Τα τελευταία χρόνια μελετώ την κατάσταση της κρίσης στον επιχειρηματικό χώρο και την ηγεσία σε τέτοιες συνθήκες. Γενικότερα στις καταστάσεις των κρίσεων οι ηγέτες έχουν να διαχειριστούν κυρίως τα οικονομικά αποτελέσματα της εταιρείας αλλά και την ψυχολογία του κόσμου. Όμως συνήθως ένα από τα δυνατά τους όπλα είναι το ανθρώπινο δυναμικό της εταιρείας, και το γεγονός ότι μπορούν να στηριχτούν στους ανθρώπους τους για να αποκτήσουν ανθεκτικότητα. Οι άνθρωποι συσπειρώνονται, και η ομαδικότητα αναδεικνύεται ως βασικό όχημα αντιμετώπισης των προκλήσεων της κρίσης. Μετά από περισσότερες από 30 προσωπικές συνεντεύξεις με CEOs πολυεθνικών εταιρειών στην Ελλάδα, το συμπέρασμα είναι ότι κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, οι ηγέτες ακολούθησαν ένα πιο «συμμετοχικό» και ομαδικό μοντέλο λειτουργίας. Καταρχήν γιατί δεν προλάβαιναν να διαχειριστούν την ταχύτητα της αλλαγής και κατά δεύτερον γιατί έπρεπε να αξιοποιήσουν στο μέγιστο δυνατόν, τις δεξιότητες και τις ικανότητες των ανθρώπων τους. Ειδικότερα, οι εταιρείες που είχαν ήδη χτίσει ανθρωποκεντρική κουλτούρα βγήκαν πιο κερδισμένες, αφού ο κόσμος «έβαλε» πλάτη για να συγκρατήσει την οικονομική κατάρρευση της εταιρείας.
Οι άνθρωποι συσπειρώνονται, και η ομαδικότητα αναδεικνύεται ως βασικό όχημα αντιμετώπισης των προκλήσεων της κρίσης.
Τις τελευταίες μέρες όμως η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως ιδιόμορφη και μεταξύ άλλων οι επιχειρήσεις και οι ηγέτες τους έχουν να διαχειριστούν και μια νέα πρόκληση που έχει να κάνει με την απόσταση του χώρου, και τα εμπόδια που δημιουργούνται στην επικοινωνία. Δημιουργούνται νέες μορφές σύνδεσης που πολύ συχνά τώρα πια παίρνουν την μορφή ψηφιακών σχέσεων με την βοήθεια της τεχνολογίας. To “engagement” των ανθρώπων, που ούτως ή άλλως ήταν υπό αμφισβήτηση και στο επίκεντρο των περισσότερων ενδοεταιρικών ερευνών, μπαίνει και αυτό σε νέο πλαίσιο, και πρέπει οι εταιρείες να μάθουν να ενισχύουν την συναισθηματική σύνδεση των ανθρώπων μέσα από νέα κανάλια επικοινωνίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι σχέσεις θα παραμείνουν ενεργές και «ζωντανές», ανεξαρτήτως καναλιού και μέσου αν και εφόσον είχαν ήδη χτιστεί μέσα από ουσιαστική επαφή.
Σε αυτήν την νέα συγκυρία της κρίσης, η επικοινωνία πρέπει να είναι συχνή και συνοπτική, και συγχρόνως να έχει την οικειότητα του ανθρώπου, μέσα από το μέσο που χρησιμοποιείται.
Αναμφισβήτητα οι σχέσεις μπαίνουν σε self-isolation και οι ηγέτες πρέπει να χτίσουν την στρατηγική της επικοινωνίας που ταιριάζει στην κουλτούρα τους, και που θα τους επιτρέψει να έχουν παρουσία και ορατότητα. Κάποιες από αυτές τις μορφές επικοινωνίας θα μείνουν και μετά την κρίση και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσεχτικοί σε αυτό που θα ακολουθήσουμε ως προσωρινό μοντέλο, γιατί “ουδέν μονιμότερο του προσωρινού.”
Οι άνθρωποι μπορεί να είναι μόνοι τους και απομακρυσμένοι αλλά σίγουρα δεν πρέπει να αισθάνονται μοναξιά μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο.