Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Αγάπη. Αυτό το κοριτσάκι ήταν χαρούμενο και αγαπησιάρικο, αφού όλοι την αγαπούσαν! Άλλος τη φρόντιζε, άλλος της μιλούσε όμορφα, άλλος την ενθάρρυνε, άλλος της θύμιζε πόσο όμορφη ήταν…
Περνώντας τα χρόνια οι άνθρωποι άλλαξαν και κανένας δεν ήθελε την Αγάπη στη ζωή του. Όλοι παραπονιούνταν ότι κανένας δεν τους αγαπάει και δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς, αλλά κανείς δεν σκεφτόταν την Αγάπη που από τα παλάτια της καρδιάς που ζούσε, τώρα βρισκόταν σε ένα μικρό καλυβάκι στην άκρη της πόλης, την άκρη της ζωής. Κανείς δεν τη σκεφτόταν…άντε λίγο τα Χριστούγεννα και μετά την άφηναν πάλι στη μοναξιά της και στην στενοχώρια της.
Καθώς η Αγάπη καθόταν στο μικρό καλυβάκι κι έβλεπε τηλεόραση, ξαφνικά πετάχτηκε και αναφώνησε: «Φτάνει η απομόνωση! Είναι καιρός να τους θυμίσω την ύπαρξή μου!»
Σηκώνεται, ντύνεται με τα ρούχα της παλιάς καλής εποχής και ξεκινάει για την πόλη.
Καθώς περπατούσε, έβλεπε τους κήπους των σπιτιών χωρίς λουλούδια , τις βεράντες των διαμερισμάτων γκρίζες και αστόλιστες και τους ανθρώπους αγέλαστους και θυμωμένους.
«Τι έχουν πάθει όλοι αυτοί; Πώς έγινε ο κόσμος;» σκέφτηκε η Αγάπη.
Καθώς προχωρούσε προς την κεντρική πλατεία της πόλης βλέπει ένα όμορφο ξανθό κοριτσάκι να κάθεται στην άκρη του δρόμου και να κλαίει. Η Αγάπη την πλησίασε και την ρώτησε : «Είσαι καλά; Θέλεις να σε βοηθήσω;»- «δεν μπορείς να με βοηθήσεις! Όλοι με έχουν ξεχάσει» είπε το κοριτσάκι που σήκωσε τα ματάκια της και κοίταξε με παράπονο την Αγάπη. Η Αγάπη είδε τα γαλανά μάτια του κοριτσιού να αστράφτουν από ένα γλυκό φως θαλπωρής και ένιωσε κάτι που είχε καιρό να νιώσει: ζεστασιά στην καρδιά! «Πώς σε λένε;» ρώτησε η Αγάπη. «Αγκαλιά!» της απάντησε το κοριτσάκι.
«Με ξέχασες Αγάπη; Κάποτε ήμασταν αχώριστες φίλες, είμασταν μια οικογένεια, φίλες, συνάνθρωποι και τώρα είμαστε δυο ξένες! Γιατί Αγάπη; Γιατί;»
Η Αγάπη ξαφνικά θυμήθηκε! Ναι, η Αγκαλιά ήταν η μαμά της, το παιδί της, η φίλη της, τα πάντα της! Κάποτε δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν! Ήταν χαρούμενη, ήταν λυπημένη, ήταν κουρασμένη, πάντα έβρισκε καταφύγιο στη φίλη της την Αγκαλιά! Θυμάται τώρα πώς ένιωθε! Ένιωθε αυτή τη γλυκιά ζέστη στην καρδιά! Ένιωθε μια δύναμη να την περιτύλιγε και να την καθησύχαζε. Τίποτα δεν μπορούσε να πάρει τη θεραπευτική δύναμη της Αγκαλιάς!
«Αγκαλιά! Αγαπημένη μου φίλη! Τώρα καταλαβαίνω γιατί ήμουν τόσο στεναχωρημένη! Εσύ και εγώ δε θα αφήσουμε ποτέ τίποτα να μας ξαναχωρίσει! Έχουμε τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τα δηλητηριώδη ζιζάνια που λέγονται εγωισμός, συμφέρον και κακία και να δείξουμε στους ανθρώπους ότι υπάρχουμε για να φέρουμε τη χαρά και την ευτυχία στη ζωή τους!
Η Αγκαλιά έτρεξε στην αγκαλιά της Αγάπης σκουπίζοντας τα δάκρυά της.
«Επιτέλους Αγάπη με θυμήθηκες! Μη με ξαναφήσεις ποτέ! Ακούς Αγάπη;»
Έτσι οι δύο φίλες η Αγάπη και Αγκαλιά ξεκίνησαν για την κεντρική πλατεία της πόλης για να ξαναθυμίσουν στους ανθρώπους πώς να αγαπούν. Στάθηκαν κάτω από το μεγάλο, στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και άρχισαν να τραγουδούν αγκαλιασμένες και χαρούμενες τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Οι άνθρωποι ξαφνιασμένοι σταμάτησαν και τις κοιτούσαν! Δεν είχαν ξαναδεί τόση ομορφιά! Δεν είχαν ξανακούσει τέτοια θεϊκή γλυκιά μελωδία! Μια γλυκιά ζέστη έλιωνε τον πάγο που είχαν στην καρδιά τους! Τα πρόσωπά τους φωτίστηκαν, κοίταξε ο ένας των άλλον , ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό τους και Αγκαλιάστηκαν! Το πνεύμα των Χριστουγέννων είχε μόλις έρθει…!!
Καλά Χριστούγεννα, με πολλή Αγάπη και αμέτρητες Αγκαλιές!!!