Κύριε Πασχόπουλε, συστήστε μας με λίγα λόγια το νέο σας βιβλίο “Ευτυχώς με απέλυσαν”
Είναι στην ουσία μια αυτοβιογραφία από τα φοιτητικά μου χρόνια, στο οποίο περιγράφω τις δυσκολίες που συνάντησα και πως τις αντιμετώπισα και τα μαθήματα που πήρα και μου χρησίμευσαν στα μετέπειτα βήματά μου μέχρι και την δημιουργία της δικής μου εταιρείας αλλά και την πορεία μου ως επαγγελματίας μέχρι σήμερα.
Πως μια απόλυση μπορεί να έχει τελικά θετικό αντίκτυπο στη ζωή μας;
Το πόσο θετικός θα είναι ο αντίκτυπος εξαρτάται από την απόλυση και το πως θα την «εκλάβουμε» και θα την χειριστούμε. Αν η απόλυση έρθει στα 55 και χάσουμε μια θέση που μας έδινε 5000 εισόδημα το μήνα και την λατρεύαμε, σίγουρα δεν είναι το ίδιο από το να μας απολύσουν στα 30 με μισθό 1000 ευρώ από ένα «τοξικό» περιβάλλον.
Όμως και στις δύο περιπτώσεις εξαρτάται από το πως θα το εκλάβουμε. Αν εμείς οι ίδιοι κρεμάσουμε στο λαιμό μας την ταμπέλα του αποτυχημένου τότε έτσι θα μας βλέπει και ο πιθανός εργοδότης όταν θα πάμε για συνέντευξη. Αν «παγώσουμε» και κλειστούμε στο σπίτι χωρίς διάθεση να κυνηγήσουμε την επόμενή μας δουλειά, κοιτάζοντας μοιρολατρικά την αποζημίωσή μας να μειώνεται στον τραπεζικό μας λογαριασμό μήνα με το μήνα, μαντέψτε: δεν θα βρούμε δουλειά. Στην δική μου περίπτωση η απόλυση ήταν δώρο θεού γιατί με έσπρωξε, όχι απλά να «κάνω κάτι δικό μου» όπως λένε αλλά να κάνω κάτι που μου αρέσει πραγματικά. Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή όμως πως απέτυχα και δεν έκατσα λεπτό χωρίς να σκέπτομαι και να βάζω σε εφαρμογή το σχέδιό μου για το επόμενο βήμα.
Πιστεύετε ότι υπάρχει πάντα κάτι θετικό να αποκομίσουμε από άσχημες και αρνητικές εξελίξεις στη ζωή μας;
Σίγουρα! Υπάρχουν βέβαια κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο θάνατος ενός παιδιού ή μια ασθένεια που είναι στα τελικά της στάδια. Όμως στο υπόλοιπο 98% των περιπτώσεων μπορούμε να αποκομίσουμε κάτι θετικό με την προϋπόθεση πως δεν πετάμε την εμπειρία αυτή κάτω από το χαλί αλλά την κοιτάμε κατάματα και ρωτάμε τον εαυτό μας: Τι πήγε στραβά; Θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι διαφορετικά; Ποιο μερίδιο ευθύνης έχω; Πως αισθάνομαι αυτή τη στιγμή πέρα από την απογοήτευση και την πικρία; Τι θέλω να κάνω από αυτή τη στιγμή και μετά στη ζωή μου;
Η σημαντικότερη προϋπόθεση για να κάνει κάποιος σχεδόν ότι θέλει στη ζωή του είναι να το θέλει πραγματικά.
Αντιμετωπίζατε πάντα την αποτυχία σαν εφαλτήριο για νέα ξεκινήματα;
Από τα φοιτητικά μου χρόνια και μετά ναι (πιο πριν ήμουν αρκετά καλομαθημένος και ότι ήθελα το ήθελα εκείνη τη στιγμή και χωρίς να προσπαθήσω). Θυμάμαι πως κυνηγούσα πάντα τους πιο δύσκολους καθηγητές (και τους πιο καλούς) και όταν δεν κατάφερνα να πάρω άριστα σε κάποιο μάθημα (ήμουν και σε υποτροφία και έπρεπε να την συντηρήσω) πείσμωνα και έβαζα τα δυνατά μου ακόμη περισσότερο στα υπόλοιπα μαθήματα.
Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τους πελάτες. Αν κάποιος μας αφήσει, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να δούμε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά, αν ήταν δική μας ευθύνη, ώστε να το διορθώσουμε.
Στο βιβλίο σας γίνεται λόγος για τις νέες αρχές που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας. Υπάρχει ηλικιακός περιορισμός για να πραγματοποιήσουμε κάτι τέτοιο; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις που πρέπει να υπάρχουν για να συμβεί;
Φυσικά και όχι. Πάρτε για παράδειγμα τον Ρέι Κροκ, o οποίος ήταν 59 ετών όταν αγόρασε τα McDonalds από τους ιδρυτές της εταιρείας.
Η σημαντικότερη προϋπόθεση για να κάνει κάποιος σχεδόν ότι θέλει στη ζωή του είναι να το θέλει πραγματικά. Και όταν λέω πραγματικά εννοώ να είναι έτοιμος να κάνει ότι απαιτείται για να πετύχει το σκοπό του. Αν για παράδειγμα απαιτούνται εργάσιμες μέρες των 12 ωρών, συνεχή ταξίδια, χρόνος μακριά από φίλους και οικογένεια, εκπαίδευση ή ότι άλλο μπορεί να είναι αυτό, πρέπει να είσαι έτοιμος να το κάνεις.
Η τύχη θεωρείτε ότι παίζει ρόλο;
Η τύχη παίζει πάντα ρόλο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Εγώ θα προσέθετα και τη σωστή χρονική στιγμή, τον τόπο και τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστεί κάποιος– με άλλα λόγια την συγκυρία. Μπορεί να έχει κάποιος μια καταπληκτική ιδέα αλλά να προσπαθήσει να την εφαρμόσει πολύ νωρίς ή πολύ νωρίς για την συγκεκριμένη χώρα στην οποία ζει. Ή μπορεί να θέλει να υλοποιήσει την ιδέα του με κάποιο συγκεκριμένο ίδρυμα ή εταιρεία, στην οποία όμως ο πρόεδρος ή ο ιδιοκτήτης δεν είναι έτοιμος να την δεχτεί (το γνωρίζω αυτό από πρώτο χέρι).
Τι έχετε να πείτε σε όσους έχασαν ή κινδυνεύουν να χάσουν την εργασία τους εξαιτίας της πανδημίας και των νέων συνθηκών που μας έχει αυτή επιβάλλει;
Να πουν στον εαυτό τους: ΕΓΩ ΔΕΝ ΧΑΝΩ ΠΟΤΕ! και μόλις γυρίσουν στο σπίτι αμέσως μετά την απόλυση να ξεκινήσουν το ψάξιμο, να το συζητήσουν με την οικογένεια, τους φίλους, τους γνωστούς τους. Δεν ήταν ποτέ ντροπή – πόσο μάλλον στις μέρες μας – να συμβεί μια ατυχία και να χάσουμε τη δουλειά μας.
Και όταν μιλούν στο τηλέφωνο ή πηγαίνουν σε συνεντεύξεις, να «φορούν» το «κουστούμι» του ανθρώπου που έχει τη θέληση και την εμπειρία να προσφέρει και να δώσει λύσεις στην νέα δουλειά που θα καταφέρει να εξασφαλίσει και όχι το «κουστούμι» αυτού που θέλει να του δώσουν μια δουλειά γιατί έχει ανάγκη. Ο πρώτος είναι ο άνθρωπος που έχει αξία ενώ ο δεύτερος είναι ο αποτυχημένος. Ότι «κουστούμι» θα φορέσεις, έτσι και θα σε βλέπουν οι άλλοι. Θετικές σκέψεις λοιπόν και αυτοπεποίθηση.
Πιστεύετε ότι όλη αυτή η νέα συνθήκη που ζούμε και οι αλλαγές στον τρόπο εργασίας ήρθαν για να μείνουν;
Ναι και όχι. Ναι, πιστεύω πως πολλά θα αλλάξουν στον τρόπο εργασίας αλλά όχι, δεν πιστεύω (και δεν θα ‘θελα να το δω να γίνεται) πως ξαφνικά θα γίνουμε μια χώρα σε εξ’ αποστάσεως εργασία.
Ότι «κουστούμι» θα φορέσεις, έτσι και θα σε βλέπουν οι άλλοι. Θετικές σκέψεις λοιπόν και αυτοπεποίθηση.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι οποίες καλλιεργούνται με την ανθρώπινη επαφή, παίζουν καθοριστικό ρόλο στις λειτουργίες μιας επιχείρησης, ιδιαίτερα όταν αυτή είναι μικρή γιατί οι άνθρωποι κάνουν μεγαλύτερη διαφορά. Τα θέματα και τα προβλήματα – και μεταξύ των συνεργατών αλλά και με τους πελάτες – λύνονται αμεσότερα γιατί καταλαβαίνεις ευκολότερα τα συναισθήματα του άλλου. Επίσης διαχωρίζεις την επαγγελματική από την προσωπική σου ζωή, κάτι που είναι άκρως απαραίτητο για να αποδίδεις στη δουλειά σου αλλά και να χαίρεσαι το χρόνο σου έξω από αυτή. Σίγουρα όμως η εξ’ αποστάσεως εργασία έχει να προσφέρει πολλά θετικά και λύσεις και θα ήταν κρίμα να μην τις εντάξουμε στην καθημερινότητά μας.
Μπορούμε να κρατήσουμε κάτι θετικό από την πανδημία που ζήσαμε και ζούμε;
Έχοντας περάσει πρόσφατα 10 ημέρες στο νοσοκομείο με Covid 19, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η αξία του ανθρώπου και των ανθρωπίνων σχέσεων. Καλά είναι τα συστήματα και οι υποδομές αλλά τη μεγάλη διαφορά κάνει ο άνθρωπος. Και αυτό πρέπει να το σκεφτούμε καλά εμείς οι Έλληνες που δυστυχώς ακόμη θέλουμε «την κατσίκα του γείτονα».
Αυτό που θα ευχόμουν θα ήταν να μας μείνει πιο έντονο το συναίσθημα της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, του να νοιαζόμαστε, όχι μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους αλλά και για τον άγνωστο διπλανό μας, γιατί μια κοινωνία δεν μπορεί να ευημερήσει όταν ένα μεγάλο μέρος της τα φέρνει δύσκολα.
Εσείς τι αποκομίσατε ως άνθρωπος και ως συγγραφέας από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου σας;
Για μένα ήταν ένα restart. Ξέρετε, πολλές φορές πρέπει κάποιος να σε βγάλει από την καθημερινότητα – η οποία μπορεί να γίνει φυλακή αν την αφήσεις να σε απορροφήσει. Αυτό έκανε το «Ευτυχώς με Απέλυσαν». Με τράβηξε και είδα από ψηλά την καθημερινότητά μου, μου θύμισε τις προτεραιότητές μου και τις αξίες μου στη δουλειά και την προσωπική μου ζωή.
Κοιτώντας πίσω τι συμβουλή θα δίνατε στον νεότερο εαυτό σας;
Να δρα πιο γρήγορα και να κυνηγά πιο έντονα τους στόχους και τις επιθυμίες του. Να μην υποκύπτει στις αρνήσεις, να μην φοβάται την απόρριψη.
Ποιος είναι ο Thrive στόχος σας;
Στην προσωπική μου ζωή να περιστοιχίζομαι από θετικούς ανθρώπους, να χαίρομαι την παρέα των φίλων μου και να βλέπω τη χαρά στα πρόσωπα των δικών μου. Στη δουλειά μου, να βοηθήσω την ελληνική μικρομεσαία επιχείρηση να βρει την φωνή της σε ένα κόσμο όπου δημιουργούνται συνεχώς ολιγομονοπώλεια από τεράστιες επιχειρήσεις του εξωτερικού κυρίως.
Υπάρχουν κανόνες που ακολουθείτε ή που προτείνετε για αύξηση της αποδοτικότητας και της δημιουργικής παραγωγικότητας;
Διάβασμα, αλλαγή παραστάσεων και παρακολούθηση του ανταγωνισμού. Το διάβασμα μου ανοίγει τους ορίζοντες και μου δίνει τροφή για σκέψη. Η αλλαγή παραστάσεων – από το να καθίσεις σε ένα διαφορετικό σημείο στο γραφείο και να δουλέψεις έως και μια βόλτα ή η κοντινή εκδρομή που θα πας ΚΑΘΕ βδομάδα αλλά και η επικοινωνία με διαφορετικούς ανθρώπους και όχι μόνο με τον στενό σου κύκλο – με χαλαρώνουν. Η παρακολούθηση του ανταγωνισμού μου δείχνει τα πράγματα από άλλη οπτική.
Και τα τρία αυξάνουν την απόδοση και την δημιουργικότητα. Α, να προσθέσω και λίγη ώρα μέσα στην ημέρα όπου δεν κάνω απολύτως τίποτα (ένα 20αλεπτο αρκεί). Αυτό είναι το restart του μυαλού.
Πολλές φορές πρέπει κάποιος να σε βγάλει από την καθημερινότητα – η οποία μπορεί να γίνει φυλακή αν την αφήσεις να σε απορροφήσει.
Τι σας δίνει ενέργεια να φέρετε εις πέρας τη μέρα σας
Προσέχω πολύ τον εαυτό μου. Γυμνάζομαι, τρώω σωστά (και σχεδόν πάντα αυτά που μαγειρεύω εγώ), αλλά το μυστικό που σου δίνει αστείρευτη ενέργεια είναι να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και αυτό προσπαθώ, αν και μοιραία ένα μέρος της ημέρας πηγαίνει σε διαδικαστικά θέματα.
Ένα πολύ καλό energy booster είναι να βλέπεις έναν πελάτη σου να πετυχαίνει τους στόχους του με τη βοήθειά σου, αλλά και το 20αλεπτο του να μην κάνεις τίποτα που σας ανέφερα προηγουμένως.
Έχετε πάθει ποτέ burnout; Και αν ναι πως το αντιμετωπίσατε;
Ίσως το ότι είμαι σε τόσο καλή φυσική κατάσταση αλλά παρ’ όλα αυτά «υπέκυψα» στον Covid 19 και χρειάστηκε να νοσηλευτώ να προήλθε από μεγάλο φόρτο εργασίας τον τελευταίο καιρό (με τον κορονοϊό η ζήτηση για υπηρεσίες digital αυξήθηκε σημαντικά). Η αντιμετώπιση ήταν η νοσηλεία η οποία πρακτικά επέβαλε πλήρη αποχή για μια εβδομάδα από τα εργασιακά, και η οποία μου έδωσε το χρόνο να σκεφτώ το πως θέλω στο εξής να είναι μια τυπική μου ημέρα.
Ευεργετική «παρενέργεια» της νοσηλείας ήταν ότι έκοψα τον καφέ από τον οποίο είχα μια εξάρτηση.
Πόσο δύσκολο είναι να βρει κάποιος την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και επαγγελματική ζωή;
Εξαρτάται από τη φάση ζωής στην οποία βρίσκεται κανείς αλλά και από τον ίδιο. Προσωπικά δεν πιστεύω στην μακροχρόνια εργασιακή ζωή με 10ωρα και 12ωρα. Έχει χρειαστεί να το κάνω αλλά για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Πιστεύω όμως πως τελικά είναι απόφαση του κάθε ανθρώπου για το πως θέλει να ζήσει τη ζωή του. Υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν να εργάζονται, και όχι απαραίτητα για οικονομικούς λόγους.
Υπάρχουν και αυτοί – όπως εγώ – που πιστεύουν πως μια ισορροπημένη ζωή μεταξύ εργασίας, οικογένειας και φίλων είναι ευεργετική και για τους ίδιους και για τους αγαπημένους τους αλλά και για την απόδοση στην εργασία τους.
Διάβασε ακόμα:
Οι κύριοι λόγοι που η τηλεργασία έχει κουράσει τους εργαζομένους