Στα επόμενα 2 λεπτά θα μάθεις:
-Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη σου για όσα δεν εξαρτώνται από σένα.
-Τι είναι ο καλός εγωισμός.
Κάθε φορά που νιώθεις ότι φταις έχεις περισσότερη δύναμη από όσο φαντάζεσαι.
Φταίω σημαίνει έχω δύναμη. Όταν φταις που τα έκανες χάλια σημαίνει ότι έχεις δυνατότητα να διορθώσεις τα “στραβά” στη ζωή σου με την ίδια δύναμη που τα δημιούργησες.
Μερικές φορές όμως μπορεί να νιώθεις ότι φταίς όχι μόνο για τα προσωπικά σου ζητήματα. Όχι μόνο γι’ αυτά που περνάνε άμεσα από το χέρι σου. Αλλά και για πράγματα έξω και πέρα από εσένα. Έτσι πολύ συχνά αν ανήκεις σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, πιθανόν να νιώθεις συχνά ότι φταις ακόμα κι όταν δεν φταις.
Η ευθύνη είναι ακόμα ευρύτερη
Πώς ακριβώς όμως μπορεί να νιώθω όταν πιστεύω ότι δεν φταίω μόνο για τα στραβά στον μικρόκοσμό σου αλλά και για εκείνα στον ευρύτερο κόσμο; Μπορεί για παράδειγμα σκέψεις, όπως αυτές που ακολουθούν, να περνούν από το μυαλό σου:
-Φταίω που το απρόσεκτο βήμα μου σκότωσε μια οικογένεια μυρμηγκιών. Νιώθω γνήσια λύπη όταν συνειδητοποιώ το χαμό της. Φταίω που ακόμα τα ζώα πεθαίνουν για να ικανοποιήσουμε εμείς τις ανάγκες μας και αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
-Φταίω που υπάρχουν γονείς που ακόμα χρησιμοποιούν την έκφραση «είσαι κακό παιδί». Που το θεωρούν “οκέι” να του δώσουν μια δυνατή στον πισινό, “έτσι για να μάθει”, χωρίς να συνειδητοποιούν το έγκλημα που διαπράττουν. Φταίω για όσα δεν έχω καταφέρει να φταίω. Για όσα δεν έχω καταφέρει να επηρεάσω. Για όσα δεν αποτελούν ευθύνη μου. Γι’ αυτά φταίω περισσότερο.
-Φταίω που υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν ιδέα τι να κάνουν στη ζωή τους, που αποφεύγουν τα εμπόδια όπως η γάτα το νερό, που πιστεύουν ότι το να κάνεις αυτό που αγαπάς είναι πολυτέλεια. Φταίω που οι άνθρωποι ακόμα δεν έχουν πειστεί ότι μπορούν να ανθίσουν μέσα στην κρίση.
-Φταίω για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Φταίω που μπούχτισε ο πλανήτης πλαστικά, μα τον καφέ μας επιμένουμε να τον παίρνουμε σε πλαστικό.
-Φταίω που παιδιά πεινούν, που κάθε μέρα γυναίκες μετατρέπονται σε σκλάβες, που άνδρες δολοφονούνται για τα πιστεύω τους. Και θα φταίω όσο υπάρχουν άνθρωποι απάνθρωποι, υπάνθρωποι που “τρυφερά” αγγίζουν το σώμα ανηλίκων συνοδεύοντας τις πράξεις τους με τη φράση “Μην φοβάσαι…”.
-Φταίω που δεν αλλάζει ο κόσμος στο ρυθμό που θα μπορούσε. Φταίω και με νοιάζει. Με πειράζει. Με αφορά.
Γιατί δεν έχω αξία όταν δεν φταίω
Όσο μεγαλώνει ο βαθμός ενσυναίσθησης και αυξάνεται η ευθύνη, τόσο πιο δύσκολο γίνεται να διαχειριστώ το συναίσθημα, μα τόσο μεγαλύτερη αξία έχει η ζωή. Η αξία, αυτός είναι ο μετρητής ουσίας και ο δείκτης ευτυχίας μου. Αυτή που έχω και αυτή που προσφέρω στους άλλους. Αυτή που προσφέρω στους άλλους, προσδιορίζει αυτή που έχω.
Θέλω να φταίω κι ας πληγώνομαι συχνά, όχι γιατί είμαι μαζοχιστής ή ανώτερος, μα γιατί έτσι η ζωή μου αποκτά νόημα. Αυτό αλλιώς λέγεται καλός εγωισμός.
Όταν φταίνε οι άλλοι, τίποτα δεν μπορώ να αλλάξω. Τίποτα να ελέγξω. Όταν μετακυλίω την ευθύνη, χαρίζω τα σκήπτρα της ύπαρξής μου, την ίδια στιγμή που παραδίδω την εξουσία σε αναίσθητους «τροφούς». Βυζαίνω απ’ τη θηλή τους άγευστο γάλα με διατροφική αξία βούρκου.
Δεν έχω αξία όταν δεν φταίω. Όταν φταίω, μπορεί να πονάω, μα ο πόνος τούτος είναι εξιλεωτικός. Ο πόνος τούτος είναι πόνος γέννας. Το τέλος του σπέρνει βλαστάρια.