Ψυχοθεραπευτής δεν είμαι, ούτε μπορώ να τους υποκαταστήσω στο σημαντικό τους ρόλο. Μου αρέσει όμως να διαβάζω ψυχολογία, και ως προπονητής και καθηγητής φυσικής αγωγής, έχω εξασκηθεί λιγάκι στην παρατήρηση των αθλητών μου και των παιδιών στην αυλή του σχολείου. Σήμερα είναι εύκολο να παρατηρείς τους άλλους, ακόμα και μέσα στα σπίτια τους. Δεν είναι κάτι που το ξεκινάς εσύ, αλλά κάτι που στο προσφέρει ο άλλος. Οικειοθελώς, πλέον, προβάλλουμε τη ζωή μας μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χωρίς καν, μερικές φορές, να αφήνουμε ακάλυπτες γωνίες θέασης. Και τι παρατηρώ μετά από περίπου 2 εβδομάδες εγκλεισμού στα σπίτια μας εξαιτίας των επιβεβλημένων συνθηκών; Θυμό και παραίτηση.
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι είναι χαρακτηριστικό ενός εξελιγμένου μυαλού να φιλοξενεί μια άποψη, έστω και αν δεν την αποδέχεται. Πόσο πολύ συμφωνώ με αυτή τη σκέψη. Παρατηρώ όμως ότι πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να ανεχθούν οποιαδήποτε διαφορετική άποψη. Όχι μόνο δεν μπορούν να την ανεχθούν, αλλά θυμώνουν και με αυτόν που την εξέφρασε. Συνήθως, αυτός που κάνει μια ανάρτηση δε ζητά τη γνώμη των άλλων, παρόλο που ίσως έμμεσα την επιζητά, ούτε τους προσκαλεί, φανερά τουλάχιστον, να σχολιάσουν. Δεν ξέρω αν είναι ακόμη πιο παράξενο, που ακόμη και στην πιο απλή διατύπωση διαφορετικής οπτικής γωνίας σκέψης, ξεδιπλώνεται ένα γαϊτανάκι σχολίων και εκδήλωσης θυμού. Συχνά, χωρίς να διαβάζεται καν το σχόλιο του προηγούμενου. Δικαίωμα και των δύο, θα πει κάποιος, σε μια δημοκρατική κοινωνία. Ωστόσο, η απορία μου είναι: γιατί τόσος θυμός;
Το άλλο που παρατηρώ είναι ένα είδος παραίτησης. Από όσα μπορούμε να κάνουμε. Παραίτηση από τη συντροφιά και τη δημιουργική ασχολία με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και αφιέρωση όλου του πλεονάσματος χρόνου στο διαδίκτυο, χωρίς στοχευμένη αναζήτηση πηγών πληροφόρησης. Περνώντας ατέλειωτες ώρες μπροστά στην τηλεόραση, χωρίς φιλτράρισμα πηγών και διασταύρωσης της πλήρους αλήθειας των ειδήσεων. Και αν αυτά μας ωφελούσαν, δε θα είχα κανένα πρόβλημα.
Αυτό που θα πρέπει να αναρωτηθούμε, ο καθένας ξεχωριστά, είναι το αν μας κάνει καλό. Γινόμαστε καλύτεροι, σοφότεροι ή πιο ήρεμοι με τις παραπάνω πρακτικές; Αν όχι, καλό θα είναι να ασχοληθούμε λίγο περισσότερο με τα παιδιά μας ή τον/τη σύντροφό μας. Δε χρειάζεται ειδικό εξοπλισμό η αγκαλιά. Ούτε η κουβέντα. Ούτε το κυνηγητό στο σπίτι, ούτε ο μαξιλαροπόλεμος. Ούτε το “Όνομα, Ζώα, Φυτά” θέλει ιδιαίτερο εξοπλισμό. Ευκαιρία να φάμε όλοι μαζί σαν οικογένεια, όπως παλιά.
Έχουμε σκεφτεί ότι είναι αυξημένες οι πιθανότητες να νοσήσουμε από τον περίφημο ιό εξαιτίας του στρες που μας προκαλεί η, χωρίς όρια, έκθεση στο κινητό ή τον υπολογιστή μας; Πώς; Η αλυσίδα που συνδέει την πανικόβλητη ανάγνωση όλων των ειδήσεων που συναντάμε στο διαδίκτυο, ανεξαρτήτως πηγής προέλευσης και διασταύρωσης αλήθειας, με το άγχος και το στρες για το αύριο και το μέλλον γενικότερα, μπορεί να οδηγήσει σε μειωμένη ανοσία και μειωμένη ανοσολογική απόκριση σε περίπτωση που νοσήσουμε.
Μήπως είναι η αρχή εσωτερικών ανησυχιών και πιο επικίνδυνων μελλοντικών καταστάσεων; Μήπως ο αναγκαστικός εγκλεισμός μας θύμωσε κι άλλο; Άραγε, δεν έχουμε τίποτε καλύτερο να κάνουμε και γράφουμε σχόλια στο διαδίκτυο, ανεξαιρέτως αν γνωρίζουμε τον γράφοντα ή το θέμα επαρκώς, ώστε να απαντήσουμε; Μήπως αν αθλούμασταν λίγο -για να μιλήσω και με την πραγματική μου ιδιότητα, δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα επιτρέπεται το τρέξιμο- έστω και μέσα στο σπίτι, εκτονώναμε λίγο τη βαλβίδα πίεσης των συναισθημάτων μας;
Θα πρότεινα ένθερμα να ασκηθούμε. Λίγη άσκηση. Όσο μπορεί ο καθένας. Ετοιμάστε το απαραίτητο έντυπο και βγείτε για περπάτημα όπου επιτρέπεται. Χωρίς συγχρωτισμό. Όταν κρατάμε τις απαραίτητες αποστάσεις τηρούμε τους όρους της καραντίνας. Το ξέρουν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ότι η άσκηση δημιουργεί ισχυρότερο ανοσοποιητικό και γι’ αυτό ακόμη μας το επιτρέπουν. Σκεφτείτε το πλεονέκτημα που δίνεται στους δρομείς έναντι των υπολοίπων. Μην ακούτε όσους αναρωτιούνται γιατί είστε έξω και τρέχετε. Ακόμη και 10 λεπτά είναι μια καλή αρχή. Και όσοι μπορείτε, τρέξτε από τη μια κολόνα έως την επόμενη. Χαλαρά. Όσο να έχετε μια μικρή φάση πτήσης. Όχι σαν να θέλετε να προλάβετε το λεωφορείο. Αυτό είναι σπριντ. Πολύ αργά, αλαχάνιαστα. Και μετά πάλι περπάτημα και ούτω καθεξής.
Καλό είναι να διατηρήσουμε το βάρος μας χαμηλά. Να μειώσουμε τη λήψη των λιπών στη διατροφή μας. Να αυξήσουμε τα επίπεδα της βιταμίνης D. Να αναζητούμε την έκθεση στον ήλιο, όπου και όποτε αυτό είναι δυνατόν. Αυξήστε επίσης την αερόβια άσκηση και τις ασκήσεις ενδυνάμωσης ακόμη και μέσα στο σπίτι.
Ας φτιάξουμε ένα ισχυρότερο ανοσοποιητικό σύστημα. Οι αθλητές είναι σε πλεονεκτική θέση, αλλά όχι άτρωτοι. Όταν μας λένε ότι “έφυγε” ένα άτομο, παρόλο που ήταν αθλητής, δε σημαίνει ότι κινδυνεύουμε όλοι. Μπορεί να είχε κάποιο άγνωστο πρόβλημα υγείας. Ας μη βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα. Ας μη γενικεύουμε. Πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις απώλειας, αλλά και ίασης, όπως της κυρίας των 102 ετών στην Κίνα. Αυτές τις ειδήσεις να αναζητάτε. Τις ελπιδοφόρες. Μη βλέπετε μόνο τον αριθμό των απωλειών. Να δίνετε βάση και στον αριθμό των θεραπευμένων.
Πώς αλλιώς μπορούμε να προστατευτούμε; Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε όσο είμαστε αναγκασμένοι να μείνουμε σπίτι; Μπορούμε να δούμε ταινίες ή να διαβάσουμε ένα βιβλίο. Ας διαβάσουμε περισσότερο για να μας βρει σοφότερους ή καλύτερους η επόμενη μέρα.
Προσοχή στο φόβο! Προσοχή στην παραίτηση!
Αρχική δημοσίευση από τον Δημήτρη Τζεφαλή στην αθηΝΕΑ.