“Τι δεν πάει καλά με εμένα; Δεν μπορώ να πετύχω κανέναν από τους στόχους που βάζω!”. Είχαμε μόλις ξεκινήσει τη συνεδρία και ένα από τα αγαπημένα ζητήματα μάς χτύπησε την πόρτα.
Μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, διέκρινα την αγωνία χαραγμένη στο πρόσωπο του πελάτη μου. Μια αγωνία γνωστή σε πολλές και πολλούς από εμάς,όταν οι προσωπικοί στόχοι οδηγούνται σε αποτυχία.
Νέα ξεκινήματα
Η αρχή του χρόνου είναι άρρηκτα, αν όχι μοιραία, συνδεδεμένη με νέα ξεκινήματα. Όμως, παρόλο που αρκετοί άνθρωποι γεμίζουν σελίδες με σημειώσεις για μελλοντικά σχέδια, ένα πολύ μικρό ποσοστό καταφέρνει πραγματικά να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις και να εκπληρώσει τους στόχους που έχει θέσει.
H αδυναμία μας να διαχειριστούμε την αποτυχία, μπορεί να μας οδηγήσει στο να αποποιηθούμε των ευθυνών μας και να πιστέψουμε ότι η πηγή των δεινών μας είναι η αναποτελεσματική στάση τρίτων
Οι λόγοι είναι αρκετοί. Πολλοί από εμάς δεν έχουμε διδαχθεί πως να είμαστε συνεπείς ως προς τους στόχους μας. Άλλοι βάζουμε ασαφείς στόχους. Άλλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με το δικό μας έλλειμα θέλησης ή με απρόσμενα εμπόδια που βρίσκονται εκτός του άμεσου ελέγχου μας. Πιο συχνά, όμως, οι στόχοι που βάζουμε είναι, απλά, ανέφικτοι και δεν έχουμε τις δεξιότητες, τους πόρους ή ακόμα και την απαραίτητη ενέργεια για να τους φέρουμε εις πέρας.
Θα μου πείτε – και θα έχετε δίκιο – ότι την στιγμή που επιλέγουμε έναν στόχο δεν έχουμε την δυνατότητα να γνωρίζουμε 100% με σιγουριά ότι θα είναι εφικτός. Το μαθαίνουμε, στις περισσότερες των περιπτώσεων, στην πορεία. Και πάλι, όμως, αυτό δεν μας αποτρέπει από το να βάζουμε στόχους που συχνά είναι δυσεκπλήρωτοι.
Οι προσωπικοί στόχοι
Ας πάρουμε για παράδειγμα μια γνωστή μου που ήταν manager στο Τμήμα Διαφήμισης μιας μεγάλης εταιρείας και ο στόχος της ήταν να καταφέρει να γίνει Γενική Διευθύντρια μέσα σε έναν χρόνο. Εξετάζοντας τα δεδομένα που είχε στη διάθεσή της, γνώριζε ότι ήταν ένας δύσκολος στόχος, αλλά και πάλι επέμεινε στην ολοκλήρωση αυτής της, καθ’ όλα, ακατόρθωτης αποστολής.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: πρέπει ή δεν πρέπει να θέτουμε ανέφικτους στόχους; Είναι καλό ή κακό για την προσωπική αλλά και επαγγελματική μας εξέλιξη; Θα σας απαντήσω διπλωματικά. Και ναι, και όχι.
Tη στιγμή που επιλέγουμε έναν στόχο δεν έχουμε την δυνατότητα να γνωρίζουμε 100% με σιγουριά ότι θα είναι εφικτός
Ναι, γιατί όταν επιμένουμε σε δύσκολους στόχους, τότε έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να καταγράψουμε κάποιες επιτυχίες που αλλιώς θα ήταν ανύπαρκτες. Μπορούμε, κοινώς, να επωφεληθούμε από μικρά κατορθώματα, τα οποία μας γεμίζουν αυτοπεποίθηση, θετικά συναισθήματα και διάθεση να μην τα παρατήσουμε. Αυτό, με την προϋπόθεση ότι αναγνωρίζουμε ότι οι ανέφικτοι στόχοι λειτουργούν ως κινητήριος δύναμη: δεν είναι τόσο ο τελικός προορισμός που μας αφορά, όσο η ίδια η διαδρομή.
Όχι, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι ανέφικτοι στόχοι να οδηγήσουν σε παταγώδεις αποτυχίες. Αν δεν έχουμε τα εφόδια και την ανθεκτικότητα να τις διαχειριστούμε αποτελεσματικά, οι αποτυχίες αυτές αφυπνίζουν τον εσωτερικό μας κριτή, ο οποίος μονοπωλεί τον εσωτερικό μας διάλογο με αρνητικές σκέψεις και αφορισμούς.
Για παράδειγμα, η φερέλπιδα manager του Τμήματος Διαφήμισης, μπροστά στην αποτυχία, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι “δεν το αξίζει” ή ότι δεν είναι “αρκετά έξυπνη” για μια καλύτερη θέση. Ταυτόχρονα, η αδυναμία μας να διαχειριστούμε την αποτυχία, μπορεί να μας οδηγήσει στο να αποποιηθούμε των ευθυνών μας και να πιστέψουμε ότι η πηγή των δεινών μας είναι η αναποτελεσματική στάση τρίτων (“φταίει ο συνάδελφος”).
Τι μπορούμε, άρα, να κάνουμε;
Το σημαντικότερο είναι να γίνουμε ανθεκτικές και ανθεκτικοί μπροστά στην αποτυχία και να δούμε πως μπορούμε να την διαχειριστούμε πρακτικά. Να μερικές ιδέες.
Se non è vero è ben trovato: Ναι, έβαλες έναν ανέφικτο στόχο και δεν τον πέτυχες όπως είχες υπολογίσει. Μην βυθίζεσαι στην μεμψιμοιρία. Προσπάθησε να καταγράψεις τι λειτούργησε και τι όχι και τι εμπόδια βρήκες στην πορεία. Στη συνέχεια, επίλεξε για κάθε εμπόδιο να αναλάβεις μία συγκεκριμένη δράση. Βήμα-βήμα την φορά. Όσο προχωράς, όσο βρίσκεις λύσεις στα επιμέρους εμπόδια, τόσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα αποκτάς και όρεξη να συνεχίσεις.
Μην αγνοείς τις μικρές νίκες: Ναι, δεν κατάφερες να γίνεις Γενική Διευθύντρια. Στην προσπάθειά σου, ωστόσο, να το πετύχεις, σημείωσες πολλές άλλες μικρές επιτυχίες: κέρδισες νέες γνώσεις και δεξιότητες, έμαθες να διαχειρίζεσαι καλύτερα τον χρόνο σου, βελτίωσες την επικοινωνία σου και εν τέλη, δικαιωματικά, κέρδισες την θέση της επικεφαλής στη Διεύθυνση Marketing!
Αναζήτησε την ανατροφοδότηση: πολλές και πολλοί από εμάς, όταν αποτυγχάνουμε επιλέγουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, κυριευμένες και κυριευμένοι από ντροπή. Η επιλογή αυτή επιτείνει το αίσθημα ματαίωσης. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αναζητήσουμε την ανατροφοδότηση συναδέλφων ή φίλων, των οποίων την γνώμη εκτιμάμε. Τι πήγε στραβά; Τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα την επόμενη φορά;
Ανέβα στη σκηνή: φανταστείτε ότι βρίσκεστε στο κοινό και παρακολουθείτε μαζί με χιλιάδες άλλους ανθρώπους το σόου ενός καλλιτέχνη πάνω στη σκηνή. Που είναι στραμμένη η προσοχή σας; Στον καλλιτέχνη. Έχετε έρθει μόνο για αυτόν. Πληρώσατε εισιτήριο μόνο για να τον ακούσετε να τραγουδάει. Τώρα, θέλω να αντιστρέψετε την εικόνα. Ανεβείτε εσείς πάνω στην σκηνή. Γίνετε εσείς ο καλλιτέχνης. Που είναι στραμμένη η προσοχή σας; Στους χιλιάδες ανθρώπους που σας παρακολουθούν.
Όταν εστιάζουμε κάπου, συχνά η προσοχή μας απορροφάται τόσο που αδυνατούμε να διερευνήσουμε όλες τις εναλλακτικές. Όταν καλείστε να διαχειριστείτε μια αποτυχία, μην επικεντρωθείτε μονάχα σε αυτήν. Ανεβείτε πάνω στην σκηνή και προσπαθήστε να χαρτογραφήσετε όλες τις πιθανότητες που έχετε στη διάθεσή σας.
Αρχική δημοσίευση από τη Μαρία Γιαννιού στο a8inea.com.
Διάβασε ακόμα:
Η επιστημονική σύνδεση μεταξύ ύπνου, ευγένειας και ενσυναίσθησης
Πώς να βελτιώσετε τη διάθεσή σας στο άψε σβήσε (η καλοσύνη είναι μπούμερανγκ)