Από κάθε δοκιμασία, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα με τον κορονοιό, ζητάμε απαντήσεις και επιβεβαιώσεις. Ίσως όμως, θα ήταν χρησιμότερο να αναζητήσουμε και να ανακαλύψουμε τις πολύτιμες ερωτήσεις που χρειάζεται να υποβάλλουμε στον εαυτό μας για να βρούμε το δρόμο της πραγματικής μάθησης που οδηγεί σε εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών μας. Ναι, είναι τώρα η ώρα να διεκδικήσουμε χωρίς αναβολή ότι ποθήσαμε πιο πολύ. Όταν νομίζουμε ότι τα χάνουμε όλα είναι η ώρα, απλά και αβίαστα να επικεντρωθούμε στα σημαντικά.
Ρώτησε κάποιον που έχει περάσει μια σοβαρή αρρώστια, που τα ‘χει χάσει όλα σε μια νύχτα, που έχασε κάποιον δικό του και θα σου το επιβεβαιώσει.
Ίσως το πιο σημαντικό, το πιο παραφρασμένο και το πιο αγνοημένο ερώτημα που αντανακλά μια θεμελιώδη μας σύγκρουση είναι που βάζουμε το όριο ανάμεσα σε μας και τους άλλους! Θα ζήσεις ή θα καταγίνεσαι να αποδείξεις ότι είσαι αυτό που θέλουν οι άλλοι;
Πού σταματάει η ανάγκη μας για κοινωνικότητα και γίνεται «λύσσα» να αποδείξουμε στους άλλους ότι είμαστε καλά παιδιά, τρυφεροί σύντροφοι, άξιοι συνεργάτες;
Και τότε, αν καλή ώρα έρθουν τα δύσκολα, αν το να αποδείξεις χάσει το νόημά του, χάνεις κι εσύ ‘την αξία σου’ μαζί με τη γη κάτω από τα πόδια σου. Θα ζήσεις ή θα αποδείξεις; Ίσως είναι η ερώτηση που χρειάζεται να κάνουμε κάθε πρωί.
Θα ζήσω;
Που πάει να πει, θα χρησιμοποιήσω τη μέρα μου για να τεντωθώ, να απλώσω τις ικανότητές μου, να πάρω το ρίσκο να συναντήσω τις καταστάσεις, τους τόπους και τους ανθρώπους που μου δίνουν τη δυνατότητα να μάθω και να αναπτυχθώ; Που με κάνουν να νοιώθω αγάπη, που με εμπνέουν και ταυτόχρονα προκαλούν τους πιο σκοτεινούς μου φόβους για να τους αντιμετωπίσω και να εξελιχθώ;
Ή θα συνεχίσω να σκύβω το κεφάλι στο τέρας;
Σήμερα λέγεται κορονοϊός, λίγα χρόνια πριν οικονομική κρίση και πάει λέγοντας. Όμως, το πραγματικό τέρας έρχεται συχνά από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε μου έδινε εντολές να συμβιβαστώ, να υπακούσω. Κι αυτό έκανα γιατί τότε ήμουν μικρός κι αδύναμος και γιατί τότε, ίσως, πίστευα, ότι ανυπακοή σημαίνει αφανισμός.
Έτσι, έμαθα να προσπαθώ να αποδείξω ότι είμαι υπάκουος άνθρωπος. Κάνω ότι μου λένε από φόβο κι όχι από αυτοσεβασμό. Έμαθα να συρρικνώνομαι για να χωράω σε προκατασκευασμένα κουτιά. Έμαθα συμπεριφορές επιβίωσης. Μην λες αυτό που σκέφτεσαι, κάτσε ήσυχα, μην ενοχλείς, κάνε αυτό που σου λένε και θα είσαι ασφαλής.
Τώρα όμως;
Τώρα μήπως με πήραν τα χρόνια και «ξέχασα» πως δεν είμαι μικρός κι αδύναμος; Ξέχασα ότι μπορώ να σηκώσω το κεφάλι και να δω κατάματα το τέρας; Και να καταλάβω ότι μου φαινόταν τεράστιο, γιατί ήμουν εγώ μικρός. Μήπως το τέρας έφυγε αλλά η συμπεριφορά συμμόρφωσης με όλα και όλους έμεινε; Μήπως εξακολουθώ να κρύβομαι μπας και τη γλιτώσω;
Ίσως ήρθε η ώρα
Για να κατανοήσω ότι δεν χρειάζεται, πια, να ζω με κατεβασμένο κεφάλι. Ίσως ήρθε η ώρα να αρχίσω να συλλέγω στιγμές αυτονομίας και ελευθερίας και να φτιάχνω το ψηφιδωτό της δικής μου ζωής.
Έτσι οι στιγμές «ανυπακοής», οι στιγμές που βγαίνω στο φως και τολμώ με τρεμαμένα έστω πόδια, αλλά τολμώ να δείξω ποιος πραγματικά είμαι με γεμίζουν δύναμη, αρχίζουν να μου μαθαίνουν τη χαρά.
Αλλά προσοχή στον εφησυχασμό!
Το τέρας είναι πάντα εκεί. Γιατί κι ο παιδικός εαυτός που βλέπει το τέρας είναι ακόμα εκεί.
Αλλά πιά δεν είναι μόνος του. Έχει εμένα. Εμένα που μπορώ να βγώ μπροστά να τον προστατέψω και να του επιτρέψω μέσα από κάθε δυσκολία -αντί να συρρικνωθεί- να εξελιχθεί.
Γι’ αυτό σου προτείνω να ξεκινάς, ιδιαίτερα αυτό τον καιρό, την μέρα σου με την ερώτηση: Θα ζήσω ή θα αποδείξω;