Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
-Τι βάρος “κουβαλά” ένα καλό παιδί.
-Ποιες επιλογές έχει στη ζωή του.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να φτιάξω μία λίστα με όλα τα ‘’καλά παιδιά’’ που γνωρίζω ή έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Με εκείνους τους ενήλικες που κουβαλούν για χρόνια την ταμπέλα του καλού, του ήσυχου, του επιτυχημένου, του υποχωρητικού, του βολικού. Συνειδητοποίησα πως τελικά είναι πολλά τα ‘’καλά παιδιά ‘’ που γνωρίζω και συχνά μάλιστα είναι αυτά που δεν αργούν να επισκεφτούν το γραφείο ενός θεραπευτή.
Αποφάσισα πως στις επόμενες συνεδρίες μου, όταν συναντάω ‘’το σύνδρομο του καλού παιδιού’’, θα προσπαθώ όχι μόνο να το κατανοήσω, αλλά να βοηθήσω το άτομο να αποτινάξει από πάνω του αυτή τη βαριά ταμπέλα. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει και το ίδιο το άτομο να την έχει κατανοήσει, αποδεχτεί και να θέλει φυσικά να απαλλαχθεί από αυτή. Και φυσικά να έχει καταλάβει γιατί πρέπει να το κάνει.
Μπορείς να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου το καλό παιδί;
Το πρώτο που ίσως χρειάζεται να καταλάβεις είναι τι σημαίνει να είσαι καλός ή να αναγνωρίζεσαι ως καλός από τους άλλους. Πίστεψέ με, είναι παραπλανητικό και ύπουλο και συχνά σε οδηγεί σε συγκρουσιακή σχέση τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό σου. Καλό παιδί είναι αυτό που ακούει τους γονείς του, που είναι καλός μαθητής, που είναι ευγενικός, που δεν φωνάζει, δεν θυμώνει. Εκφράζει μόνο τα θετικά του συναισθήματα, δεν κλαίει, δεν γκρινιάζει, δεν λέει “όχι”. Φυσικά αυτό το καλό παιδί πρέπει να επιβιώσει με όλα αυτά τα καθήκοντα που τον βαραίνει η ταμπέλα του. Σαν παιδί ίσως και να πιεστεί, αλλά συνήθως θα τα καταφέρει προκειμένου να ικανοποιήσει τις ανάγκες των γονιών του ή των σημαντικών άλλων. Σαν ενήλικας όμως; Θα αντιδράσει, θα φωνάξει, θα οριοθετήσει, θα ακούσει επιτέλους τις δικές του ανάγκες;
Δύο είναι οι επιλογές για ένα καλό παιδί
Ένας καθηγητής μου, μου είχε πει κάποτε πως στη ζωή υπάρχουν δύο επιλογές, ‘’είτε επαναστατείς, είτε συμβιβάζεσαι.’’ Πολύ συχνά στη δουλειά μας βλέπουμε το καλό παιδί καταλήγει ως ένας συμβιβασμένος ενήλικας που ζει μία ζωή που δεν θα ήθελε να ζει, κάνοντας επιλογές που δεν είναι δικές του. Από την άλλη πλευρά, αν το καλό παιδί καταλήξει να γίνει ένας επαναστάτης ενήλικας, θα είναι πολύ κοντά σε αυτό που θέλει να είναι, σε αυτό που πάντα επιθυμούσε. Αυτό, όμως θα επιφέρει και κάποιες συνέπειες. Συνέπειες που πολλές φορές τα ‘’καλά παιδιά’’ στα γραφεία των ψυχολόγων δεν νιώθουν έτοιμα να τις διαχειριστούν. Ποιες μπορεί να είναι αυτές; Θυμός και απομάκρυνση των άλλων, μοναχικότητα, περισσότερες ευθύνες, άσχημη αντίδραση από τους άλλους, ενοχικό συναίσθημα και χαμηλή αυτοεκτίμηση είναι μερικές από αυτές.
Όταν όμως το άτομο συνειδητοποιεί πως το ‘’καλό’’ παιδί δεν έχει να του προσφέρει τίποτα καλό, αρχίζει η αλλαγή, η εξέλιξη, η γνωριμία με τον πραγματικό του εαυτό.
Πόσο εύκολη είναι η αλλαγή;
Σίγουρα δεν είναι εύκολη. Μη ξεχνάς άλλωστε πως όλα αυτά που κουβαλάς έχουν ένα δευτερογενές όφελος, μία εθιστική δύναμη που δεν σε αφήνει να τα εγκαταλείψεις. Καθώς η διαδικασία της αποκήρυξης της ταμπέλας του καλού παιδιού προχωράει ο ενήλικας που αλλάζει θα μάθει πως δεν γίνεται να αρέσει σε όλους. Πως δεν μπορεί να λέει σε όλα “ναι”. Πως οφείλει να βάζει προτεραιότητες. Όμως οι άνθρωποι πλέον μπορεί να θυμώνουν μαζί του. Πολλοί από αυτούς που αγαπάει δεν θα τον κατανοούν πάντα. Θα αισθάνεται πολλές φορές μόνος. Γι’ αυτό ένα καλό παιδί που προσπαθεί να εξελιχθεί σε πιο διεκδικητικό ενήλικα οφείλει πρώτα από όλα να αγαπήσει την μοναχικότητα. Όταν αντιδράσει, πολλοί μπορεί να απομακρύνονται από κοντά του. Επομένως το ‘’καλό παιδί’’ αρχίζει να μαθαίνει πως στη ζωή υπάρχουν αποχωρισμοί. Μετά από αρκετή εσωτερική δουλειά με τον εαυτό του πείθεται πως δεν μπορεί ευτυχώς να τα κάνει όλα τέλεια, και κυρίως δεν μπορεί συνεχώς να ικανοποιεί τις προσδοκίες των άλλων.
Όταν το άτομο συνειδητοποιεί πως το ‘’καλό’’ παιδί δεν έχει να του προσφέρει τίποτα καλό, αρχίζει η αλλαγή, η εξέλιξη, η γνωριμία με τον πραγματικό του εαυτό.
Και τι μαθαίνει τελικά;
Το ‘’καλό παιδί’’ καθώς απαρνείται την παλιά του ταμπέλα μπορεί να θυμώσει, να στενοχωρηθεί, να κλάψει, να αποτύχει σε μία δουλειά, να προδώσει μία σχέση, να πάρει κιλά, να αθετήσει μία υπόσχεση του, να βαρεθεί, να αντιδράσει, να αλλάξει. Πλέον όμως έχει μάθει κάτι πολύ σπουδαίο. Ότι δεν υπάρχουν καλά ή κακά παιδιά. Υπάρχουν φωτεινά και σκοτεινά κομμάτια της παιδικής ηλικίας. Αυτά τα κομμάτια σαν ενήλικας θα τα αγκαλιάσει. Αυτά θα γνωρίσει μέσα από την θεραπεία.‘’Πώς θα μου μιλούσες αν δεν ήθελες να φανείς καλή στα μάτια μου;’’, ρώτησα μία θεραπευόμενη μου. Αυτή χαμογέλασε. Ήξερε πως έφτασε η ώρα να αποχωριστεί το καλό παιδί. Κι εγώ ήξερα ότι ήρθε η ώρα η θεραπεία μας να προχωρήσει σε μεγαλύτερο βάθος και ουσία.
Μάθε περισσότερα για την Γεωργία Χριστίνα Κανελλοπούλου στο thepsytrap.gr.