Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
-Πώς επιβεβαιώνεται ότι το γρήγορο περπάτημα αποτελεί σημάδι ευρωστίας.
-Ποιες νευρολογικές νόσοι συνδέονται με την βραδυκινησία.
Κάποιοι άνθρωποι περπατούν γρήγορα. Κι άλλοι περπατούν πιο αργά. Και παρόλο που οι πρώτοι είναι πολύ πιο πιθανό να περπατάνε γρήγορα επειδή βιάζονται ή είναι αγχωμένοι ή έχουν ένα πιο ενεργητικό ταμπεραμέντο, η επιστήμη σήμερα επιβεβαιώνει ότι η τάση μερίδας του πληθυσμού να περπατά γρήγορα αποτελεί σημάδι ευρωστίας. Και πιο συγκεκριμένα, πιθανόν να αποτελεί έναν δείκτη ότι εκείνοι που περπατούν πιο γρήγορα γερνούν πιο αργά.
Τι γίνεται όμως με εκείνους που περπατούν αργά;
Τι αποκαλύπτει η έρευνα σχετικά με αυτό; Παλαιότερη έρευνα που είχε διεξαχθεί στη Νέα Ζηλανδία και εξέτασε 900 ενήλικες αποκάλυψε ότι όσοι στην ηλικία των 40 περπατούν αργά είναι πιο πιθανό να γερνούν πιο γρήγορα τόσο σε επίπεδο φυσικής κατάστασης όσο και σε εγκεφαλικό επίπεδο.
Η έρευνα Dunedin Study, ωστόσο, που διεξήχθη πρόσφατα στη Νέα Ζηλανδία και δημοσιεύθηκε στο JAMA Network Open, έχει νέα δεδομένα να παρουσιάσει. Οι ερευνητές παρακολούθησαν 1000 άτομα από την ηλικία των 3 μέχρι την ηλικία των 45 και μελέτησαν 19 διαφορετικούς δείκτες υγείας στους συμμετέχοντες, μεταξύ των οποίων και η κατάσταση των δοντιών τους, η αρτηριακή τους πίεση και η εγκεφαλική λειτουργία.
Τι διαπίστωσαν; Ότι όσοι περπατούσαν αργά κατά τη διάρκεια της ζωής τους είχαν πιο γρήγορη φθορά στα οργανικά τους συστήματα – ακόμα και πιο έντονα σημάδια γήρανσης στο πρόσωπό τους – σε σχέση με εκείνους που περπατούσαν γρήγορα. Παρατηρήθηκε επίσης και μια πιο μειωμένη εγκεφαλική λειτουργία σε εκείνους που περπατούσαν αργά.
Το σχόλιο του ειδικού
Τι έχει να πει, όμως, πάνω σε αυτό ο Δρ. Παναγιώτης Ζήκος, νευρολόγος, υπεύθυνος του Ιατρείου Νόσου Πάρκινσον στο 251 Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Πάρκινσον και Διαταραχών Μνήμης Γαλατσίου;
“Ο μηχανισμός και ο ρυθμός γήρανσης είναι κάτι που μελετούν οι επιστήμονες. Η έρευνα επιβεβαιώνει ότι πιθανόν να υπάρχει μια συσχέτιση ανάμεσα στο ρυθμό βάδισης και στο ρυθμό γήρανσης. Είναι σίγουρο όμως ότι δε θα πρέπει να διατυπωθούν βιαστικά συμπεράσματα, καθώς απαιτείται περισσότερη έρευνα πάνω στο θέμα. Σίγουρα όμως αποτελεί ένα ενδιαφέρον ερευνητικό μονοπάτι που έχει εντοπίσει η επιστήμη και που πιθανόν στο μέλλον να οδηγήσει σε νέες συστάσεις πρόληψης.
Αυτό που γνωρίζουμε σίγουρα είναι ότι η βραδυκινησία αποτελεί βασικό σύμπτωμα εκφυλιστικών νευρολογικών νόσων, όπως η νόσος του Πάρκινσον, ενώ στη νόσο Αλτσχάιμερ συχνά είναι τα προβλήματα στη βάδιση λόγω της απραξίας βάδισης. Ένα αργό βάδισμα, ιδίως όταν υπάρχει η λεγόμενη ασσυμετρία στην αιώρηση των άκρων, είναι χαρακτηριστικό της νόσου Πάρκινσον. Διαπιστώνεται, δηλαδή, ότι ο ασθενής στη βάδιση δεν κινεί το ένα του χέρι το ίδιο ελεύθερα όπως το άλλο. Άλλες φορές σέρνει λίγο το ένα του πόδι. Αυτή την παθολογικά αργή για έναν παρκινσονολόγο κίνηση τη δικαιολογεί με μια παλιά θλάση στον ώμο ή ένα άλγος στη μέση. Στην πραγματικότητα όμως η κίνηση αυτή ελέγχεται από τον εγκέφαλο και οφείλεται στη μειωμένη παραγωγή ντοπαμίνης. Σε άλλα νοσήματα, όπως ο υδροκέφαλος φυσιολογικής πίεσης, η αργή κίνηση είναι αμφοτερόπλευρη και μια μαγνητικη τομογραφία εγκεφάλου είναι απαραίτητη για να αναδείξει το πρόβλημα. Όπως και να έχει το θέμα, πρέπει να θυμόμαστε ότι οποιαδήποτε μεταβολή από μια προηγούμενη κατάσταση δεν πρέπει να αποδίδεται στην ηλικία, αλλά οφείλουμε να δρούμε εγκαίρως και προληπτικά, επισκεπτόμενοι έναν ειδικό. Αυτός θα αξιολογήσει – πέρα από τη βάδιση – κι άλλα συνοδά ασύνδετα ίσως για τον ασθενή συμπτώματα, ώστε να του δώσει μια αξιόπιστη συμβουλή”.
Για να λαμβανεις τα καλύτερα άρθρα μας στο email σου, γράψου στο Newsletter μας.