Στα επόμενα 2 λεπτά θα μάθεις:

-Τι θα ήθελε να σου πει το παιδί σου.
-Γιατί να διδάξεις στο παιδί σου την αγάπη.


Ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι το πρώτο και κύριο βήμα για έναν κόσμο χωρίς κοινωνικό ρατσισμό. Δεν είναι εύκολο για ένα μικρό παιδί να καταλάβει και να αποδεχτεί το διαφορετικό. Ο γονιός είναι ο πρώτος που θα το καθοδηγήσει σε αυτό εμφυσώντας του βασικές αξίες. Αν είσαι, λοιπόν, γονιός και μεγαλώνεις ένα παιδί εκείνο θα ήθελε να σου πει: 

1. Δείξε μου πώς να μην διαχωρίζω την αξία των ανθρώπων βάσει φυλής γιατί εάν το κάνω αυτο, θα ζήσω όμηρος μιας εσωτερικής στειρότητας ανάμεσα στους ανθρώπους και θα είμαι πάντα ένας φτωχός συνάνθρωπος.

2. Δίδαξε μου τους πολιτισμούς μέσα από τη μάθηση για να μην μου φαίνεται ξένος η παράξενος ένας Κινεζος ή ενας Αφρικανός όταν τον αντικρύσω, προετοίμασέ με για τον κόσμο πριν βγω σε αυτόν. 

3. Μάθε μου την ιστορία της ανθρωπότητας και δώσε έμφαση στα εγκλήματα του ρατσισμού και των αδικων διακρίσεων, ώστε να βάλω στο σάκο της προσωπικότητας μου γνώσεις και όχι στερεότυπα. 

4. Μην χαρακτηρίζεις ανθρώπους βάσει χρώματος, όπως «ο Μαύρος», γιατί έτσι θα μου μάθεις να αφαιρώ τα πρόσωπα από τους ανθρώπους και να τους βλέπω σαν αντικείμενα. Στο τέλος θα γίνω και εγώ ένα. 

5. Εάν θέλεις να με προστατεύσεις από ρεαλιστικά δεδομένα, ενημέρωσέ με για κάποια κοινά στοιχεία κάποιων κοινωνικών ομάδων, αλλά τόνισέ μου πως αυτά είναι μόνο η μάζα. Ίσως μια μέρα σε διαψεύσω ευχάριστα γιατί η δική μου γενιά ίσως καταρρίψει παλαιότερες γενιές. 

6. Εάν ζήσω με στερεότυπα ανθρώπων, θα χάσω τους ανθρώπους και μια μέρα ίσως αυτά τα ίδια στερεότυπα πλήξουν εμένα. Κάνε με ελεύθερο.

7. Απόδειξε μου πως η αγάπη είναι πανανθρώπινη, παντοδύναμη και νικά πάντα στο τέλος. Απόδειξέ μου πως όποιος έχει μάτια να διακρίνει αρνητικά το διαφορετικό από τον ίδιο, τότε ούτε ο ίδιος ξέρει ποιος είναι. 

8. Πάρε με σε μέρη που υπάρχει διαφορετικότητα, σε νοσοκομεία, σε άλλες χώρες, σε οποιοδήποτε μερος αντιβαίνει στους δικούς μας «κοινούς δρόμους» γιατί έτσι θα μάθω να αγαπώ και όχι να φοβάμαι τη ζωή μου, όπου και αν θα με πηγαίνει το κύμα.

Τίποτα από τα πιο πάνω δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο ή πολύπλοκο, θα το διαπίστωσες ολοκληρώνοντας την ανάγνωση. Όμως η επιρροή στο παιδί σου είναι μεγάλη και μόνο θετική. 

Διάβασε ακόμα:

Το έγχρωμο παιδί μου

Η συμπόνια είναι η έκτη αίσθηση που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη

Author(s)

  • Χριστίνα Μπογιατζή

    Παιδοψυχολόγος-Λογοπαθολόγος, Υπ. Διδάκτωρ ΕΚΠΑ

    Η Χριστίνα Μπογιατζή είναι κλινική αναπτυξιακή παιδοψυχολόγος και Λογοπαθολόγος με κλινική εμπειρία 16 ετών σε ιατρικό διαγνωστικό κέντρο και Υποψήφια Διδάκτωρ στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με θέμα διδακτορικής διατριβής τον παιδικό και προεφηβικό ναρκισσισμό. Εκπαιδευθείσα και μετεκπαιδευθείσα στους κλάδους της παιδοψυχολογίας και Λογοπαθολογίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ, (New York University). Συγγραφέας τριών βιβλίων με ερείσματα ψυχολογικής αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας. Καθηγήτρια αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο Αθηνών και αρθρογράφος.