Στα επόμενα 2 λεπτά θα μάθεις:

– Ποια είναι η διαφορά μεταξύ φόβου και φοβίας.
– Γιατί δεν πρέπει να λες στο παιδί σου “θα περάσει”. 


Τα παιδιά φοβούνται πολλά και διαφορετικά πράγματα κι αυτό είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο. Και παρόλο που μπορεί καθώς μεγαλώνουν να ξεπεράσουν σιγά σιγά τους φόβους που κατά καιρούς προκύπτουν έρχονται στιγμές που οι φόβοι ή οι φοβίες προβληματίζουν τους γονείς, οι οποίοι συνήθως σκέφτονται: Μήπως το παιδί μου φοβάται υπερβολικά;

Ποια είναι όμως η διαφορά μεταξύ φόβου και φοβίας; Ως φοβία ορίζεται ο αδικαιολόγητος φόβος που προκαλεί μια υπερβολική αντίδραση απέναντι σε μια κατάσταση ή ένα αντικείμενο. Το παιδί βρίσκεται αντιμέτωπο με έναν άγνωστο και ασαφή κίνδυνο του οποίου η προέλευση είναι εσωτερική. Ο εσωτερικός του κόσμος δημιουργεί την αίσθηση ότι κινδυνεύει από το φοβικό του αντικείμενο και όχι από κάποιο πραγματικό ερέθισμα ή απειλή. Είναι λογικό, λοιπόν, αυτή η περίπλοκη κατάσταση να προβληματίζει τους γονείς και να νιώθουν αμήχανοι ως προς τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσουν. Και ως εκ τούτου καταλήγουν να πουν τα λάθος πράγματα στο παιδί τους παρόλο που η βασική τους πρόθεση είναι να το ανακουφίσουν από την όποια φοβία. Πώς θα γίνετε λοιπόν καλύτεροι γονείς για τα παιδιά σας;

Είναι σημαντικό να αντιμετωπίσετε την κατάσταση με ψυχραιμία. Να θυμάστε ότι τα δικά σας συναισθήματα αντανακλώνται στο παιδί σας. 

5 φράσεις που πρέπει να αποφύγετε 

1.Θα περάσει. Δείξε μου εμπιστοσύνη!

Το μόνο που θέλετε είναι να ανακουφίσετε το παιδί σας. Να το ηρεμήσετε! Eσείς μπορεί να πιστεύετε ότι οι συμβουλές και τα όμορφα λόγια σας θα καταφέρουν να λύσουν το πρόβλημα. Το παιδί σας, όμως, τη στιγμή που κυριεύεται από τη φοβία του, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε αυτό το τρυφερό κάλεσμα. Δεν θέλει να ακούσει κάποιον. Θέλει κάποιον που να το καταλαβαίνει.
Επιχειρήστε να του πείτε: «Έλα να δούμε μαζί τι είναι αυτό που σε κάνει να φοβάσαι» ή «Κι εγώ όταν ήμουν στην ηλικία σου φοβόμουν το ίδιο και μετά το ξεπέρασα σιγά σιγά με τη βοήθεια των γονιών μου» Με αυτόν τον τρόπο, από τη μία, του δείχνετε ότι κατανοείτε αυτό που αισθάνεται και από την άλλη το βοηθάτε να νιώσει ότι δεν είναι το μοναδικό άτομο στον κόσμο που νιώθει κάτι ανάλογο.

2.Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι!

Σε αυτή την περίπτωση προσπαθείτε να σβήσετε το φόβο του, τονίζοντάς του ότι δεν υπάρχει κάτι που να το εκθέτει σε κίνδυνο. Με το να αναιρείτε, όμως, τον λόγο ύπαρξης του προβλήματος, δεν τον εξαφανίζετε. Στην πραγματικότητα, υποτιμάτε την αξία της δυσκολίας που βιώνει το παιδί. Μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για ένα παιδί. Για εσάς μπορεί να μην υπάρχει λόγος να φοβάται. Όχι, όμως, και για εκείνο!
Επιχειρήστε να του πείτε: «Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη στιγμή είσαι λιγάκι ταραγμένο. Θα ήθελες να μου πεις τι είναι αυτό που σου προκαλεί φόβο;» Είναι σημαντικό να ακούσει από το στόμα σας αυτό που αισθάνεται. Έτσι, θα του είναι και πιο εύκολο να το συζητήσει μαζί σας.

3.Άσε με να σου εξηγήσω για ποιον λόγο δεν πρέπει να φοβάσαι!

Θέλετε να του αναλύσετε με λόγια και επιχειρήματα ότι οι φόβοι του δεν ισχύουν. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, δεν το βοηθάτε. Οι εξηγήσεις σας είναι οι δικές σας σκέψεις και αυτό που αναζητάτε στην πραγματικότητα είναι οι σκέψεις του παιδιού σας.
Επιχειρήστε να του πείτε: «Καταλαβαίνω ότι αυτήν τη στιγμή νιώθεις φόβο. Τι είναι, λοιπόν, αυτό που σκέφτεσαι όταν αισθάνεσαι φόβο»; Να θυμάστε ότι ο ρόλος του συμβούλου δεν δρα σε αυτήν την περίπτωση αποτελεσματικά, καθώς αυτό που επιθυμούμε δεν είναι να μιλήσουμε αλλά κυρίως, να ακούσουμε και να κατανοήσουμε τις σκέψεις του παιδιού που φοβάται.

4.Σταμάτα να είσαι φοβιτσιάρης!

Ο σκοπός σας δεν είναι, φυσικά, να θίξετε το παιδί σας, ούτε να το κάνετε να νιώσει άσχημα. Οι χαρακτηρισμοί και οι «ταμπέλες» ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μια κατάσταση την οποία το παιδί δεν προκαλεί ηθελημένα και δεν είναι υπεύθυνο γι’ αυτήν, μπορεί να το στιγματίσουν και να του προκαλέσουν ανυπόφορα συναισθήματα. Με το να προσφεύγετε σε χαρακτηρισμούς, κρίνετε το «όλο» ενώ αυτό που το φοβίζει είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Επιχειρήστε να του πείτε: «Καταλαβαίνω ότι αυτό σου προκαλεί φόβο. Θα ήθελες να μιλήσουμε γι’ αυτό;» Είναι σημαντικό το παιδί να καταλάβει ότι ο φόβος που νιώθει είναι μια κατάσταση παροδική που αφορά σε κάτι πολύ συγκεκριμένο και που σε καμία περίπτωση, δεν γενικεύεται στο χαρακτήρα του και στο σύνολο της προσωπικότητάς του.

5.Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φοβάσαι!

Ακόμα κι αν δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθει το παιδί σας και πώς να το αντιμετωπίσετε, μην του το δείξετε. Παρουσιάζοντας το συναίσθημα του παιδιού σας ως κάτι παράλογο, ενισχύετε τη σύγχυση και τον φόβο του. Κάντε το να νιώσει ότι το καταλαβαίνετε και ότι είστε δίπλα του.
Επιχειρήστε να του πείτε: «Θυμάμαι κι εγώ όταν φοβόμουν τα ζώα ένιωθα ακριβώς όπως εσύ! Θα δεις ότι με τον καιρό θα τα αγαπήσεις, όπως κι εγώ. Θα προσπαθήσουμε μαζί σιγά σιγά να έρθουμε σε επαφή με τα ζώα και θα δεις στο τέλος ότι μπορείτε να γίνετε πολύ καλοί φίλοι!»

Αναμφίβολα, η δική σας στήριξη και κατανόηση είναι το πρώτο που έχει ανάγκη το παιδί σας οπότε, κάντε το να νιώσει ότι είστε μαζί σε αυτό που περνά και ότι μαζί θα το ξεπεράσετε!

Είναι σημαντικό να αντιμετωπίσετε την κατάσταση με ψυχραιμία. Να θυμάστε ότι τα δικά σας συναισθήματα αντανακλώνται στο παιδί σας οπότε, αν εσείς νιώθετε αγχωμένοι, θα το εισπράξει κι εκείνο. Σταθείτε δίπλα του ήρεμοι και δυνατοί και μην ξεχνάτε ποτέ ότι εκτός από στήριγμα, παραμένετε πάντα το πρότυπό του!

Διάβασε ακόμα:

Όσα Μπορεί Να Κρύβονται Πίσω Από Τα Θυμωμένα Παιδιά

Πώς Να Μιλάς Στα Παιδιά Σου Για Δύσκολα Ζητήματα

Author(s)

  • Η Φωστηρία Αμανατίδου είναι ιδιώτης ψυχολόγος εξειδικευμένη στη Γνωστική-Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία Παιδιών και Ενηλίκων από την Ελληνική Εταιρία Έρευνας της Συμπεριφοράς, παράρτημα Μακεδονίας. Εργάστηκε στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα “Γραφείο Παροχής Κοινωνικών Υποστηρικτικών Υπηρεσιών Δήμου Μίκρας”. Υπήρξε εξωτερικός συνεργάτης των Κέντρων Κοινωνικής Πρόνοιας-Φροντίδας & Προσχολικής Αγωγής Δήμου Θέρμης και εκπαιδεύτρια ενηλίκων σε διάφορους φορείς. Είναι εξωτερική επιστημονική συνεργάτης του Ινστιτούτου Ψυχοθεραπείας, Επαγγελματικής και Προσωπικής Ανάπτυξης Κύπρου. Είναι επίσης συντονίστρια ομάδων ψυχολογίας στη Χ.Ε.Ν. Πανοράματος. Εργάζεται στο Συμβουλευτικό Κέντρο Θεσσαλονίκης του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας παρέχοντας ψυχοκοινωνική συμβουλευτική με την οπτική του φύλου σε γυναίκες που βιώνουν ενδοοικογενειακή βία. Έχει δημοσιεύσει άρθρα σε θέματα ψυχικής υγείας στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο.