τι είναι αυτό που την αποφορτίζει; Λίγες μέρες πριν τη συμμετοχή της στο μουσικό αναλόγιο του Γιώργου Πατεράκη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 21, 22 και 23 Οκτωβρίου, «Και σεις, πώς τα περνάτε»;, η ερμηνεύτρια Μαρία Παπαγεωργίου απαντά στις ερωτήσεις μας.
Τι είναι για εσάς η μουσική; Πώς αποφασίσετε να ασχοληθείτε με αυτόν τον χώρο;
Όσο περνούν τα χρόνια πιστεύω τελικά πως δεν το αποφάσισα εγώ, η ίδια η μουσική αποφάσισε για μένα. Από μικρή ζούσα και ανέπνεα για να τραγουδήσω και να παίξω μουσική. Βέβαια έχοντας μεγαλώσει σε μία επαρχιακή πόλη, δεν ήταν εύκολο να το δούμε ως μία προοπτική επαγγέλματος. Έκανα, λοιπόν, έναν μεγάλο δρόμο στην ενήλικη ζωή μου εδώ στην Αθήνα και χάραξα ένα δικό μου μονοπάτι, βάζοντας ένα μικρό λιθαράκι μέρα με τη μέρα, χτίζοντας την μουσική μου οικογένεια.
Αν ξεχωρίζατε μία κορυφαία στιγμή στην έως τώρα πορεία σας, ποια θα ήταν αυτή;
Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό να δώσω είναι η συνεργασία μου με τον Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν στιγμή-ορόσημο, όχι μόνο γιατί τραγούδησα τα τραγούδια του, αλλά γιατί έγινε με έναν πολύ πηγαίο και ουσιαστικό τρόπο η συνάντησή μας. Ωστόσο, μέσα μου βαθιά θυμάμαι τη συναυλία μου στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής το 2019. Μέσα σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος της παράστασης, έκλεισα τα μάτια μου και είπα πρώτη φορά “Μαρία, τα κατάφερες”. Έκλειναν τα μάτια μου και έβλεπα τους γονείς μου, τη δασκάλα μου, τους ανθρώπους που με στήριξαν, μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτο.
Υπήρξε κάποιος μουσικός που σας επηρέασε και αποτέλεσε πρότυπο για εσάς;
Η δασκάλα μου φωνητικής, η Ελισάβετ Καρατζόλη, είναι μέχρι και σήμερα πρότυπο Ανθρώπου. Γενικά δεν με συγκινούν οι άρτιοι μουσικοί απλά, το καλλιτεχνικό μου πρότυπο συνδέεται άμεσα με το ήθος και την αξιοπρέπεια, τη στιβαρότητα και την πυγμή που δείχνουν οι άνθρωποι πραγματοποιώντας την τέχνη τους. Πάντα ήθελα να φτάσω το καλλιτεχνικό σύμπαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου, τα μουσικά μονοπάτια τραγουδοποιών της δεκαετίας του 90 – από τον Αλκίνοο και τον Αγγελάκα μέχρι τον Βασίλη Νικολαΐδη και τον Παυλίδη. Ήθελα πάντα να μάθω πώς μπορεί ο Φοίβος Δεληβοριάς να αγκαλιάζει όλο αυτόν τον πλούτο και την πολυπολιτισμικότητα γύρω του με τέτοια ευγένεια, τι να ένιωθε η Φλέρυ όταν έλεγε το “Τραγούδι της Νύχτας”, πώς γερνάει μιλώντας στη μάνα της η Τάνια Τσανακλίδου. Είχα την ευλογία, όσους πρόλαβα εν ζωή να μου δείξουν τα μονοπάτια τους και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλώνοντας τους συναντάς και δεν τους απομυθοποιείς.
“Μια Χαραμάδα Πανικού”, μια προσωπική αφήγηση για τις κρίσεις πανικού. Υπάρχουν πιστεύετε κάποια θέματα που αποτελούν ακόμα ταμπού και μας δυσκολεύουν να μιλάμε για αυτά;
Νομίζω το βλέπετε και μόνοι σας γύρω σας. Σίγουρα είμαστε σε μία εποχή τα τελευταία χρόνια που αρχίζουν κάποια θέματα να παύουν να είναι μεγάλα ταμπού και βλέπεις ότι πολλοί πλέον άνθρωποι έχουν δύναμη να μιλήσουν ανοιχτά. Το χρειαζόμαστε όλοι! Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο το εξέδωσα το 2017 και τότε ήταν πάρα πολύ αμήχανο για μένα να μιλήσω για την αγχώδη διαταραχή, από την οποία υπέφερα για 10 χρόνια. Ωστόσο, σήμερα κοιτώντας το βιβλίο μου, μου φαίνεται κάτι πολύ φυσιολογικό, κάτι που θα μπορούσε να κάνει ο καθένας. Τότε ίσως να μην ήταν.
Το κίνημα του MeToo, οι αναδημοσιεύσεις για περιστατικά κακοποιήσεων και ανισοτήτων ή διακρίσεων, αρχίζουν να σπάνε το τσόφλι της κοινωνίας. Έχουμε πολύ δρόμο.
«Και σεις, πώς τα περνάτε»; Συμμετέχετε στο μουσικό αναλόγιο του Γιώργου Πατεράκη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 21, 22 και 23 Οκτωβρίου. Πείτε μας λίγα λόγια την παράσταση.
Ο Γιώργος Πατεράκης είναι ο τρελός μαέστρος μου, έτσι τον έχω μέσα μου! Ακούραστος, ασυμβίβαστος, γνωστής και μύστης, με συναρπάζει με την ομορφιά της αντισυμβατικότητάς του. Χρειάζεσαι να κάνεις ένα βήμα πίσω πριν “τρέξεις” προς το έργο του, να νιώσεις τον κόσμο του. Άπαξ και το κάνεις, μετά ανοίγει η πόρτα της παιδικής σου περιέργειας και εξερεύνησης! Αυτή η παράσταση είναι μια τέτοια στιγμή του Γιώργου, μια πόρτα σε έναν άλλο πραγματικό, αλλά και εξωπραγματικό κόσμο!
Πιστεύετε ότι η μουσική, πέρα από το ότι μας ταξιδεύει, έχει τη δύναμη και να “σχολιάζει” με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ο χορός σε μία τραγωδία;
Νομίζω ότι μπορεί να σχολιάσει και ακόμα πιο “πρωταγωνιστικά”. Εξαρτάται από το πόσο εμείς είμαστε έτοιμοι να αναμετρηθούμε με την ίδια την κοινωνία, τα κακώς κείμενά της, τις προκλήσεις της. Πόσο ανοιχτή θέση θα πάρουμε.
Η δουλειά σας είναι ιδιαίτερα απαιτητική, έχετε πρόβες, παραστάσεις. Υπάρχει χώρος για ισορροπία ανάμεσα σε προσωπική και επαγγελματική ζωή;
Την ψάχνω χρόνια, μια στιγμή τη βρίσκω, την άλλη την χάνω. Αναφέρομαι πολύ συχνά στη θυσία που χρειάζεται η δημιουργία σε έναν χρόνο που δεν μπορεί να μετρηθεί, σε μία αφοσίωση που δεν μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή. Με ρωτήσατε πριν για τις κρίσεις πανικού που μίλησα ανοιχτά. Τώρα πια, πλησιάζοντας τα 40, μιλάω ανοιχτά για το πόσο σημαντική είναι η κατάψυξη ωαρίων για εμάς τις γυναίκες που δεν έχουμε προλάβει ακόμα να στρώσουμε τη ζωή μας δουλεύοντας πολλές ώρες και πλησιάζουμε προς το τέλος του αναπαραγωγικού μας κύκλου.
Υπάρχει κάτι που σας αποφορτίζει; Αφιερώνετε χρόνο στον εαυτό σας;
Να κάνω τον καραγκιόζη στους φίλους μου, να μαγειρεύω, να χαιρετώ όλο τον κόσμο στην πλατεία Προσκόπων, να κρύβομαι από τον σκύλο μου και να τον βάζω να με ψάχνει.
Έχετε φτάσει ποτέ σε σημείο επαγγελματικής εξουθένωσης; Και αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;
Συνέχεια! Η εργασία μας δεν έχει σταθερά ωράρια, δεν μπορείς να διακρίνεις κάποιες φορές πότε δουλεύεις και πότε όχι. Το μυαλό σου παράγει μονίμως ιδέες είσαι κατ’ επέκταση μονίμως σε μία εγκεφαλική διεργασία. Είπα πολλές φορές ότι θέλω να τα παρατήσω και ότι θέλω να κάνω κάτι πιο συμβατό στη ζωή μου για να ηρεμήσω, όμως ξέρω μέσα μου βαθιά ότι δεν θέλω να ηρεμήσω..
Η αγάπη μου για τη μουσική είναι ατέρμονη και η ανταπόκριση του κόσμου τόσο παρούσα και υγιής, που παίρνω μεγάλο δώρο ως ανταμοιβή.
Έχετε κάποια φράση που ακολουθείτε στη ζωή σας και σας δίνει δύναμη ή σας ηρεμεί;
Προχθές απέκτησα μια. Το σκυλί μου σώθηκε οριακά από βέβαιο θάνατο, είναι γριούλα και έχει ζήσει μία ζωή για δέκα. Τα έχει κάνει όλα και είναι μες στην ευτυχία. Ένας καλός μου φίλος, λοιπόν, με είδε να κλαίω, ξέροντας πως πλησιάζει το τέλος και μου είπε Μαρία αν είσαι έξυπνη “Ζήσε όπως η Ρακίλ”.
Και μία τελευταία ερώτηση. Τι σημαίνει για εσάς ευεξία και ευημερία και ποιος είναι ο Thrive στόχος σας (πχ να κοιμάστε περισσότερο, να τρώτε καλύτερα, να ασχολείστε λιγότερο με το κινητό σας, να βλέπετε τους φίλους σας περισσότερο);
Η παρένθεσή σας δε θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη, με καλύψατε πλήρως!
Η Μαρία Παπαγεωργίου ζει και δραστηριοποιείται στην Αθήνα ως ερμηνεύτρια, μουσικός παραγωγός και δασκάλα φωνητικής.Έχει κυκλοφορήσει 4 προσωπικούς δίσκους (« Όμορφοι και Ηττημένοι», «Άβουλο Θεριό» , «3 Μοίρες», «Μνήμη» ) , έναν δίσκο με ζωντανές ηχογραφήσεις («4 Χρόνια Δευτέρα» )και , σε μία κορυφαία στιγμή για την έως τώρα πορεία της, συνεργάστηκε με τον Μίκη Θεοδωράκη δημιουργώντας τον δίσκο «Αλληλογραφία» ύστερα από πρόταση του ίδιου του συνθέτη για μία δεύτερη ανάγνωση σε δέκα τραγούδια του.Την άνοιξη του 2020, εν μέσω πανδημίας, κυκλοφόρησε ψηφιακά το δίσκο ΕΣΟΡίΑ, που περιλαμβάνει επτά έργα διεθνούς ρεπερτορίου.Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο “Μια Χαραμάδα Πανικού”, μια προσωπική αφήγηση για τις κρίσεις πανικού, ενώ την ίδια χρονιά ιδρύει το μουσικό σχήμα HomeBound, με το οποίο πραγματοποιεί συναυλίες σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε σημαντικούς σταθμούς της Αθήνας (Τεχνόπολη, Gazarte, Κήπος Μεγάρου Μουσικής, Μουσείο Γουλανδρή, Skrow Theater).Έχει γράψει ορχηστρικά θέματα για ταινίες μικρού μήκους ( Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής , Φεστιβάλ Καννών ) , είναι performer στο χοροθέατρο Quasi Stellar της Αποστολίας Παπαδαμάκη και πρόσφατα εργάστηκε ως παραγωγός στο Δεύτερο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, παρουσιάζοντας την εκπομπή «Τα Τραγούδια των Άλλων“.
