Πίνουμε μαζί καφέ. H μαμά μου και εγώ. Στο τραπέζι της κουζίνας. Είναι εδώ και ένα τέταρτο περίπου που έχει κολλήσει το μυαλό της στην ίδια ερώτηση. Την επαναλαμβάνει ξανά και ξανά. Της απαντώ ήρεμα. Της απαντώ σαν να ακούω την ερώτηση για πρώτη φορά. Της απαντώ σαν να μην έδωσα απάντηση στην επαναλαμβανόμενη ερώτηση μόλις πριν από λίγο. Της απαντώ όπως ακριβώς με έχουν εκπαιδεύσει να της απαντώ οι επαγγελματίες υγείας της Εταιρείας Alzheimer που εκπαιδεύουν τους περιθάλποντες ατόμων με άνοια ή νόσο Αlzheimer. Ήρεμα, χωρίς θυμό ή εκνευρισμό. Χωρίς να καταλάβει εκείνη ότι μόλις πριν από λίγο έκανε την ίδια ερώτηση. 

Δοκιμάζω να αλλάξω θέμα συζήτησης. Ξεχνιέται για λίγο. Η προηγούμενη επαναλαμβανόμενη ερώτηση, όμως, επανέρχεται. 

Έχω αρχίσει να κουράζομαι… Σκέφτομαι τι να κάνω. Πώς να της ξεκολλήσω τον εγκέφαλο; 

Θυμάμαι ποια είναι η μεγάλη αδυναμία που είχε πάντα: η καθαριότητα του σπιτιού. Θυμάμαι πως καθάριζε πάντα σχεδόν με μανία φτάνοντας στα όρια του ψυχαναγκασμού, πράγμα που περιέργως είχε ανακουφιστική επίδραση στην ψυχή της. 

«Η βεράντα είναι βρώμικη, μαμά», της λέω.

Με κοιτάει γεμάτη έκπληξη.  

«Μήπως θέλεις να την καθαρίσεις;», συνεχίζω.

«Ποια βεράντα;», μου λέει, «Η δική σου;».

«Ναι», της λέω. «Είναι πολύ βρώμικη. Πάρα πολύ βρώμικη. Θα την καθαρίσεις;».

Βλέπω τα μάτια της να φωτίζονται. Ξέρει ακριβώς τι πρέπει να κάνει. Μεταφέρω τον καφέ μου έξω στο σαλονάκι της βεράντας και κάθομαι και την παρατηρώ. 

Παίρνει πρώτα τη σκούπα (βρήκε πού είναι- καλό αυτό- σκέφτομαι). Σκουπίζει τη βεράντα από τη σκόνη, τα χώματα και τα φύλλα πολύ καλά. Μετά παίρνει το λάστιχο και ρίχνει νερό στα πλακάκια. Τα ξεπλένει από τη μία άκρη της βεράντας μέχρι την άλλη. Τώρα έρχεται η σειρά της σφουγγαρίστρας. Γεμίζει τον κουβά με νερό. Στύβει καλά τη σφουγγαρίστρα και ξεκινά το μεθοδικό της σφουγγάρισμα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα στη μεθοδολογία της σε σχέση με το παρελθόν. Τη βλέπω μπροστά μου να σφουγγαρίζει, όπως την έβλεπα όταν ήμουν μικρή και αναρωτιόμουν γιατί σφουγγαρίζει πάλι και δεν παίζει μαζί μου.

Σφουγγάρισε κιόλας μία φορά. Τώρα θα σφουγγαρίσει και δεύτερη. Για να αστράψουν τα πλακάκια και να μη μείνουν λεκέδες από το νερό. Και τώρα ρίχνει το νερό από τον κουβά κάτω από τη βεράντα στον κήπο. Μαζεύει σκούπα, σφουγγαρίστρα, κουβά. Όλα στη θέση τους. 

Δείχνει λίγο εξουθενωμένη, η αλήθεια είναι, όμως εγώ είμαι απόλυτα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα. Όχι για την πεντακάθαρη βεράντα, αλλά για την ομίχλη στον εγκέφαλό της που σαν να διαλύθηκε για λίγο. Κι επειδή διαπιστώνω ότι συνεχίζει να στροφάρει και κάποια πράγματα τα θυμάται πολύ καλά παρόλο που γενικά ξεχνάει. Οι συνδέσεις -τα χαραγμένα στο μυαλό από τα άπειρα σφουγγαρίσματα δρομάκια- δεν έχουν ατονήσει, σκέφτομαι. Θυμάται ακριβώς πώς να σφουγγαρίζει. Χαίρομαι τόσο πολύ για αυτό. Καθόμαστε μαζί να φάμε φρούτα στη λαμπερή βεράντα μου. Τη νικήσαμε και σήμερα τη νόσο Alzheimer. Αύριο πάλι.  

Διάβασε ακόμα:

Η Σιωπηλή Γενιά – «Silent Generation» – ποιοι είναι;

Ποιός ιός;

Author(s)

  • Φλώρα Κασσαβέτη

    Δημοσιογράφος Υγείας και Ευεξίας

    Η Φλώρα Κασσαβέτη είναι δημοσιογράφος υγείας ευεξίας. Υπήρξε Αρχισυντάκτρια στο περιοδικό Forma και περιοδικό Παιδί και Νέοι Γονείς και στα site Τhriveglobal.gr και Bestofyou.gr του Ομίλου Αntenna.