Μη ρωτάς ποιος είμαι.. πώς βρέθηκα εδώ και τι κάνω.. Πολλές φορές το μυστήριο είναι προτιμότερο του οικείου, καθώς διεγείρει κρυμμένα, υποσυνείδητα ένστικτα. Είναι αυτή η μαγική στιγμή που δύει ο ήλιος και τα χρώματα κοιμούνται.

Μη ρωτάς γιατί βρέθηκα το σούρουπο σε ένα από τα βαγόνια του μετρό. Προφανώς κάτι αναζητώ, κάτι περιμένω να μου έρθει, κάτι με αναστατώνει και δεν μπορώ να ηρεμήσω. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις και το μυαλό μου χωρίς προορισμό ψάχνει να βρει την αιτία του κενού. Άγχη, προβληματισμοί, θλίψη, μονοτονία, ξαφνικά παρενοχλούνται από τα δυνατά γέλια του ζευγαριού που κάθεται απέναντί μου. Γέλια; Πώς τολμάει κάποιος να εμποδίζει τον «σκοταδισμό» που νιώθω και να εισβάλει αιφνίδια, ζαλίζοντας την κατιούσα συναισθηματική μου πορεία;

Να ήταν 25, το πολύ 30 χρονών; «Συγχαρητήρια» είπα μέσα μου, γιατί κατάφεραν να με αποπροσανατολίσουν, τραβώντας χειρόφρενο στην απαισιοδοξία που έως τώρα είχα. Άρχισα να επεξεργάζομαι τις μορφές τους, την ευτυχία και την ανεμελιά τους, την λάμψη στα βλέμματά τους. Πείραζαν χαριτωμένα ο ένας τον άλλο, αντάλλασσαν φιλιά, αγκαλιές και υποσχέσεις σε κάθε ευκαιρία. Μύριζε έρωτας. Μύριζε πάθος και έκσταση. Δεν ξεκολλούσαν τα βλέμματα τους κι η ντοπαμίνη έκανε πάρτι μέσα τους. Η «δύναμη του έρωτα», κάνει και τον πιο σκληρό επιχειρηματία, στη θέα του να λυγίσει.

Σηκώθηκα κι αποφάσισα να προχωρήσω στο επόμενο βαγόνι. Με μόνη συντροφιά το χαρτοφύλακα μου, συνέχισα την πορεία μου ολοταχώς και βρίσκω μία θέση απέναντι από ένα άλλο ζευγάρι. Λίγο μεγαλύτεροι, γύρω στα 40-κοντά στην δικιά μου ηλικία. Ο άντρας διάβαζε προσηλωμένος εφημερίδα κι η υπέρκομψη κυρία διπλά του βυθισμένη στις δικές της σκέψεις. «Πολύ όμορφα» σκέφτηκα, εδώ δεν κινδυνεύω συναισθηματικά. Η ηρεμία όμως κράτησε μόνο μία στάση και πριν κλείσω καλά καλά πέντε λεπτά από τη στιγμή που κάθισα, η γυναίκα άρχισε να ρωτάει κάτι επίμονα τον άντρα κι αυτός άρχισε να φωνάζει. «Με έχεις πρήξει, όλο προβλήματα κι εσύ και τα παιδιά. Τι άλλο να κάνω για να είσαι ικανοποιημένη;». Η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει, ενώ ουρλιαχτά, εκνευρισμός και μίσος έδιναν κι έπαιρναν. Η πλήρης απομυθοποίηση της αγάπης. Η δολοφονία κάθε ερωτικής έκφανσης, η υποτίμηση του γάμου και της ένωσης. Δεν άντεξα άλλο και μόλις άνοιξε η πόρτα του μετρό κατέβηκα με κομμένη την ανάσα απ’ το βαγόνι. Δεν είχα φτάσει ακόμα στον προορισμό μου, όμως δεν άντεχα να βλέπω τη ρουτίνα να κατατρώει κάθε όμορφη ανάμνηση, δεν είχα τη δύναμη να συνειδητοποιήσω πως η κατάληξη της λαχτάρας, του έρωτα και των ονείρων, ήταν αυτή.

Χάθηκα στο σκοτάδι και δεν ξαναμπήκα ποτέ στο μετρό. Ασχολήθηκα με τη δουλειά μου, τις επιχειρήσεις μου, έβγαλα χρήματα, ταξίδεψα, χάθηκα σε περιστασιακές απολαύσεις και αγκαλιές. Με ένα κενό όμως μέσα μου. Μια επιθυμία ανεκπλήρωτη.

Είναι απόγευμα, μετά το κλείσιμο μιας τεράστιας συμφωνίας κι η ψυχολογία μου εμφανώς απογειωμένη. Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Η βροχή έξω πέφτει αλύπητα, τα ταξί απεργούν και δεν βρίσκω άλλη επιλογή εκτός απ’ το να πάρω μετρό. Αντιμέτωπος με το χειρότερο φόβο μου. «Ένα εισιτήριο για το μετρό» αναφώνησα αγχωμένα κι απλώνοντας το χέρι μου να το πάρω, αντίκρισα το δέρμα μου τόσο γερασμένο που τρόμαξα. Έκανα τον αδιάφορο, έσβησα τις ζαρωμένες μου σκέψεις και μπήκα αποφασισμένος στο βαγόνι.

Και τότε… η τύχη μου με οδήγησε να καθίσω απέναντι από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ανθρώπων. Τα δέρματα τους σκαμμένα και η λάμψη της νεότητας σβησμένη. Και τότε… η γερασμένη γυναίκα πιάνει με αγάπη και τρυφερότητα το χέρι του άντρα της. Αυτός γέρνει κατευθείαν με στοργή πάνω της και της ψιθυρίζει «Τα καταφέραμε αρχόντισσα, περάσαμε δυσκολίες, προβλήματα, τσακωμούς κι είμαστε ακόμα εδώ, μαζί». Τα σώματά τους ανήμπορα, η αγάπη τους όμως ξεχείλιζε στις ματιές τους.

Δεν άντεξα. Άνοιξε η πόρτα του μετρό και χάθηκα στο πλήθος. Πιο κενός από ποτέ. Χάθηκα παρέα με όσες αναμνήσεις μπορούσα να κρατήσω. Δεν έπρεπε να τα παρατήσω τότε..

Διάβασε ακόμα:

Γίνε ο Βαλεντίνος μου…

‘Αγγιγμα. Το αποτελεσματικό αγχολυτικό “φάρμακο” 

Author(s)

  • Ευγενία Χαρτουλάρη

    Κοινωνιολόγος

    Η Ευγενία Χαρτουλάρη είναι απόφοιτος των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών, στο τμήμα της Κοινωνιολογίας. Με εξειδίκευση στην Ψυχολογία & στο HR Development του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ασχολήθηκε με την μελέτη ευπαθών κοινωνικών ομάδων καθώς και την επιστημονική ανάλυση συλλογικών φαινομένων.