Thrive Global: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις μόλις ξυπνήσεις και το τελευταίο πριν κοιμηθείς;
Σάντρα Ζαφειρακοπούλου: Ξυπνάω το αργότερο 6:45 καθημερινά και ετοιμάζω πρωινό για τον μικρό μου και εμένα. Το μεταφέρω δίπλα στο κρεβάτι, μια και από τις 7:00 που θα ξυπνήσει ο μικρός μου μέχρι τις 8:00 που θα ξεκινήσουμε για το σχολείο του, είναι για μένα η (δεύτερη) πιο απολαυστική ώρα της ημέρας. Μιλάμε, γελάμε και χαλαροί κάνουμε σχέδια για το μέλλον! Το τελευταίο πράγμα που κάνω πριν κοιμηθώ είναι να ελέγξω το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο και να κάνω την προσευχή μου. Συνήθως ο Μορφέας με παρασύρει πριν ολοκληρώσω τα όσα έχω να «πω» εκεί ψηλά…
T.G.: Τι σου δίνει ενέργεια για να φέρεις εις πέρας τη μέρα σου;
Σ.Ζ.: Αυτό που κάνω καθημερινά στο Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος), οι φίλοι και συνάδελφοί μου. Κάθε μέρα η ζωοδότρια δύναμη έχει διαφορετική πηγή. Άλλη φορά θα είναι μία μητέρα που θα μας επισκεφθεί μαζί με την κόρη της να μοιραστούν νέα από την εκπλήρωση της ευχής της δεύτερης, άλλοτε θα είναι μία όμορφη συζήτηση με την ομάδα στο γραφείο, κάποτε θα είναι ένα γλυκό μήνυμα από το φίλο μου που ξέρει ότι αναπνέω στους ρυθμούς της.. ευχής και άλλοτε θα είναι η υπεύθυνη ευχών που εντελώς απροειδοποίητα θα μας βάλει ανοιχτή ακρόαση να ακούσουμε έναν μικρό με αυτή τη γλυκιά βραχνάδα των 6 ετών να μας λέει ότι θέλει ένα διαστημικό σταθμό στον κήπο του. Αν πρέπει, όμως, να επιλέξω ένα από όλα που σταθερά κάθε μέρα με κάνει να προχωρώ είναι ότι νιώθω πως έχω βρει τη «δουλειά» που με κάνει ευτυχισμένη. Έχω βρει το δικό μου «σκοπό» ύπαρξης και το δικό μου «αποτύπωμα» στον κόσμο, μηδαμινό αλλά για μένα ικανό να μου δίνει φτερά στους ώμους.
T.G.: Έχεις μικρά μυστικά που σε βοηθούν να βρίσκεις λύσεις σε καθημερινά προβλήματα;
Σ.Ζ.: Έχω ένα μεγάλο πια μυστικό, κερδισμένο με αγωνία πολλών ετών: εμπειρία. Αναγνωρίζω πλέον πως δεν πρέπει να χάσω την ψυχραιμία μου ή να στενοχωρηθώ πιο πολύ από όσο «απαιτείται». Πιστεύω ότι εάν προσπαθείς και φέρεσαι με τιμιότητα και καλή πρόθεση, τότε κάπως μαγικά (ή όχι και τόσο) θα βρεθεί η καλύτερη δυνατή λύση. Μικρότερες «τεχνικές» αντιμετώπισης προβλημάτων είναι να «σπάω» το πρόβλημα σε μικρότερα και να βρίσκω επιμέρους λύσεις ή να ανακαλώ στη μνήμη ανάλογες περιστάσεις και τις διεξόδους που βρέθηκαν στο παρελθόν. Εάν φορτιστώ πολύ, ενδέχεται να εμπιστευθώ έναν άνθρωπό μου (διαφορετικό κάθε φορά) και να «ακουμπήσω» σε εκείνον το θέμα μου για να με καθησυχάσει. Και, βέβαια, όταν τα προβλήματα δεν είναι καθημερινά αλλά πιο σπάνια και ίσως πιο μεγάλα, θα ζητήσω οπωσδήποτε συμβουλή από κάποιον που θεωρώ «μέντορά μου» και είμαι τόσο τυχερή που έχω περισσότερους από έναν στη ζωή μου.
“Η ζωή είναι καθρέφτης. Αν φερθείς καλά, θα σου φερθούν καλά και αν δεν σου συμπεριφέρθηκαν όπως περίμενες, τότε ψάξε μήπως εσύ έκανες κάτι ηθελημένα ή αθέλητα που να ενόχλησε”.
T.G.: Με τον χρόνο πώς τα πας; Κάνεις καλή διαχείριση του χρόνου σου μέσα στην ημέρα;
Σ.Ζ.: Δεν έχω μία απάντηση που να ταιριάζει σε όλες τις ημέρες. Συνήθως όταν επιστρέφω από ταξίδι, οι μέρες που ακολουθούν με κάνουν να χάνω σχεδόν τον έλεγχο του άγχους. Τις υπόλοιπες νομίζω ότι με τα χρόνια έχω κατακτήσει μία σχετικά καλή κατανομή του χρόνου. Είμαι βέβαιη ότι κάποιοι αγαπημένοι μου τώρα που θα διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θα γελούν, αλλά είναι γιατί δεν ξέρουν πόσο κόπο καταβάλλω για την πρόοδο αυτή που έχω επιτύχει.
T.G.: Πότε ήταν η τελευταία φορά μου έφτασες κοντά ή έπαθες burnout και γιατί; Πώς το αντιμετώπισες;
Σ.Ζ.: Νομίζω πώς βρίσκομαι στα πρόθυρα burnout αρκετά συχνά. Αυτό που πλέον με βοηθάει είναι ότι αναγνωρίζω τα σημάδια αρκετά νωρίτερα και «παίρνω» τα μέτρα μου. Με το πρώτο που θα με αντιληφθώ να αντιδρώ με πιο οξύ τρόπο σε έναν οδηγό που μου έκοψε το δρόμο, μονολογώ «Σάντρα να’το έρχεται. Πρόσεχε!» και ρίχνω ρυθμούς. Τελευταία φορά που το έπαθα ήταν πριν ενάμιση χρόνο οπότε και επέλεξα τη μοναξιά. Αποτραβήχτηκα από όλους για 2-3 ημέρες χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλαξα κάτι στην εμφανή καθημερινότητά μου. Σήκωσα όμως έναν αόρατο φράκτη προστασίας και συνήλθα.
T.G.: Ποια ήταν η τελευταία φορά που απέτυχες και πώς το ξεπέρασες;
Σ.Ζ.: Απέτυχα στο γάμο μου. Πριν 4 χρόνια χώρισα και δεν το έχω αντιμετωπίσει ακόμη βαθιά μέσα μου. Το έχω αιτιολογήσει αλλά δεν το έχω ξεπεράσει. Δεν με στενοχωρεί το ότι το παζλ της ζωής μου δεν θυμίζει ταινία, αλλά με λυπεί το γεγονός των συμβιβασμών που πρέπει να κάνει ο γιος μου για κάτι που δεν αποφάσισε ο ίδιος. Και δεν σας κρύβω ότι το ερωτηματικό μου αν τελικά φέρθηκα εγωιστικά, δεν με εγκαταλείπει. Θα το ‘θελα πολύ αλλά δεν έχει συμβεί.
T.G.: Τι κάνεις πριν από μια σημαντική απόφαση ή ένα σημαντικό γεγονός;
Σ.Ζ.: Πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Από δίαιτα για να νιώσω καλύτερα σωματικά μέχρι προσευχή και έκκληση σε φίλους κοντινούς να με σκέφτονται. Εκτός της «επιστημονικής» αυτής προετοιμασίας, διαβάζω πολύ σχετικά με αυτό που πρέπει να κάνω, αναλύω με χαρτί και μολύβι και προσπαθώ να προβλέψω όλες τις παραμέτρους.
Έχω βρει τη «δουλειά» που με κάνει ευτυχισμένη. Έχω βρει το δικό μου «σκοπό» ύπαρξης και το δικό μου «αποτύπωμα» στον κόσμο, μηδαμινό αλλά για μένα ικανό να μου δίνει φτερά στους ώμους.
T.G.: Πόσο δύσκολο είναι να βρεις την ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική και την επαγγελματική ζωή και τι κάνεις για αυτό;
Σ.Ζ.: Είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι απαιτητικοί ρόλοι στη ζωή δεν συνδυάζονται. Δεν γίνεται να είσαι εκπληκτική στη δουλειά σου, απίθανη και συνεπής φίλη, τρυφερή κόρη, τακτική επισκέπτρια στο γυμναστήριο και μητέρα πλήρους απασχόλησης. Ένας είναι ο ρόλος που κατά καιρούς υπηρετεί κανείς άριστα και στους υπόλοιπους είναι από συμβατικά συνεπής μέχρι χλιαρά «απών». Έτσι προσπαθώ να ακολουθώ κάποιους κανόνες ώστε να έχω κάποια σχετική ισορροπία στη ζωή μου. Θέτω, για παράδειγμα, μία ώρα αναχώρησης από το γραφείο, ενώ έχω δεσμευτεί στο γιο μου για την ώρα επιστροφής μου. Το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσω να δουλεύω αφού κοιμηθεί και αφού δω στα πεταχτά το φίλο μου, οπότε δεν ξέρω πόσο ισορροπημένο είναι αυτό, αλλά σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι είσαι και μητέρα και εργαζόμενη και σύντροφος που βαθμολογείσαι με ‘καλά’ ή και ‘αρκετά καλά’.
T.G.: Πώς διαχειρίζεσαι μια κακή μέρα;
Σ.Ζ.: Με ψυχραιμία μέχρι να τελειώσει και με ύπνο αφού τελειώσει. Είμαι από τους πολύ τυχερούς που ο ύπνος είναι γιατρός της δυσθυμίας τους. Γενικά προσπαθώ να απέχω από συζητήσεις, συνδιαλλαγές, συνεργασίες ή έκτακτες δραστηριότητες μέχρι να περάσει η μέρα. Παλιότερα οδηγούσα ατελείωτα χιλιόμετρα ακούγοντας μουσική δίπλα στη θάλασσα αλλά όταν γίνεσαι μητέρα, αποφεύγεις το οτιδήποτε μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική σου ακεραιότητα. Αν, επίσης, νιώσω πως αν κλάψω θα ξεσπάσω, τότε δεν φείδομαι δακρύων.
T.G.: Αν αναπάντεχα βρεις 15 λεπτά ελεύθερου χρόνου μέσα στη μέρα σου, τι κάνεις;
Σ.Ζ.: Θα καθόμουν ή μισοξάπλωνα να είμαι άνετα και θα συνέχιζα τη συγγραφή κάποιων διηγημάτων που ετοιμάζω εδώ και καιρό. Με χαλαρώνει η γραφή, με αποσυμπιέζει και με ενεργοποιεί. Τακτοποιεί το μυαλό και την καρδιά μου την ίδια στιγμή.
T.G.: Τι σημαίνει για εσένα ευεξία και ευημερία και ποιος είναι ο Thrive στόχος σου;
Σ.Ζ.: Καθώς μεγαλώνω αναγνωρίζω ότι οι αντοχές μου δεν είναι οι ίδιες, ούτε σωματικές ούτε ψυχικές. Για το λόγο αυτό έχω προσπαθήσει να εμπλουτίσω τη ζωή μου με πιο υγιεινές συνθήκες. Έτσι έχω εισάγει στη διατροφή μου κάποια γεύματα που δεν θα διανοούμην παλιότερα, όπως σούπες και χυμούς. Επίσης, προσπαθώ συνειδητά και προγραμματισμένα μία φορά την εβδομάδα να κοιμάμαι πάνω από 8 ώρες. Με το κινητό δεν έχω επιτύχει καμία πρόοδο παρόλο που το έχω προσπαθήσει. Είναι συνέχεια του χεριού μου και, δυστυχώς, του μυαλού μου. Είναι για μένα η επαφή με τον «έξω κόσμο». Ακόμη και όταν οδηγώ πολλές φορές στο φανάρι θα κρατήσω μία σημείωση φωνητική για να μην ξεχάσω κάτι. Πολλές φορές το έχω «βάλει για ύπνο» στο μπάνιο για να μην το έχω στο κομοδίνο μου ή στο γραφείο του σπιτιού μου, αλλά γρήγορα το έχω απαγάγει και ξαναφέρει κοντά μου με μία δικαιολογία. Επίσης, αυτό που θα ήθελα να εισάγω ως thrive στόχο μου είναι η συστηματική γυμναστική. Αυτή μου λείπει πολύ τα τελευταία 3 χρόνια που ό,τι κάνω στον τομέα αυτό είναι αποσπασματικό. Τέλος, περισσότερες εκδρομές και επαφή με τη φύση. Έχω διαπιστώσει ότι η φύση με ηρεμεί πολύ περισσότερο από όσο όταν ήμουν νεότερη. Ίσως γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανήκουμε στο ζωικό βασίλειο και η επιστροφή στο φυσικό μας περιβάλλον όταν συμβαίνει, έχει τόσο ευεργετικό αποτέλεσμα!
“Οφείλουμε να προσφέρουμε όχι μόνο από το «πλεόνασμά» μας αλλά και από το «έλλειμμά» μας όταν μπορούμε”.
T.G.: Έχεις κάποιο μότο που ακολουθείς στην ζωή σου και σου δίνει δύναμη ή σε ηρεμεί;
Σ.Ζ.: Πιστεύω πως «η ζωή είναι καθρέφτης» και με βάση αυτό πορεύομαι. Αν φερθείς καλά, θα σου φερθούν καλά και αν δεν σου συμπεριφέρθηκαν όπως περίμενες, τότε ψάξε μήπως εσύ έκανες κάτι ηθελημένα ή αθέλητα που να ενόχλησε. Χρειάζεται πολλή ψυχραιμία για αυτές τις αναζητήσεις και σκέψεις αλλά είναι σωτήριες, σε λυτρώνουν από το θυμό και σου δίνουν δύναμη. Επίσης, μεγάλωσα με μία γιαγιά που με παρότρυνε να «μπαίνω στα παπούτσια» των άλλων και να μην κριτικάρω και κουτσομπολεύω. Με έμαθε να κοιτώ τους άλλους προσπαθώντας να τους καταλάβω και όχι να τους σχολιάσω. Δεν το καταφέρνω πάντα αλλά όταν ξεφεύγω φέρνω στο νου μου την ίδια να μου το λέει και επανέρχομαι. Αυτή η τακτική μου προσφέρει γαλήνη.
T.G.: Προσφορά, νόημα, όραμα, αξίες. Τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις για εσένα; Πώς μπήκαν στη ζωή σου; Τι κερδίζεις και τι προσφέρεις μέσα από αυτές;
Σ.Ζ.: Από τις πρώτες κουβέντες που μου είπε η Αναστασία Μανιά, Πρόεδρος του Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος) είναι ότι «η ζωή δεν μας ανήκει» αναπαράγοντας αυτό που είχε γράψει η Πηνελόπη Δέλτα. Είμαστε μέρος ενός συνόλου και οφείλουμε να προσφέρουμε όχι μόνο από το «πλεόνασμά» μας αλλά και από το «έλλειμμά» μας όταν μπορούμε. Επίσης, μου είπε πολύ νωρίς πως η προσφορά είναι εγωιστικό συναίσθημα μιας και αντλείς περισσότερα από όσα προσφέρεις. Έχει δίκιο. Έτσι είναι. Οπότε θα κλείσω με μία Ευχή: «ας κατευθύνουμε όλοι τον εγωισμό μας σε αυτό το σκοπό. Θα αλλάξει η ζωή μας περισσότερο α��ό όσο θα αλλάξει η ζωή όσων έστω και λίγο επηρεάσουμε».
Η Σάντρα Ζαφειρακοπούλου είναι Γενική Διευθύντρια του Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος), του φιλανθρωπικού οργανισμού που ιδρύθηκε το 1996 στη χώρα μας και έχει μέχρι σήμερα πραγματοποιήσει περισσότερες από 2.020 ευχές παιδιών 3-18 ετών που αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρές ασθένειες.
Σήμερα…
Σήμερα 130 παιδιά περιμένουν την εκπλήρωση της ευχής τους. Ο Οργανισμός Make-A-Wish (Κάνε-Μια-Ευχή Ελλάδος) συνεχίζει με αυξανόμενο ρυθμό να εκπληρώνει όλες τις ευχές που διατυπώνονται στο γραφείο του από παιδιά που νοσούν σοβαρά και τις οικογένειές τους. Έχοντας επανεκκινήσει και τις ευχές-ταξίδια στο εξωτερικό εδώ και 9 μήνες έχει βρεθεί σε δυσχερή θέση κάλυψης πολλών επιπλέον εξόδων. Πεποίθηση των εκπροσώπων του αποτελεί η αλληλεγγύη των ανθρώπων και η πίστη τους στο έργο του. Γι’αυτό συνεχίζει δημοσιοποιώντας όμως και την ιδιαίτερη ανάγκη του αυτή τη στιγμή. ‘Μόνο μαζί πάμε μακριά’ όπως λένε οι ίδιοι καθημερινά. Ας κρατήσουμε ανοιχτό το παράθυρο της ελπίδας για τα παιδιά που η ζωή τους παύει να’ ναι… δεδομένη.
Διάβασε ακόμα:
Αντώνης Τσαπατάκης: «Δεν το βάζω κάτω ποτέ όσο στραβά και αν έρθουν τα πράγματα»