Δυναμική, ετοιμόλογη, αυθόρμητη, ειλικρινής. Την ίδια στιγμή τόσο ζεστή, φιλική και άνετη που σε κάνει να νιώθεις σα να είσαι με μία φίλη σου. Συνάντησα την Ελεονώρα Μελέτη λίγο μετά το τέλος της εκπομπής της, “Mega Καλημέρα» και η ίδια απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις. Και στις 23!
Να ξεκινήσω λέγοντάς σου συγχαρητήρια. Το βιβλίο σου “Γυναίκα ψάχνει” από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ έγινε best seller και βρίσκεται ήδη στο top10. Πώς αισθάνεσαι για αυτό; Περίμενες να έχει τόσο μεγάλη απήχηση πως τόσες πολλές γυναίκες θα ταυτίζονταν με όσα περιγράφεις;
Πώς αισθάνομαι για αυτό. Αισθάνομαι ξαφνιασμένη και ενθουσιασμένη, γιατί πάντα όταν ξεκινάς να κάνει κάτι, όσο χαρούμενος και αισιόδοξος και αν είσαι – που εγώ από την φύση μου δεν είμαι πολύ αισιόδοξη πάντα – όταν βλέπεις ότι υπάρχει μία ανταπόκριση σε κάνει να νιώθεις ιδιαίτερη χαρά. Όχι μόνο γιατί είμαστε στο top10 ή γιατί έχουμε γίνει best seller, αλλά αυτό σε εμένα μεταφράζεται αλλιώς. Μεταφράζεται σε αριθμό γυναικών που μπήκαν στην διαδικασία να πάρουν το βιβλίο – αυτό για εμένα είναι μεγάλη τιμή. Το ότι ο άλλος δηλαδή σου αφιερώνει τον χρόνο του για να διαβάσει κάτι που έχεις γράψει και έχεις σκεφτεί, το ότι αφιερώνει τα χρήματά του, όλο αυτό το θεωρώ μία τιμητική κίνηση. Επομένως είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί πρόκειται για ένα «παιδί» που αγάπησα και το φρόντιζα χρόνια – δεν είναι δηλαδή μία δουλειά που έγινε μέσα σε λίγο καιρό. Και δεν ήταν και δουλειά ουσιαστικά. Γιατί όλο αυτό γεννιόταν στο πλαίσιο μίας καθημερινής μου συνήθειας, του να εκφράζω τις δυσκολίες μου μέσα από το γραπτό λόγο, χωρίς ουσιαστικά να ξέρω ότι θα γίνει βιβλίο.
Επειδή αναφέρθηκες στο γραπτό λόγο, ένα από τα Μικροβήματα που προτείνουμε στο Thrive για να βελτιώσουμε τη ζωή μας, είναι να αποτυπώνουμε τις σκέψεις μας και όλα όσα μας προβληματίζουν και μας αγχώνουν σε χαρτί. Τι είναι για εσένα το γράψιμο;
Καταρχάς θέλω να πω ότι μπορούμε να γράφουμε όλοι. Δεν χρειάζεται να γράφεις καλά. Είναι λάθος αυτό που ακούω μερικές φορές «εσύ γράφεις καλά γι’ αυτό τα γράφεις». Όχι. Δεν έχει να κάνει με το αν γράφουμε καλά. Όλοι σκεφτόμαστε, επομένως όλοι μπορούμε να αποτυπώσουμε αυτά που νιώθουμε όσο πιο απλά γίνεται για να είναι και λυτρωτικό. Πάντα πίστευα ότι ο γραπτός λόγος είναι ανακουφιστικός. Γράφω από πολύ μικρή και δεν γράφω μόνο σκέψεις και συναισθήματα. Πολλές φορές γράφω σε τυχαία χαρτιά όπου και αν βρίσκομαι ή ακόμα μπορεί να τύχει να πληκτρολογήσω και στο κινητό μου μία σκέψη που μπορεί να θέλω να διώξω. Και τι κάνω; Την αποτυπώνω, την διαβάζω, βλέπω ότι είναι μία κακιά και τοξική σκέψη ή ένας φόβος ή μία ανησυχία, το βλέπω από μακριά και το σβήνω, το βγάζω από μέσα μου. Είναι σα να βγάζεις την κακή ενέργεια και νομίζω πως αυτό βοηθάει. Είναι θεραπευτικό και λυτρωτικό.
Ό,τι και να κάνεις θα κριθείς. Οπότε κοίτα να κάνεις αυτό που θέλεις.
Είπες τοξικές σκέψεις. Θα σε πάω στους τοξικούς ανθρώπους. Αναφέρεσαι κι εσύ στο βιβλίο σου σε κάποιους ανθρώπους που απομάκρυνες από τη ζωή σου, κάνοντας ένα ξεσκαρτάρισμα. Πώς τους απομακρύνουμε από τη ζωή μας;
Καταρχάς για να τους απομακρύνουμε πρέπει να τους εντοπίσουμε. Και το πιο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι είναι τοξικοί, γιατί οι τοξικοί άνθρωποι δεν είναι κακοί άνθρωποι. Μπορεί να είναι φίλοι, συγγενείς ή συνεργάτες, με τους οποίους έχουμε καλή σχέση και καλή αίσθηση για αυτούς. Μπορεί δηλαδή να τους συμπαθούμε, να μας αρέσουν, να κάνουμε παρέα μαζί τους, να μην μπορούμε να τους αλλάξουμε, να μην μπορούμε να τους βγάλουμε από τη ζωή μας. Επομένως τοξικός δεν είναι απαραίτητα κακός και μπορεί να μην έχει και αυτή την πρόθεση, απλά να είναι αυτή η ιδιοσυγκρασία του: να μιζεριάζει, να αγχώνει τους άλλους να βλέπει τη μαύρη πλευρά της ζωής, όλα αυτά που σε κρατάνε και εσένα λίγο πίσω και σε κάνουν να βλέπεις κι εσύ τη μαυρίλα της ζωής και όχι το φως. Ο κακός όμως είναι σίγουρα τοξικός.
Τι γίνεται τώρα με έναν τοξικό άνθρωπο. Αν μπορείς να τον διώξεις, και αν θέλεις να τον διώξεις, τον απομακρύνεις. Απλά το μόνο που χρειάζεται είναι να το αντιληφθείς. Αν δεν μπορείς να τον διώξεις ή δεν θέλεις να τον βγάλεις από τη ζωή σου, μαθαίνεις να ζεις με αυτό και να οχυρώνεσαι. Βάζεις δηλαδή όρια μέχρι το πού θα του επιτρέψεις να σε επηρεάσει. Δεν είναι δύσκολο. Το δύσκολο κομμάτι είναι να αντιληφθείς πώς σε επηρεάζει η τοξικότητά του.
Στον πρόλογο του βιβλίου αναφέρεσαι στις γυναίκες που κρίνονται όταν (δεν) θέλουν να παντρευτούν, όταν αργούν να κάνουν οικογένεια ή όταν (δεν) θέλουν να ασχοληθούν με την καριέρα τους. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Έχει να κάνει με στερεότυπα και πεποιθήσεις που μας περιορίζουν; Και αν ναι, πόσο πιστεύεις ότι όλα αυτά μας καταδυναστεύουν;
Ουσιαστικά αυτό που ήθελα να δείξω λέγοντας ότι κρίνεται η οποιαδήποτε γυναίκα που θέλει ή δεν θέλει που κάνει ή δεν κάνει, είναι ότι όλες κρίνονται. Άρα, η ρίζα του προβλήματος είναι ότι κρίνουμε τους άλλους. Αυτό είναι το πρόβλημα. Είναι κάτι που γίνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν είναι μόνο βίωμα του Έλληνα. Μέσα λοιπόν από το βιβλίο και από την αναφορά μου σε όλους εκείνους που κάνουν την οποιαδήποτε κριτική, αυτό που θέλω να πω είναι ότι ό,τι και να κάνεις θα κριθείς. Οπότε κοίτα να κάνεις αυτό που θέλεις. Αφού θα κριθείς που θα κριθείς, ας κριθείς για αυτό που πραγματικά θέλεις και για αυτό που πραγματικά είσαι και όχι για αυτό για το οποίο φοβάσαι πως αν δεν κάνεις θα κριθείς. Αφού θα κριθείς!
Πόσο μας καταδυναστεύει αυτό; Αυτό εξαρτάται από το πόσο επιτρέπεις να σε επηρεάζει η κριτική. Δεν γεννήθηκαν όλοι έτοιμοι να διαχειριστούν την κριτική. Συνήθως αυτοί που μπορούν και την διαχειρίζονται είναι και εκείνοι που έχουν κριθεί και πάρα πολύ και έχουν ζοριστεί από αυτό. Έχει να κάνει και με τη σχέση που έχεις με τον εαυτό σου. Δηλαδή ένας άνθρωπος με χαμηλή αυτοπεποίθηση θα καταδυναστευτεί πολύ. Ένας άνθρωπος με πιο στέρεες βάσεις μέσα του, θα το διαχειριστεί καλύτερα με λιγότερο κόστος. Η κριτική όμως έχει πάντα κόστος και όταν λέω κριτική δεν εννοώ την εποικοδομητική συμβουλή, εννοώ την αρνητική κριτική και το κουτσομπολιό. Το κακό, το μεθοδευμένο και το στοχευμένο. Αυτό που κρύβει τοξικότητα.
Ο τρόπος που “πλασάρεσαι” στους άλλους, ορίζει και το πώς θα σου φερθούν εκείνοι.
Θεωρείς πως έχει γίνει πρόοδος σε σχέση με παλαιότερα; Δηλαδή πιστεύεις ότι η σημερινή γενιά έχει ξεφύγει από τα στερεότυπα;
Τα στερεότυπα κυνηγάνε όλες τις γενιές. Το να το αντιλαμβάνονται πιο εύκολα, ναι θα μπορούσε να είναι στο πλαίσιο μιας εξέλιξης και μιας προόδου, γιατί έχουμε αρχίσει και τα επισημαίνουμε περισσότερο τα στερεότυπα. Πιο παλιά δεν ήταν τα πράγματα τόσο εύκολα ώστε να μπορεί να πει κάποιος αυτό που θέλει. Μέχρι και πρόσφατα – πριν μερικές δεκαετίες – οι γυναίκες δεν είχαν την ελευθερία ούτε στις οικογένειές τους να εκφραστούν ελεύθερα. Σου θυμίζω την φράση «αυτόν θα πάρεις. Αυτόν θέλω για γαμπρό». Αυτό ίσχυε μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες. Δηλαδή ακόμα και τώρα οι μαμάδες μας, οι γυναίκες της ηλικίας αυτής δεν σπούδασαν για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Δηλαδή άκουγες ότι μία γυναίκα που σήμερα είναι 60-70 και έχει γίνει γιατρός και έλεγες «ουάου αυτή πήγε κόντρα στο κατεστημένο». Τα πράγματα σαφώς έχουν αλλάξει, αλλά τα στερεότυπα είναι πάντα στερεότυπα.
Εσύ έχεις βρει την θέση σου ανάμεσα σε αυτά;
Έχω βρει το πώς μπορώ να λειτουργώ με αυτά. Το βιβλίο αυτό δεν προσπαθεί να σπάσει κάποια στερεότυπα. Γιατί συνήθως αν θέλεις να πολεμήσεις και να καταρρίψεις ένα στερεότυπο θα το κάνεις δημιουργώντας ένα άλλο. Τα στερεότυπα θα υπάρχουν πάντα. Αν δεν είναι αυτά που υπήρχαν τις παλαιότερες εποχές, θα είναι κάποια καινούργια που θα διαμορφωθούν ανάλογα με τις συνθήκες. Το θέμα είναι δεις πώς θα κινηθείς, έτσι ώστε να μην «βρίσκεις» πάνω τους. Και να μπορείς να νιώθεις ελεύθερος – ακόμα και ανάμεσα σε αυτά.
Στο βιβλίο αναφέρεσαι και στις σχέσεις λέγοντας “δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο πράγμα οι σχέσεις” και πως “ζουν τη μεγαλύτερη κρίση που έχουν κληθεί ποτέ να αντιμετωπίσουν”. Πόσο εύκολο είναι τελικά να βρούμε τον σύντροφο μας μέσα στο πλήθος και γιατί πιστεύεις ότι οι σχέσεις έχουν γίνει πιο δύσκολες;
Το εξηγώ και στο βιβλίο και είναι καθαρά προσωπική μου άποψη, γιατί δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος, ούτε επιστήμονας για να μπορέσω να το τεκμηριώσω, εμπειρικά και μόνο θεωρώ ότι υπάρχουν τόσο διφορούμενα μηνύματα που ποτίζουν τον εγκέφαλό μας τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών, που όσο καλή και αν είναι η πρόθεση των ανθρώπων να συναντηθούν μεταξύ τους, δεν γίνεται. Μπερδεύονται. Είναι τόσο βομβαρδισμένο το κεφάλι μας με πράγματα του πώς θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις και πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα που πρέπει να τα αφήσουμε να λειτουργούν από ένστικτο. Όλη αυτή η ανισορροπία έχει επέλθει και στους ρόλους. Του πώς θα πρέπει να είναι η θέση της γυναίκας, πώς ήταν, πώς θα πρέπει να γίνει, οι μάχες που δίνονται για αυτό, που πολλές φορές το να δίνεις μάχη για τα αυτονόητα, δημιουργεί εντάσεις. Όλες αυτές οι εντάσεις μεταφέρονται και στις σχέσεις μετά. Η πατριαρχία έκανε ζημιά σε αυτό. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας που μας έχει φτάσει σε αυτό το σημείο να είναι δύσκολες οι σχέσεις. Και βλέπεις ότι οι σχέσεις είναι πιο εύκολες για τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, πίσω από ένα facetime, πίσω από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Θεωρώ επίσης ότι για να είσαι καλά με έναν άνθρωπο, πρέπει να είσαι και καλά με τον εαυτό σου κι εκεί χρειάζεται δουλειά. Δηλαδή συνήθως λέμε δεν είναι έτσι ο άλλος, δεν είναι αλλιώς. Εσύ πώς είσαι; Δεν ξεκινάς πρώτα με το πώς είσαι εσύ για να δεις μετά πώς είναι ο άλλος;
Άρα θεωρείς ότι για να καλλιεργήσουμε τις σχέσεις μας με τους γύρω μας πρέπει πρώτα να καλλιεργήσουμε εκείνη με τον εαυτό μας;
Ακριβώς. Για να είσαι καλά με τους άλλους πρέπει πρώτα να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου θα σε βοηθήσει μετά και στις σχέσεις σου και ο τρόπος που σχετίζεσαι είναι και καθρέφτης του πώς σχετίζεσαι και με εσένα.
Οι αποστάσεις κάνουν δύσκολη την επικοινωνία, όχι οι άνθρωποι και το γεγονός ότι δεν ξέρουν πώς να τις εκμηδενίσουν.
Η ενσυναίσθηση παίζει ρόλο σε αυτό;
Η ενσυναίσθηση είναι κάτι που δυστυχώς δεν έχουμε όλοι. Μπορεί όμως να καλλιεργηθεί και αν υπάρχει είναι πιο εύκολα τα πράγματα γιατί μπορούμε να μπούμε και στη θέση του άλλου.
Αναφέρεις στο βιβλίο ότι δεν αφιέρωνες χρόνο στην φροντίδα του εαυτού σου. Πόσο σημαντική είναι κατά τη γνώμη σου η αυτοφροντίδα;
Μόλις γέννησα δεν είχα χρόνο να κάνω μπάνιο – και νομίζω αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει κάθε μαμά – ή δεν είχα όρεξη να φροντίσω τον εαυτό μου. Όλο αυτό το έζησα πάρα πολύ έντονα τον πρώτο χρόνο που ήμουνα μαμά. Βέβαια υπήρχε και ένα υπόβαθρο γιατί δεν ήμουνα από τις γυναίκες που έχουν μία ρουτίνα περιποίησης και δεν είμαι και από τις γυναίκες που θα περάσουν πολύ χρόνο στον καθρέφτη και είμαι πολύ συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου. Όμως, ο τρόπος που πλασάρεσαι στους άλλους, ορίζει και το πώς θα σου φερθούν εκείνοι και το έχω δει αυτό να αλλάζει. Δηλαδή από τότε που άρχισα εγώ να αλλάζω τον τρόπο με τον οποίο περιποιούμαι τον εαυτό μου, έχουν αλλάξει και οι άλλοι απέναντί μου. Σε υπολογίζουν αλλιώς.
Και όλο αυτό έχει να κάνει με την αυτοφροντίδα και το συνειδητοποίησα πολύ όταν γέννησα που έκανα το εξής: σηκώνομαι, φροντίζω το μωρό μου, το πλένω καθημερινά, του βάζω τις κρεμούλες του, το ενυδατώνω και συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά τα κάνω για ένα πλασματάκι – που σαφώς δεν μπορεί να τα κάνει μόνο του και εξαρτάται από εμένα – αλλά δεν τα έκανα ποτέ για τον εαυτό μου και σκέφτηκα κάτσε, ο εαυτός μου δεν τα χρειάζεται; Τα χρειάζεται!
Είσαι άνθρωπος που θέλεις να έχεις ουσιαστική επικοινωνία ακόμα και με άτομα που δεν γνωρίζεις. Έχω δει πάρα πολλές φορές να κάνεις stories και να δίνεις συμβουλές απαντώντας και ατομικά στον καθέναν και να υπογράφεις μία ατέλειωτη λίστα με βιβλία για τις αναγνώστριες. Πιστεύεις ότι η ουσιαστική επικοινωνία είναι εύκολη σήμερα;
Καμία επικοινωνία δεν είναι εύκολη σήμερα. Και το ουσιαστικό έχει να κάνει με το πώς το αντιμετωπίζουν και οι δύο πλευρές. Πολλές φορές ο πομπός και ο δέκτης έχουν και μία απόσταση – και δεν εννοώ χιλιομετρική, εννοώ απόσταση σε ιδέες, σε ηθικούς κώδικες, σε αξίες, σε βιοτικό ή μορφωτικό επίπεδο. Όλα αυτά δημιουργούν αποστάσεις. Το δύσκολο είναι να βρεθούν σε μία μέση διαδρομή. Αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Οι αποστάσεις κάνουν δύσκολη την επικοινωνία, όχι οι άνθρωποι και το γεγονός ότι δεν ξέρουν πώς να τις εκμηδενίσουν.
Τώρα για τα βιβλία που λες δεν υπήρχε περίπτωση να μην το κάνω. Και δεν είναι ότι απλά έβλεπα το όνομα και έγραφα μία αφιέρωση – έβλεπα από ποιο μέρος της Ελλάδας είναι η αναγνώστρια που έχει παραγγείλει και θέλει το βιβλίο μου και την ώρα που την έγραφα έλεγα για δες από αυτό το χωριό στην Κορινθία, γιατί ο άλλος σε έχει τιμήσει με αυτό που κάνει, επομένως οφείλεις να του το στείλεις με το όνομά σου και κάθε φορά λέω στην ΔΙΟΠΤΡΑ όσα βιβλία και αν είναι, φέρτα μου.
Όταν είσαι άσπρο, αλλά νιώθεις μαύρο και ονειρεύεσαι να γίνεις γκρι, δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος.
“Ευτυχία είναι η κατάσταση του να ζεις συμφιλιωμένη πρωτίστως με αυτό που είσαι”. Τι σημαίνει για εσένα ευτυχία;
Αυτό ακριβώς που είπες. Όταν είσαι άσπρο, αλλά νιώθεις μαύρο και ονειρεύεσαι να γίνεις γκρι, δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Πρέπει να βρεις μία μέση οδό και να συνδυάσεις αυτό που είσαι με αυτό που μπορείς να γίνεις και να πορεύεσαι με αυτό. Να μην έχεις σύγκρουση. Αυτό είναι το θέμα. Να μην έχεις μέσα σου σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που είσαι και αυτό που θα ήθελες να είσαι και πιστεύεις ότι είσαι ενώ δεν είσαι. Οι πιο δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που δεν ξέρουν ποιοι είναι. Είτε γιατί έχουν πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, είτε γιατί έχουν πολύ λιγότερο καλή εικόνα για αυτό που πραγματικά είναι. Δεν έχουν δηλαδή αυταξία.
Γράφεις στην κόρη σου να κάνει όνειρα. Πιστεύεις ότι μπορούμε να κάνουμε όνειρα σε κάθε ηλικία;
Εννοείται. Δεν έχεις δει παραδείγματα ανθρώπων που ξαφνικά στα 80 ξεκινάνε μαραθώνιο; Δεν είναι ωραίο αυτό; Δεν είναι ωραίο μήνυμα ότι ο άλλος είχε το όνειρο να κάνει αυτό που θέλει και να τολμάει; Όσο είμαστε ζωντανοί και αναπνέουμε σε αυτόν τον κόσμο, είμαστε σε θέση να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε και να ονειρευόμαστε ακόμα περισσότερα. Από όλα αυτά που ονειρεύεσαι, κάτι θα πετύχεις! Εξαρτάται πόσο το θέλεις.
“Γενικώς, αορίστως και συνεχώς φοβάμαι”; Έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι τους φόβους σου;
Η σχέση μου με τους φόβους είναι σχεδόν ερωτική. Τους χρειάζομαι για να μπορώ να είμαι δημιουργική. Είναι σαν καύσιμο για εμένα. Απλά μερικές φορές, όπως και στα αυτοκίνητα πας να βάλεις diesel ενώ παίρνουν βενζίνη και κάποια στιγμή θα μπουκώσει, έτσι και με τους φόβους μου. Ενώ τους χρειάζομαι μπορεί και να με μπουκώνουν και να με παραλύουν. Για λίγο όμως. Μετά θα τους βρω και τους αντιμετωπίσω.
Κάποιος είχε πει ότι ο φόβος ουσιαστικά είναι το τίμημα που πληρώνεις προκαταβολικά για κάτι που μπορεί να μην γίνει ποτέ. Για σκέψου το. Οι φόβοι είναι όμως απαραίτητοι. Για κάποιο λόγο τους έχουμε. Κάτι λένε και αυτοί.
Πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε πράγματα που μας γεμίζουν, είτε αυτό έχει να κάνει με τη δουλειά μας είτε με τη ζωή μας γενικότερα;
Είναι το πιο σημαντικό. Πραγματικά με πιάνει η καρδιά μου βλέποντας ανθρώπους που είναι μαραζωμένοι με τις δουλειές τους. Που ακολουθούν μία ρουτίνα σαν καλοκουρδισμένα ρομπότ με τόση απουσία χαράς και ενέργειας που μου έχει τύχει να θέλω να τους πω γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας, γιατί θέλετε να είστε εδώ; Αφού αφιερώνετε χρόνο εδώ, αφιερώστε τον κάπου αλλού. Και όλο αυτό επηρεάζει και την προσωπική ζωή. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα χόμπι ότι και αν είναι αυτό. Γενικά χρειάζεται χρόνος απαραίτητος και όχι αναγκαστικά πολύς – αυτό μου το είχε πει μία ψυχολόγος κάποτε. Ήμουνα πολύ αγχωμένη και δεν είχα καθόλου χρόνου και της λέω «δεν έχω χρόνο». Μου λέει «έχεις χρόνο». Της λέω θέλω να πηγαίνω 2 ώρες στο γυμναστήριο κάθε μέρα. Μου λέει ναι δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, μπορείς όμως να κάνεις 10 λεπτά άσκηση την ημέρα. Και μου είχε πει κάθε μέρα, όταν νιώθεις ότι πιέζεσαι, για 10 λεπτά θα κάθεσαι σε έναν καναπέ και θα ακούς ένα τραγούδι που σ’ αρέσει. Σωτήριο.
Μου έκανες πολύ ωραία εισαγωγή για την επόμενη ερώτηση. Έχεις φτάσει ποτέ σε σημείο burnout; Και αν ναι, τι έκανες για να το αντιμετωπίσεις;
Δεν έχω περάσει ποτέ burnout γιατί κρατάω ισορροπίες μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού χρόνου. Επίσης αγαπώ πολύ την δουλειά μου, επομένως δεν νιώθω ότι δουλεύω τις ώρες που δουλεύω, έχω νιώσει ότι μπορεί να πιέζομαι λίγο χρονικά, μπορεί να έχει περιοριστεί λίγο ο προσωπικός μου χρόνος, θα γκρινιάξω – κλασική Ελεονώρα – λέγοντας «δεν έχω χρόνο», θα οραματιστώ ότι κάνω ένα σπα κάποια στιγμή, αν μ’ αφήσεις μία μέρα, μου έχει περάσει. Έχω φορτίσει τις μπαταρίες μου.
Δεν έχω περάσει ποτέ burnout γιατί κρατάω ισορροπίες μεταξύ επαγγελματικού και προσωπικού χρόνου. Επίσης αγαπώ πολύ την δουλειά μου.
Άρα υπάρχει ισορροπία προσωπικής και επαγγελματικής ζωής αρκεί να το θέλεις;
Κοίτα ισορροπία δεν θα υπάρξει ποτέ γιατί θα πρέπει να κάνεις ισομερή κατανομή, οπότε ξέχασέ το. Υπάρχει όμως η δυνατότητα – αν το θέλεις – να τα χωρέσεις όλα. Σαφώς η ζυγαριά θα γέρνει κάπου παραπάνω και κάπου λιγότερο και συνήθως στην εποχή που ζούμε θα γέρνει προς την δουλειά – ειδικά αν σου αρέσει η δουλειά σου. Αν έχεις οικογένεια, θα πρέπει να κλέψεις λίγο χρόνο από τον προσωπικό σου χρόνο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να τα προλάβεις όλα, έστω και από λίγο, αρκεί να ασχολείσαι με κάτι που σου αρέσει.
Για παράδειγμα, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ να διαβάζω. Διάβαζα πάρα πολύ όταν ήμουν μόνη στο σπίτι – μπορεί να διάβαζα και ένα βιβλίο την ημέρα. Και είχα σταματήσει να το διαβάζω. Και είπα κάποια στιγμή στην ειδικό μου ότι έχω σταματήσει να διαβάζω και έχω στερηθεί αυτή τη μεγάλη χαρά. Και μου είπε γιατί την έχεις στερηθεί; Της λέω πού θα βρω χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο; Και μου είπε γιατί πρέπει να διαβάσεις ένα βιβλίο μέσα σε μία ημέρα; Δεν μπορείς να διαβάσεις έστω μία σελίδα; Διάβασε μία σελίδα να νιώσεις ότι έκανες αυτό που θέλεις πραγματικά. Και όντως είναι το ίδιο και με τη μία σελίδα.
Συχνά θεωρούμε πολλά πράγματα δεδομένα. Υπάρχουν πράγματα των οποίων την αξία έχεις επαναπροσδιορίσει;
Ένα πράγμα είναι δεδομένο στη ζωή, ότι όλοι θα πεθάνουμε – όλα τα άλλα είναι ρευστά. Και είναι καλό να επαναπροσδιορίζεις, γιατί αυτό σημαίνει εξέλιξη και δεν σημαίνει στασιμότητα. Πολλοί με έχουν κατηγορήσει ότι κάνω κωλοτούμπες. Τι θα πει αυτό; Επειδή πίστεψα μία φορά κάτι στα 15, θα πρέπει να πιστεύω το ίδιο και στα 43; Δεν έχω το δικαίωμα να αναθεωρήσω μέσα από τις εμπειρίες και τη ζωή την ίδια; Η ζωή σε διαψεύδει μερικές φορές, όχι εσύ τη ζωή και τα γεγονότα.
Η ευγνωμοσύνη υπάρχει στην ζωή σου;
Θα ήθελα να υπάρχει λίγο παραπάνω γιατί είμαι λίγο γκρινιάρα. Χρειάζεται λίγη δουλίτσα. Έχω αρχίσει να λέω δόξα τω Θεώ.
Είναι καλό να επαναπροσδιορίζεις, γιατί αυτό σημαίνει εξέλιξη και δεν σημαίνει στασιμότητα. Η ζωή σε διαψεύδει μερικές φορές, όχι εσύ τη ζωή και τα γεγονότα.
Πόσο σημαντικό είναι να είμαστε “παρόντες” στην κάθε στιγμή;
Είναι πολύ σημαντικό. Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουν περάσει εποχές στη ζωή μου που δεν θυμάμαι. Βλέπω φωτογραφίες και λέω εδώ που ήμασταν; Είναι σα να μην τις έχω ζήσει εγώ και είναι λίγο θλιβερό να βλέπεις κομμάτια της ζωής σου που να μην θυμάσαι ότι τα έχεις ζήσει. Σημαίνει ότι ήσουν παντελώς απών από εκείνη την περίοδο. Είναι τρομαχτικό και αυτό το κατάλαβα με το παιδί που προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή και να την καταγράφω μέσα μου.
Τι συμβουλή θα έδινες στο νεότερο εαυτό σου;
Πολύ ωραία ερώτηση αυτή. Είναι αυτό που λέμε στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Βέβαια στην πράξη δεν ξέρω πώς θα ήταν αυτό. Δηλαδή φαντάζεσαι να είχα το μυαλό που έχω τώρα στα 43 στα 21; Νομίζω αν είχα αυτή τη «σοφία» και τη γνώση που έχω τώρα, θα ήμουν πολύ βαριά για ένα κορίτσι 21 ετών. Τι θα έλεγα λοιπόν στο νεότερο εαυτό μου; Θα του έλεγα «Χαλάρωσε. Όλα καλά θα πάνε!».
Με τον χρόνο πώς τα πας; Κάνεις καλή διαχείριση;
Ο χρόνος με ενοχλεί υπαρξιακά. Είμαι πάρα πολύ γρήγορη, δηλαδή δεν θα καθυστερήσω. Με το που θα σηκωθώ, στο λεπτό λειτουργώ. Θα τα κάνω όλα γρήγορα, όχι όμως και πρόχειρα. Περπατάω γρήγορα, ψωνίζω γρήγορα στο σούπερ μάρκετ, είμαι πολύ συνεπής στα ραντεβού μου, δεν στήνω ποτέ τον κόσμο και κάνω καταπληκτική διαχείριση χρόνου.
Και μία τελευταία ερώτηση. Τι σημαίνει για εσένα ευεξία και ποιος είναι ο Thrive στόχος σου;
Η αίσθηση και η έννοια της ευεξίας για εμένα – αν προσπαθούσα να την αποδώσω με μία λέξη – έχει να κάνει με το καθαρός, διαυγής. Έχει να κάνει με την καθαριότητα – όχι αυτή καθαυτή ως έννοια, αλλά με το να νιώθεις ότι είσαι αγνός. Ότι δεν έχεις μέσα σου τοξίνες και στο μυαλό και τον οργανισμό σου. Ότι υπάρχει μία χαρά σε οτιδήποτε κάνεις, μία διαρκής ευχαρίστηση από οτιδήποτε κάνεις, ότι αγαπάς αυτό που κάνεις και ότι όλα είναι επιλεγμένα από εσένα – από το τι θα φας, μέχρι το τι θα ακούσεις, μέχρι το τι θα πεις όταν μιλήσεις με τον άλλον και με ποιον θα μιλήσεις. Όλο αυτό για εμένα είναι το ευ ζην και η ευεξία και ο Thrive στόχος μου να πετύχω αυτό που μόλις περιέγραψα!
Το βιβλίο της Ελεονώρας Μελέτη «Γυναίκα ψάχνει» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ.
Διάβασε ακόμα:
Έλενα Κουγιανού: «Το σημαντικό είναι να εκπέμπουμε αυτοπεποίθηση»
Παρασκευή Μιχαλοπούλου: «Όσα περισσότερα δίνεις αυτά επιστρέφουν πολλαπλάσια»