Ο παγκόσμιος επιχειρηματικός στίβος είναι αναμφισβήτητα μεταβαλλόμενος, πολύπλοκος και απρόβλεπτος.
Η σύγχρονη συγκυρία μεταβάλει ριζικά τον τρόπο που οι επιχειρήσεις δραστηριοποιούνται και αλληλεπιδρούν. Όσες επιχειρήσεις δεν αντιληφθούν τις αλλαγές αυτές και δεν καταφέρουν να διαχειριστούν επιτυχώς τη μετάβασή τους στη νέα πραγματικότητα, θα έχουν την τύχη των δεινοσαύρων: θα εξαφανιστούν!
Ιδιαίτερα οι ελληνικές επιχειρήσεις εκτός της χρηματοοικονομικής κρίσης που έχουν να ανταπεξέλθουν, αντιμετωπίζουν ολοένα και πιο έντονο ανταγωνισμό στις αγορές που στοχεύουν, δεδομένων των οικονομικών, κοινωνικών και άλλων συνθηκών του επιχειρηματικού περιβάλλοντος που τις σφυρηλατούν.
Σε αυτό το πολυσχιδές περιβάλλον, ο σύγχρονος ανταγωνισμός δεν στοχεύει μόνο σε συνδυασμούς αξίας – τιμής των παρεχόμενων προϊόντων / υπηρεσιών, αλλά και σε άλλους ενδιάμεσους συνδυασμούς που επηρεάζουν τη φήμη, την αξιοπιστία και την πιστότητα με τα εμπλεκόμενα μέρη (stakeholders). Άλλωστε υπό αυτές τις συνθήκες, δεν αναφερόμαστε πλέον σε σχέσεις με τους καταναλωτές, αλλά σε σχέσεις με τους stakeholders, καθώς στην αρένα του επιχειρηματικού στίβου του 21ου αιώνα αναδεικνύονται νέα πρότυπα, τα οποία πλέον δεν είναι μόνο καταναλωτικά, αλλά και ηθικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά κ.α.
Στο πλαίσιο αυτό, η εταιρική υπευθυνότητα έχει εισέλθει σε κατάσταση «μετασχηματισμού» και συμβάλλει στην επιβίωση των επιχειρήσεων εφόσον εστιάζει :
- Στην καλλιέργεια κουλτούρας δημιουργίας και επιχειρηματικότητας,
- στη δημιουργία υλικής και άυλης αξίας,
- στη δικτύωση στην αγορά,
- στην υψηλότερη περιβαλλοντική δράση και
- στην καλλιέργεια αξιών δημιουργίας/δημιουργικότητας, με διεθνοποίηση των πλαισίων αναφοράς και σύγκρισης.
Ατυχώς η εταιρική υπευθυνότητα στο ελληνικό περιβάλλον σήμερα λειτουργεί περισσότερο με τη μορφή της φιλανθρωπίας, μίας εύκολης και χωρίς στρατηγική λύσης, με πρόσκαιρα επιχειρηματικά αποτελέσματα, αποσπασματικά και ως μία δραστηριότητα αποκομμένη από τηνεταιρική καθημερινότητα και περιορισμένη σε χορηγίες, συνήθως με τις προτροπές ανειδίκευτων διαφημιστικών εταιρειών. Επίσης, η υιοθέτηση τέτοιων παρερμηνευμένων πρακτικών ΕΚΕ, οφείλεται εν μέρει και στην αδυναμία να γίνουν αντιληπτά τα πλεονεκτήματα των πρακτικών και δράσεων εταιρικής υπευθυνότητας και να δράσουν προδραστικά.
Όμως, μία ματιά στις επιχειρήσεις οι οποίες εξακολουούν ε αυτές τις συνθήκες να παραμένουν βιώσιμες, μαρτυρά ότι η έμαση στη στρατηγική ΕΚΕ έχει κατορθώσει να τους προσδώσει σημαντικές αντοχές απέναντι στην οικονομική κρίση, τουλάχιστον συγκριτικά με άλλες επιχειρηματικές στρατηγικές, όπως η εστίαση στις τεχνικές marketing, στις δημόσιες σχέσεις κ.α. Προς την εξέλιξη αυτή έχει συμβάλει η αναγνώριση από αυτές τις επιχειρήσεις της σημασίας των stakeholders στην οικονομική και κάθε άλλη επιτυχία της επιχείρησης. Η σύγχρονη επιχειρηματικότητα παρακινεί να συμμετάσχουν σε αυτήν εμπλεκόμενα μέρη, τα οποία μέχρι πρότινος είχαν τεθεί εκτός, όπως οι εργαζόμενοι, οι τοπικές κοινωνίες, τα ΜΜΕ, οι προμηθευτές, οι χρηματοδότες κ.α.
Σήμερα η εταιρική υπευθυνότητα, αυτή η ακαταμάχητη δύναμη, η οποία με τρόπο αναπόφευκτο μεταβάλει την επιχειρηματικότητα σε ένα σύστημα αλληλεπιδράσεων και αλληλοεξαρτήσεων, βρίσκεται σε φάση εξέλιξης και ανάπτυξης. Όσο και αν υπάρχουν θύλακες αντίστασης μέσω ανούσιων χορηγιών και φιλανθρωπικών εκδηλώσεων υπό τον μανδύα της ΕΚΕ, συνεχίζει να σφυρηλατεί δεσμούς μεταξύ των εμπλεκομένων μερών, των επιχειρήσεων και των κοινοτήτων, ενώ όλο και εντονότερα γίνεται αντιληπτή η αναγκαιότητα ενσωμάτωσής της στη συνολική εταιρική στρατηγική.
Όσο λοιπόν οι απαιτήσεις για εταιρική υπευθυνότητα εντείνονται από τα εμπλεκόμενα μέρη, τόσο δίνονται οι ευκαιρίες στις επιχειρήσεις να διαφοροποιήσουν τη στρατηγική τους με καινοτόμες και βιώσιμες λύσεις και εν τέλει, να προβούν σε παρεμβατικές τομές στο επιχειρηματικό σύστημα αξιών τους και στην καλλιέργεια της κουλτούρας του «επιχειρείν».
Αρχική δημοσίευση από τον Νίκο Πέντσα στο epixeiro.gr.