Η μέρα που γεννήθηκε ο γιος μου άλλαξε η ζωή μου. Όταν μου τον έδωσαν, γέμισα χάρα, που ήταν υγιής, πολύτιμος και όμορφος. Όλα όσα αισθάνεται μια μητέρα όταν κρατά το παιδί της. Αλλά τότε, σχεδόν αμέσως, η χαρά μου μετατράπηκε σε τρόμο. Τρόμο που τώρα ήμουν μητέρα ενός έγχρωμου αγοριού. Πώς θα μπορούσα να τον προστατεύσω; Πώς θα μπορούσα να τον σώσω από τον ρατσισμό και τον φανατισμό; Από τη στοχοποίηση, την ανάκριση, τον ξυλοδαρμό, τη φυλακή; Αλλά μέσα μου, αγωνιούσα για το κύριο ζήτημα, πώς θα μπορούσα να τον κρατήσω ζωντανό;
Και τότε, ο τρόμος μου έγινε ενοχή. Είχα μόλις φέρει ένα παιδί σε έναν κόσμο που θα το αξιολογεί και θα το τιμωρεί για το χρώμα του δέρματός του. Ένα παιδί που τα πρώτα λόγια που θα το περιγράφουν θα είναι “έγχρωμος άντρας”. Ένα παιδί που θα περπατά ή θα οδηγεί σε μία γειτονιά και θα τον θεωρούν ύποπτο. Αυτή είναι η Αμερική που ζούμε σήμερα. Είναι μια χώρα που αγαπώ και τιμώ, αλλά είναι μια χώρα με ελαττώματα. Η ίση δικαιοσύνη δεν είναι ίση.
Η έγχρωμη κοινότητα στις ΗΠΑ έχει πληγεί από την παρούσα κρίση του COVID-19, περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα. Στη Μινεάπολη, το 35% των περιπτώσεων COVID-19 είναι Αφροαμερικανοί, παρόλο που αποτελούν λιγότερο από το 20% της κοινότητας. Κάποιοι κατηγόρησαν την παχυσαρκία ή τα υποκείμενα νοσήματα. Αλλά ο λόγος που οι έγχρωμοι πεθαίνουν από τον COVID-19 με μεγαλύτερο ρυθμό από άλλους πληθυσμούς βρίσκεται στη δουλεία. Η κληρονομιά μας ως έθνος, που υποδούλωνε έγχρωμους, είναι ακόμα μαζί μας. Οι Αφροαμερικανοί είναι οικονομικά ασταθείς, έχουν περιορισμένη πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη, στην παιδεία και σε άλλους πόρους. Ο έγχρωμος πληθυσμός, στην πλειοψηφία του, δεν έχει την οικονομική δυνατότητα και την ευκαιρία να μείνει σπίτι για να περιορίσει την εξάπλωση του COVID-19. Έχουν λιγότερες ευκαιρίες να προχωρήσουν, γιατί το σύστημα τους κρατά κάτω -τόσο κυριολεκτικά, όπως έκανε με τον George Floyd, όσο και μεταφορικά- καθώς τους στερούν προνόμια, που παρέχονται φυσικά σε άλλους με διαφορετικό χρώμα δέρματος.
Έχω μοιραστεί με πολλούς ότι ο COVID-19 είναι σαν το τέρας σε έναν εφιάλτη. Ως άνθρωποι, θέλουμε να καταλαβαίνουμε τις προκλήσεις και τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε, για να τις κατηγοριοποιούμε, να τις βλέπουμε και να τις αναγνωρίζουμε και να μάθουμε πώς να τις ξεπερνάμε. Ωστόσο, ο COVID-19 δεν είναι τίποτα από αυτά, είναι αόρατος, μπορεί να έρθει από οπουδήποτε, δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία και είναι θανατηφόρος. Είναι μια αρρώστια που τρέφεται από τους μεγαλύτερους φόβους μας. Αυτός είναι ένας φόβος που βγάζει τον χειρότερό μας εαυτό, οδηγώντας μας στα πιο βασικά μας ένστικτα και συμπεριφορές. Στην Αμερική, μία από τις άμεσες αντιδράσεις ήταν να επιτεθούν στους ανθρώπους, εξαιτίας του χρώματος του δέρματός τους. Το βλέπουμε να συμβαίνει τώρα. Η διάκριση, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η σκληρότητα και η διαίρεση είναι το σκοτάδι που πάντα βρισκόταν δίπλα μας, απλώς τώρα είναι σε έξαρση. Μια γυναίκα κατηγόρησε έναν έγχρωμο άντρα για επίθεση, γιατί είχε το θράσος να της ζητήσει να βάλει λουρί στο σκύλο της, ένας άντρας κυνηγήθηκε όσο έκανε τζόκινγκ, μια γυναίκα πυροβολήθηκε στον ύπνο της, ένας άντρας δολοφονήθηκε δημόσια στο δρόμο από έναν αστυνομικό, ενώ ικέτευε για τη ζωή του. Αυτό συμβαίνει στην Αμερική αυτήν τη στιγμή. Μια μέρα, καθώς παρακολουθούσαμε τις διαδηλώσεις και τη βία, εξήγησα στο γιο μου, “ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε, γιατί είχε σκούρο δέρμα.” Ο γιος μου με κοίταξε συνοφρυωμένος “Μαμά, αυτό δεν βγάζει νόημα, κανείς δεν θα σε σκότωνε γιατί το δέρμα σου είναι πιο σκούρο.” Του εξήγησα ότι αυτό συμβαίνει και ότι πρέπει να ενωθούμε ως άνθρωποι, για να το σταματήσουμε.
Στην Αμερική σήμερα, ο γιος μου δεν θα κρίνεται από τον χαρακτήρα του, αλλά από το χρώμα του δέρματός του. Εγώ του το προκάλεσα αυτό, τον έκανα έγχρωμο, γιατί ο σύζυγός μου είναι λευκός. Πέρασα πολλά χρόνια συναισθηματικά παράλυτη εξαιτίας αυτού, πέρασα πολλά βράδια κλαίγοντας στην αγκαλιά του συζύγου μου, αφού έβαλα το γιο μου για ύπνο. Γιατί τον έφερα σε αυτόν τον κόσμο; Πώς να τον βοηθήσω να καταλάβει; Πώς να μην τον τρομάξω και να μην υπονομεύσω την αυτοπεποίθησή του; Πώς να τον αναθρέψω και να του δείξω ότι υπάρχει καλό, ελπίδα και η ευκαιρία για αυτόν να γίνει ό,τι επιθυμεί; Τον είχα καταδικάσει σε πιθανό πρόωρο θάνατο εξαιτίας της ρατσιστικής βίας και ανισότητας. Καμία μητέρα δεν θα έπρεπε να το αισθάνεται αυτό. Αυτό σχεδόν με κατέστρεψε.
Το επεξεργάστηκα πολλές φορές στο μυαλό μου και συνειδητοποίησα ότι αυτό δεν χρειάζεται να είναι η πραγματικότητα του παιδιού μου. Συνήλθα και αποφάσισα να παλέψω. Παλεύω για να χτίσω έναν κόσμο, όπου ο γιος μου, η κόρη μου και όλα τα έγχρωμα Αφροαμερικάνικα παιδιά μπορούν να βλέπουν την ελπίδα. Όπου μπορούν να δουν κάποιον που τους μοιάζει, που έχει ξεπεράσει τα εμπόδια, που έχει αντιταχθεί στις αδικίες και έχει σπάσει τη γυάλινη οροφή που κρατά έναν ολόκληρο πληθυσμό πίσω. Αυτός είναι ο λόγος που πηγαίνω στη δουλειά κάθε μέρα. Αυτός είναι ο λόγος που εμφανίστηκα στη σκηνή E3, παρόλο που με προειδοποίησαν ότι θα υπήρχε ρητορική μίσους σε όλα τα κοινωνικά δίκτυα εξαιτίας του χρώματος του δέρματός μου. Αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα να χορηγήσω το Blacks at Microsoft (BAM). Το νιώθω σε κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση, κάθε διαπραγμάτευση, κάθε φορά που εμφανίζομαι σε ένα meeting ή για να εκπροσωπήσω την ομάδα μας. Είναι ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο. Με αυτόν τον τρόπο παλεύω ενάντια στην αδικία. Με αυτόν τον τρόπο παλεύω για το γιο μου, την κόρη μου και για την κοινότητα. Το κάνω για να δημιουργήσω ευκαιρίες για άλλους, να εμπνεύσω, να δώσω δύναμη, κουράγιο, για να προκαλέσουμε την αλλαγή.
Παλεύω για να χτίσω έναν κόσμο, όπου ο γιος μου, η κόρη μου και όλα τα έγχρωμα Αφροαμερικάνικα παιδιά μπορούν να βλέπουν την ελπίδα.
Όσο αυτά τα απαίσια γεγονότα, ο θάνατος, το χάος, η καταστροφή συμβαίνουν, νιώθω κάτι άλλο – ελπίδα. Μπορούμε να αντιταχθούμε σε αυτήν την κατάσταση, μπορούμε να παλέψουμε, μαζί. Οι συνάδελφοί μου, οι φίλοι μου, εσύ και σου ζητώ να πάρεις μέρος στη μάχη. Όπως έχω πει ξανά, “η πρόοδος δεν είναι αναπόφευκτη, αλλά προκαλείται από τις επιλογές που κάνουμε, ως άτομα.” Μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Κι αν αυτές οι συνθήκες μας δίνουν το θάρρος να ξεσηκωθούμε συλλογικά και να παλέψουμε, τότε είναι δώρο. Το δώρο για έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
Διάβασε ακόμα:
Η συμπόνια είναι η έκτη αίσθηση που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη