- Παρά τις αλλαγές στη νομοθεσία, οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι αυτές που διακόπτουν την καριέρα τους, παίρνουν περισσότερες ημέρες άδεια και εργάζονται με μερική απασχόληση, για να ασχοληθούν με την ανατροφή των παιδιών.
- Αποτέλεσμα; Έχουν λιγότερα έτη εργασιακής εμπειρίας και λιγότερες ώρες απασχόλησης ετησίως, γεγονός που επιβραδύνει την εξέλιξη της σταδιοδρομίας τους και μειώνει τις αποδοχές τους.
- Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο δρόμο προς την κορυφή είναι αόρατα και βασίζονται σε περιοριστικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και κοινωνικά στερεότυπα.
O όρος “γυάλινη οροφή” χρημοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1984 από τον G. Bryant, στο βιβλίο «H εργαζόμενη γυναίκα», για να περιγράψει τα εμπόδια που συναντoύν οι γυναίκες στην επαγγελματική τους ανέλιξη σε ανώτατες θέσεις της οργανωσιακής ιεραρχίας.
Σχεδόν τέσσερεις δεκαετίες αργότερα από τότε που χρησιμοποιήθηκε ο όρος «γυάλινη οροφή» και η κατάσταση δεν έχει αλλάξει σημαντικά.
Η δε απουσία των γυναικών στα παγκόσμια κέντρα λήψης αποφάσεων συνεχίζεται, παρά το γεγονός ότι οι γυναίκες απόφοιτοι πανεπιστημίων, υπερτερούν των ανδρών παγκοσμίως.
Τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στο δρόμο προς την κορυφή είναι αόρατα και βασίζονται σε περιοριστικές πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και κοινωνικά στερεότυπα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που στη προσπάθεια τους να σπάσουν τη «γυάλινη οροφή» βρίσκονται αντιμέτωπες με σεξουαλικές παρενοχλήσεις, σεξιστικά σχόλια καθώς και στερεότυπα του τύπου «υστερική», «γεροντοκόρη», «αδίστακτη», «πανούργα» και άλλα πολλά.
Επιπλέον, το θείο δώρο της μητρότητας συχνά μετατρέπεται σε «εμπόδιο», το οποίο ενισχύεται από προκαταλήψεις, για το πόσο χρόνο πρέπει μια γυναίκα να αφιερώνει στην οικογένεια και πόσο χρόνο πρέπει να αφιερώνει στην καριέρα της. Το αποτέλεσμα για τις γυναίκες είναι έντονο στρες, απογοήτευση, απομόνωση καθώς και αισθήματα ανεπάρκειας και απόρριψης.
Όλα τα ανωτέρω εμπόδια, είναι αποτέλεσμα μιας γενικότερης κουλτούρας που για να αλλάξει απαιτείται μια μακροχρόνια συλλογική αλλά και ατομική διαδικασία. Σε συλλογικό επίπεδο, είναι απαραίτητη η εκπαίδευση από την οικογένεια και το σχολείο για την εξάλειψη των στερεοτύπων, που συνδέονται με την παραδοσιακή άποψη ότι η γυναίκα είναι υπεύθυνη για τη φροντίδα των μελών της οικογένειας.
Σε ατομικό επίπεδο για να αλλάξει η επικρατούσα κουλτούρα που δεσμεύει τις γυναίκες και μπλοκάρει την εξέλιξη τους, θα πρέπει να εντοπιστούν οι περιοριστικές πεποιθήσεις και να τροποποιηθούν.
Για παράδειγμα το ότι είμαι γυναίκα και μητέρα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να θέτω υψηλούς επαγγελματικούς στόχους, να παίρνω ρίσκα και να διεκδικώ μια θέση ηγεσίας.
Δεν είναι αναγκαίο να έχω τύψεις, επειδή διεκδικώ τα ονειρά μου και δεν αποδέχομαι το συμβατικό μοντέλο που θέλει τη γυναίκα να αναλαμβάνει εξολοκλήρου τη φροντίδα των παιδιών.
Σύμφωνα με την Eagly Καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Northwestern, ο δρόμος της γυναίκας προς την επιτυχία, παρουσιάζεται ως ένας λαβύρινθος που είναι γεμάτος στροφές, ανατροπές και απρόσμενα εμπόδια, ωστόσο δεν είναι κλειστός για τις γυναίκες εκείνες που φιλοδοξούν να φτάσουν στην κορυφή.
Συμπερασματικά
Τελικά, οι γυναίκες που φιλοδοξούν να ανέλθουν στις ανώτατες θέσεις της οργανωσιακής ιεραρχίας χρειάζονται αυτοπεποίθηση, στοχοθέτηση, ψυχική ανθεκτικότητα και θέληση, για να σπάσει η «γυάλινη οροφή»! Aλλά αξίζει τον κόπο για εκείνες, αλλά και για τις επόμενες γενιές.
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΑΠΟ:
Ammerman C., & Groysberg B. (2021). Glass half-broken: Shattering the barriers that still hold women back at work. Boston, MA: Harvard Business Review Press.
Eagly A. & Carli L. (2007) Through the Labyrinth: The Truth About How Women Become Leaders Harvard Business Review Press.
Αρχική δημοσίευση από την Δώρα Φούντα στο fotinigeorgiou.gr.