Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
-Ποια είναι η αξία του επαίνου.
-Γιατί να μην υποτιμάς τα επιτεύγματά σου.
Πόσες φορές ενώ βαδίζουμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε και έχουμε καταφέρει αυτό που τολμήσαμε να ονειρευτούμε, αντί να κάνουμε μια στάση και να πούμε ένα βαθύ μπράβο στον εαυτό μας, βιαζόμαστε να καταπιαστούμε με τον επόμενο στόχο; Πόσο συχνά εμείς οι ίδιοι υποτιμάμε το επίτευγμά μας λέγοντας «δεν ήταν και τόσο σπουδαίο» ή αναβάλλουμε να το γιορτάσουμε με τη σκέψη ότι ίσως να γιορτάσουμε την επόμενη φορά με αφορμή κάποιο πιο σπουδαίο επίτευγμα; Όμως αυτή η επόμενη φορά δεν έρχεται ποτέ.
Κάποτε ένας θεραπευτής μου ’χε πει μια φράση που όταν την άκουσα με είχε σοκάρει: «Τα βήματα που κάνεις, χωρίς να τα γιορτάζεις είναι σαν να μην τα ’χεις κάνει». Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά την αξία της γιορτής. Αυτό που συνήθιζα, όταν πετύχαινα κάτι ήταν απλώς να το προσπερνάω και να πηγαίνω παρακάτω. Μου πήρε πολλά χρόνια για να κατανοήσω ότι η γιορτή είναι για τη ψυχή, ό,τι η πέψη για το σώμα. Είναι ο χρόνος χαλάρωσης και ξεκούρασης που χρειάζεται ο καθένας μας, όταν αποπειράται κάτι νέο ή δύσκολο και όταν έχει ολοκληρώσει έστω και ένα μικρό βήμα, για να το αφομοιώσει και να τον θρέψει. Είναι ο χώρος που δίνουμε στον εαυτό μας για να απορροφήσει την ουσία, «τα θρεπτικά συστατικά» της νέας μας εμπειρίας, συστατικά που μας επιτρέπουν να αναπτυχθούμε και να προχωρήσουμε.
Τι μήνυμα στέλνεις στον εγκέφαλό σου όταν γιορτάζεις τις επιτυχίες σου
Μαθαίνοντας να γιορτάζεις, βάζεις τα καλύτερα θεμέλια για την ανάπτυξή σου γιατί τιμάς τις ικανότητές σου. Ακούγεται υπερβολικό; Κι όμως. Η γιορτή (celebration) δίνει το μήνυμα στο Νου και στην Καρδιά: Αναγνωρίζω τα βήματα προς τα εμπρός που έχεις κάνει. Σέβομαι την προσπάθεια σου. Αγκαλιάζω την αφοσίωσή σου. Είμαι μαζί σου σε αυτό και σου λέω: Προχώρα.
Ας σκεφτούμε το εξής απλό: Ένα παιδί βρίσκεται στην ηλικία εκείνη που προσπαθεί να περπατήσει. Το κάθε βήμα, το κάθε μικρό βήμα είναι σημαντικό, γιατί είναι ένα ακόμα μάθημα στον μακρύ δρόμο της ανεξαρτησίας, του πώς να στηρίζεται στα πόδια του. Ας φανταστούμε πως κάθε τέτοιο βήμα περνάει απαρατήρητο από τους γονείς, οι οποίοι ασχολούνται με «πιο σημαντικά πράγματα» και θεωρούν ότι δεν αξίζει τον κόπο να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή σε κάτι τόσο κοινό. “Στο κάτω-κάτω δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Όλοι τελικά μαθαίνουν να περπατούν”.
Τώρα, ας φανταστούμε ένα διαφορετικό ενδεχόμενο. Οι γονείς γιορτάζουν το κάθε μικρό βήμα που καταφέρνει το παιδί. Το ενθαρρύνουν κάθε φορά που πέφτει για την προσπάθειά του. Το επαινούν, αναγνωρίζοντας ότι αυτό το μικρό βήμα, ακόμα κι αν τώρα δεν είναι σταθερό, θα το βοηθήσει σταδιακά να σταθεί στα πόδια του, να περπατήσει, να χαρεί τη φύση, να τρέξει μαραθώνιο, να γνωρίσει τον κόσμο.
Και τα δύο παιδιά θα περπατήσουν. Για ποιο από τα δυο παιδιά τα πρώτα βήματα θα μείνουν ως βίωμα μιας όμορφης περιπέτειας και ευχάριστης σύνδεσης με τους γονείς; Και για ποιο παιδί η προσπάθεια να περπατήσει θα καταγραφεί σαν κάτι που δεν αξίζει και τόσο τον κόπο, αφού πρόκειται καθαρά και μόνο για μια δεξιότητα επιβίωσης; Ποιο παιδί θα μάθει πόσο σπουδαίο είναι να έχεις ενθουσιασμό και να γιορτάζεις τη ζωή;
Ας μεταφέρουμε τώρα αυτό το απλό, μικρό παράδειγμα από το πραγματικό περπάτημα, στο «περπάτημα» που κάνουμε στην αρχή μιας νέας σημαντικής εμπειρίας, όπως αυτή της ανακάλυψης ενός ταλέντου ή της κατάκτησης μια νέας δεξιότητας. Η επιβράβευση κι η αναγνώριση των βημάτων που κάνουμε «χρωματίζει» την πορεία μας και της προσδίδει συγκεκριμένη αξία. Την αξία της περιπέτειας ή την «αξία» μιας απλής διεκπεραιωτικής διαδικασίας.
Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα προς μια νέα εμπειρία να γίνουμε εμείς οι ίδιοι «οι επαινετικοί γονείς» του εαυτού μας. Με ποιο τρόπο; Αναγνωρίζοντας, γιορτάζοντας και τιμώντας αυτόν τον δρόμο.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γιορτάσεις
Το «γλέντι», βεβαίως, το χρειαζόμαστε για να αναπνεύσει η ψυχή και να συνδεθούμε με τους άλλους. Αλλά το πραγματικό νόημα της γιορτής είναι να συνδεθούμε με τη Χαρά και τη Μάθηση. Γι αυτό, άλλωστε, μπορούμε να γιορτάζουμε όχι μόνο τις επιτυχίες, αλλά και τις αποτυχίες μας. Έτσι δίνουμε το μήνυμα στον εαυτό μας ότι αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες και δεν θα σταματήσουμε μέχρι να τα καταφέρουμε. Το ουσιαστικό είναι να μάθουμε να τιμάμε τον εαυτό μας που καταφέρνει να κινηθεί προς το στόχο του. Και να γιορτάσουμε δίνοντας στον εαυτό μας ό,τι τον αναζωογονεί: μια βόλτα στη θάλασσα, έναν καφέ με αγαπημένους ανθρώπους, ένα παιχνίδι που δεν έχουμε δοκιμάσει πριν.
Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό τη γιορτή να την παίρνουμε σοβαρά. Είναι το δώρο που διαλέγουμε για τον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μας: τον εαυτό μας.
Να τις καλοδέχεσαι, επομένως τις χαρές και τις επιτυχίες στη ζωή σου, ακόμα και τις πιο μικρές, και να τις γιορτάζεις λαμβάνοντας υπόψη τη ρήση του σοφού της αρχαιότητας Δημόκριτου: «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος», δηλαδή “Ζωή που δεν γιορτάζεις, μοιάζει με έναν ατέλειωτο μακρύ δρόμο που δεν συναντάς ούτε ένα πανδοχείο για να ξεκουραστείς”.
Διάβασε ακόμα:
7 Τρόποι Για Να Βρεις Τη Χαρά Στην Καθημερινότητά Σου
Η Αληθινή Ζωή Έρχεται Μόνο Αν Ρισκάρεις