Ανατρέχοντας πίσω, αυτό που μου λείπει περισσότερο από την παιδική μου ηλικία και θα έδινα τα πάντα για να το είχα έστω για λίγα λεπτά είναι η παιδική ξενοιασιά! Αυτό το συναίσθημα ότι όλα πάνε καλά και τίποτα δεν είναι ικανό να προκαλέσει προβληματισμό ή ανησυχία και που πλέον έχουμε χάσει ως ενήλικες. Κάθε φορά που κάνω όμως αυτή τη σκέψη δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν τα σημερινά παιδιά είναι πραγματικά ξένοιαστα…
Αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κινέζικα, πιάνο, μπαλέτο, ρυθμική, κολυμβητήριο, καράτε, χορό, στίβο, γιόγκα, τένις, ποδόσφαιρο, μπάσκετ και παιδιά που μοιάζουν να μη σταματούν ποτέ. Παιδιά που δεν έχουν ελεύθερο χρόνο να χρησιμοποιήσουν το πολυτιμότερο δώρο της ηλικίας τους, την παιδική φαντασία γιατί απλά δεν έχουν κάποιο κενό για να «χαζέψουν», να περιπλανηθούν άσκοπα χωρίς κατευθύνσεις και περιορισμούς από τους μεγάλους. Υπερφορτωμένα παιδιά, γεμάτα υποχρεώσεις και στόχους, θύματα του υπεργονεϊσμού μας.
Ατελείωτες δραστηριότητες για να καταφέρουν τα παιδιά να μάθουν τα πάντα και τελικά να μάθουν το τίποτα. Γιατί; Το θέλουν αυτά ή εμείς για αυτά; Μήπως τελικά το όνειρό μας είναι να μεγαλώσουμε σούπερ-παιδιά; Μήπως ψάχνουμε να αυτοπροσδιοριστούμε μέσα από τα παιδιά μας; Να κάνουν και να μάθουν όλα αυτά που εμείς δεν κάναμε και δε μάθαμε. Μήπως πίσω από το πιεσμένο πρόγραμμά τους βρίσκονται οι δικές μας φιλοδοξίες και τα χαμένα όνειρά μας;
Μέσα από το τέλειο παιδί που θέλουμε να δημιουργήσουμε ψάχνουμε τρόπο να γιατρέψουμε τα προσωπικά μας τραύματα. Και όταν αυτό δεν ανταποκρίνεται μένουμε απογοητευμένοι, ψυχικά εξουθενωμένοι από την προσπάθεια που καταβάλλαμε ενώ το μόνο που πραγματικά θα έπρεπε να θέλαμε είναι ευτυχισμένα παιδιά.
Παιδιά που έχουν νιώσει την ηλικία τους, έχουν ευχαριστηθεί την παιδική ανεμελιά, έχουν τρέξει, παίξει, σκαρφιστεί παιχνίδια που δεν έχουν αγοράσει και έχουν αφεθεί να αποκτήσουν εμπειρίες χωρίς άγχος και ανησυχία. Έννοιες που δυστυχώς θα συναντήσουν σε μεγάλο βαθμό όσο μεγαλώνουν…
Όσο νωρίτερα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες τόσο νωρίτερα θα τα απελευθερώσουμε και θα τους επιτρέψουμε να αναπτύξουν τις προσωπικές τους δεξιότητες και να δείξουν σε εμάς σε τι πραγματικά είναι καλοί ή τι τους αρέσει πολύ να κάνουν.
Και τελικά όχι, δε με νοιάζει το παιδί μου να γίνει γιατρός, δικηγόρος ή πυρηνικός επιστήμων. Με νοιάζει να είναι ευτυχισμένο. Και ευτυχισμένο θα είναι αν κάνει αυτό που του αρέσει. Και αν κάνει αυτό που του αρέσει να είστε σίγουροι ότι θα είναι επιτυχημένο. Το μόνο που εύχομαι κάθε μέρα είναι να ανακαλύψει το ταλέντο του και αν αυτό γίνει όλα τα άλλα θα έρθουν με νομοτελειακή ακρίβεια. Μέχρι τότε το μόνο που πραγματικά με ενδιαφέρει είναι να μείνει αυτό που είναι, παιδί…