Πιστεύω ακράδαντα ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ή στην περίπτωσή μου, ότι τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς λόγο. Τίποτα. Όπως και τίποτα δεν κατάφερα να επαναφέρω από τον χαλασμένο σκληρό μου, αλλά αυτό το τίποτα μου έδωσε μια ιστορία. Ευτυχώς, η κίνηση να μετακομίσω στο Λονδίνο είχε νόημα όταν πήρα την απόφαση να επιστρέψω στην Ελλάδα για να ξανατραβήξω τις περιπέτειές μου στην Αθήνα. Θα μπορούσα να έχω θυμώσει που ο σκληρός μου δίσκος είχε χαλάσει και διέγραψε τις αναμνήσεις των τελευταίων 2 χρόνων της ζωής μου ή θα έπρεπε να δημιουργήσω νέες. Επέλεξα το δεύτερο. 

Μερικές ώρες αργότερα ένιωθα τον ήλιο και τη θάλασσα στο δέρμα μου. Μύριζε σαν το σπίτι μου και σκέφτηκα ότι είχα επιστρέψει στην αγαπημένη μου χώρα. Συγγνώμη Ιταλία, σε ξεπέρασα!

Είχα μόνο 4 μέρες για να ξαναδημιουργήσω τις 20 μέρες που πέρασα ταξιδεύοντας μόνη στην Ελλάδα το περασμένο καλοκαίρι, οπότε αντί να πάρω το πλοίο για τη Σαντορίνη, ένα νησί το οποίο δεν ερωτεύτηκα με δεδομένη την προβολή του, άρχισα να αναζητώ τα καλύτερα νησιά κοντά στην Αθήνα για να κάνω μια εκδρομή. 

Αφού διάβασα 3 διαφορετικά άρθρα με προτάσεις και μίλησα με όλους τους Έλληνες φίλους μου, αποφάσισα να πάω στο Αγκίστρι. 

Το Αγκίστρι είναι ένα μικροσκοπικό νησί, περίπου μια ώρα μακριά από το λιμάνι του Πειραιά, που δεν το γνωρίζουν πολλοί στην Ελλάδα. Είναι γνωστό για τα βουνά του, για την έλλειψη καταναλωτισμού και τις αμμώδεις παραλίες. Ατυχώς για μένα, η μέρα που έκλεισα εισιτήριο ήταν συννεφιασμένη και αφού έλεγξα τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι θα ήμουν στην Ελλάδα τη μοναδική συννεφιασμένη εβδομάδα το χρόνο. 

Μόλις έφτασα στην Αθήνα, νιώθοντας το τσίμπημα ελευθερίας που συνοδεύει την εξιλέωση του μοναχικού ταξιδιού, με διέκοψαν δυνατές βροντές και απειλητικά σύννεφα που γέμισαν τον συνηθισμένα γαλανό ουρανό. Παρόλα αυτά, το επόμενο πρωί ξύπνησα στις 6 το πρωί για να μαζέψω τα πράγματά μου και να προλάβω το flying dolphin για το Αγκίστρι, αυτό το μικροσκοπικό νησί, όπου το μόνο πράγμα που σχεδίασα ήταν ένα ξενοδοχείο στην παραλία. Ωστόσο, δυστυχώς, όταν έφτασα στο λιμάνι το γρήγορο πλοίο της 1 ώρας που είχα κλείσει δεν μπορούσε να αποπλεύσει εξαιτίας της κακοκαιρίας. Αντ’ αυτού, επιβιβάστηκα σε ένα ανοιχτό πλοίο στις 9 και πάγωσα σε μια πλαστική καρέκλα για τις επόμενες 3 ώρες. 

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή των ταξιδιωτών που σταματούν να ανησυχούν για τον προγραμματισμό, γιατί οι αγαπημένες στιγμές στο παρελθόν ήταν οι απρογραμμάτιστες. Υιοθέτησα αυτήν τη νοοτροπία και απλά πήγα. 

Δεν ήξερα κανέναν και τίποτα στο νησί. Βασίστηκα στα ελάχιστα ελληνικά μου για να παραγγείλω τα απαραίτητα στοιχεία διαβίωσης και στην προσωπικότητά μου. 

Η Σαντορίνη ήταν παιχνιδάκι, καθώς όταν έφτασα έκανα μία φίλη τα 5 πρώτα λεπτά, αφού πήγα στο ξενοδοχείο μου, με την οποία επικοινωνώ ακόμα. Ήταν αυτό το είδος φίλης που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια μέσα σε ένα δημόσιο λεωφορείο. Η Mackenzie έκανε το σόλο ταξίδι στη Σαντορίνη να μοιάζει με ταξίδι με την καλύτερή μου φίλη. Το Αγκίστρι ήταν διαφορετικό, το φύσημα του ανέμου στους άδειους δρόμους μου υπενθύμισε ότι ήμουν ολοκληρωτικά και απόλυτα μόνη. 

Ποια ήταν η τελευταία φορά που περπάτησες μόνος; Χωρίς καθόλου μουσική ή κουβέντα να σε αποσυγκεντρώνει και τίποτα να κοιτάς, εκτός από τη φύση. Για μένα; Δεν είχα απάντηση για τη δική μου ερώτηση. Το να πηγαίνεις μόνος σου για φαγητό είναι άλλο πράγμα από το να περπατάς για χιλιόμετρα σε άδειους δρόμους. Ένιωθα ζωντανή γιατί ήμουν το μόνο έμβιο ον στον ορίζοντα. Έκανα μια βόλτα 5 χιλιομέτρων μέχρι το γειτονικό χωριό, γιατί ήθελα να εξερευνήσω. Δεν ήξερα για αυτό πέρα από τις οδηγίες του Google map, ότι υπήρχαν μερικά εστιατόρια στην περιοχή. Οπότε, περπάτησα, επειδή εκεί όπου έχει φαγητό έχει και ανθρώπους, ή έτσι τουλάχιστον σκέφτηκα. 

Ένα από τα λίγα αυτοκίνητα που περνούσαν, επιβράδυνε δίπλα μου, κάνοντάς μου σινιάλο να μπω μέσα, λες και έκανα ωτοστόπ. Δεν έμοιαζε ύποπτος, για την ακρίβεια, έπρεπε να μπω στο αυτοκίνητο, γιατί η διαδρομή ήταν δύσκολη. Αλλά χαμογέλασα και του έγνεψα να φύγει. Τότε, σκέφτηκα πώς αυτόματα σκεφτόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι κακοί, ενώ οι περισσότεροι στην πραγματικότητα είναι καλοί. Τέτοιες σκέψεις σου κρατούν συντροφιά σε ένα μακρύ μοναχικό περίπατο.

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή των ταξιδιωτών που σταματούν να ανησυχούν για τον προγραμματισμό, γιατί οι αγαπημένες στιγμές στο παρελθόν ήταν οι απρογραμμάτιστες.

Στη συνέχεια, το μυαλό μου πήγε στο γεγονός ότι οι ενήλικες δεν αφήνουν χρόνο στον εαυτό τους για εξερεύνηση. Η πεζοπορία με έκανε να αισθανθώ αυτήν την έμφυτη παιδική ευφορία εξερευνώντας ένα δάσος δίπλα στο σπίτι σου, που έμοιαζε πολύ μεγαλύτερο από σένα. Ίσως γιατί γνωρίζαμε πόσο μικροί ήμαστε συγκριτικά με τους γονείς μας, τα δέντρα, τον κόσμο και ήμαστε περίεργοι, γιατί δεν είχαμε το στρες να θολώνει το σημείο στον εγκέφαλό μας που μας επιτρέπει να είμαστε παρόντες. Κάτι από την ωριμότητα κλέβει αυτήν την παροδική χαρά από όλα. Άρχισα να αμφιταλαντεύομαι προσπαθώντας να ανακαλύψω τον πυρήνα της αιτίας, γιατί το να είσαι παιδί είναι τόσο διασκεδαστικό και κατέληξα στο ότι δεν επεξεργαζόμασταν ό,τι συνέβαινε. Καθώς ήμουν στα μέσα του φιλοσοφικού μου συλλογισμού, κοίταξα πάνω και είδα το φόντο της Μεσογείου να χαμογελά προς την κατεύθυνσή μου. Θεέ μου, τι χώρα! 

Ακόμα, τρύπωσα ανάμεσα από πετρόχτιστα οικήματα βαμμένα μπλε και άσπρο και ακολούθησα τη θάλασσα για να έχω καλύτερη θέα. Βρήκα ένα σημείο που δεν ήταν προορισμένο για τουριστική αξιοποίηση, αλλά αυτό που είδα ήταν καλύτερο, γιατί ήταν μόνο για μένα. 

Μέχρι που ένας παράξενος άνθρωπος ήρθε από το πουθενά. Άρχισε να με πλησιάζει και να κάνει σινιάλα στην κάμερα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, αλλά χαμογέλασα και τον ρώτησα αν ήθελε μια φωτογραφία. Έγνεψε αρνητικά και μου ευχήθηκε να έχω μια καλή μέρα. Είχα ήδη μια καλή μέρα. 

Η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας πλησίαζε: η ώρα του κρασιού με όσο περισσότερο ελληνικό φαγητό μπορούσα να καταβροχθίσω, γιατί οι τιμές δεν ήταν αποτρεπτικές. Ήμουν αναμφίβολα η μόνη ξένη στο εστιατόριο, η μοναδική έγχρωμη και παρόλα αυτά, ένιωθα σαν το σπίτι μου. Παρήγγειλα μια χωριάτικη, τόσο φρέσκια λες και μόλις είχαν κόψει τα λαχανικά από τον κήπο. Η φέτα μου άλλαξε τη ζωή, το ίδιο και το πιάτο με το κοτόπουλο και τις πατάτες και τα σταφύλια για επιδόρπιο. Το στομάχι μου και η ψυχή μου ήταν γεμάτα. Το ίδιο και το πορτοφόλι μου. 

Το πολύ φαγητό με ανάγκασε να αναζητήσω καλό καφέ. Το ξενοδοχείο μου ήταν καταθλιπτικά άδειο: ήταν τόσο άδειο που διάλεξα όποιο δωμάτιο ήθελα. Οπότε, αντί να κάθομαι στο δωμάτιο μου, περιπλανήθηκα λίγο ακόμη. 

Είχα μαζί μου το ημερολόγιό μου ως δραστηριότητα, αν δεν είχα κάποιον άλλον να μου κάνει παρέα. Μετά από 5 λεπτά, παρατηρώντας έναν ανεμοστρόβιλο να πλησιάζει το νησί, μπήκα σε ένα κοντινό ξενοδοχείο. Για μια συννεφιασμένη και βροχερή ήμερα, ήταν τέλεια. Έκατσα στο μπαρ, παρήγγειλα έναν εσπρέσο και άρχισα να γράφω στο ημερολόγιό μου. Ήταν 5 μ.μ και λίγο πριν ένα μικρό πλήθος κόσμου συγκεγκεντρώθηκε για βραδινό. Είδα τα φώτα να χαμηλώνουν, να ανάβουν κεριά και να δημιουργούν ατμόσφαιρα για τους πιστούς θαμμώνες τους.

Αυτόματα σκεφτόμαστε ότι οι άνθρωποι είναι κακοί, ενώ οι περισσότεροι στην πραγματικότητα είναι καλοί.

Γύρω στις 7 μ.μ, τα χέρια μου άρχισαν να κουράζονται από το γράψιμο και παρήγγειλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Ο ιδιοκτήτης μου έβαλε κρασί τόσο αγνό, που δεν είχε καν ετικέτα το μπουκάλι. Είχε την αύρα του μεγάλου σοφού ανθρώπου. Το όνομά του ήταν Μιχαήλ. Το στομάχι μου γουργούρισε τόσο που παρήγγειλα την πιο απολαυστική κολοκυθόσουπα που έχω φάει ποτέ στη ζωή μου. Η ζεστασιά ήταν ιδανική για να δημιουργήσω την τέλεια βραδιά συγγραφής, μέχρι που δεν ήμουν μόνη μου πια. 

Το επόμενο λεπτό ήμουν το κορίτσι που διαφήμιζε τη σούπα, διατυμπανίζοντας πόσο γευστικό ήταν το πιάτο της ημέρας. Ο Μιχαήλ μου έβαλε κι άλλο κρασί και πριν το καταλάβω ένιωθα σαν την Ημέρα των Ευχαριστιών με συγγενείς που είχα να τους δω χρόνια. Έφτασε 9 μ.μ και είχα κουραστεί να κάθομαι. Έμαθα για τους Έλληνες, το κρασί, το ελληνικό κρασί και ερωτεύτηκα αυτό το μικρό κομμάτι παραδείσου, ακόμα κι αν έβρεχε καταρρακτωδώς έξω.

“Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι εξουθενώνονται δουλεύοντας 360 μέρες τον χρόνο και παραπονιούνται τις υπόλοιπες 5,” ανέφερε ο Μιχαήλ παρατηρώντας τους παραθεριστές και τις απίστευτα υψηλές προσδοκίες τους για τις τέλειες διακοπές. Είχε απόλυτο δίκιο, ήρθα χωρίς προσδοκίες, κάτι που αυτόματα έκανε τα πάντα να ξεπερνούν αυτό που είχα στο μυαλό μου. Με άλλα λόγια, έδωσα στον εαυτό μου την ευκαιρία να απολαύσει αυθεντικά ό,τι βίωνα στο παρόν. Και φυσικά το απολάμβανα.

Και οι δύο λέγαμε αποφθέγματα σοφίας που κατέγραφα στο ημερολόγιό μου, “γράφεις βιβλίο;”, με ρώτησε. “Στο τέλος, και αυτό θα είναι ένα κεφάλαιο.” 

Η σύζυγος και η αδερφή του ήρθαν από πίσω όταν έκλεινε το μαγαζί στις 10 μ.μ και έγιναν οι Ελληνίδες θείες μου. Ρώτησαν αν είχα φάει και μου προσέφεραν κι άλλο φαγητό. Με αγκάλιασαν όταν είπα κάτι στα ελληνικά που τις εξέπληξε και μου είπαν ότι μπορώ να μείνω όποτε θέλω στο ξενοδοχείο τους.

Ρώτησα άλλους επισκέπτες στο ξενοδοχείο πώς κατέληξαν στο Αγκίστρι και ένας-ένας μου είπαν το ίδιο πράγμα. “Ήταν κοντά στην Αθήνα και σκέφτηκα να περάσω από εδώ, από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια.” 

Είχα αποκλειστεί, αλλά ένιωθα σαν το σπίτι μου περισσότερο από ποτέ, ακούγοντας αυτές τις συζητήσεις. Πίνοντας το κόκκινο κρασί, έγνεφα στις ιστορίες τους, χαμογελούσα στις φωτογραφίες που μου έδειχνε ο Μιχαήλ από τους επισκέπτες που είχαν γίνει φίλοι ζωής. Κοίταξε πάνω και μου είπε:

“Joanna, έχεις αίμα στα χείλη σου.” 

“Τι όντως;”

“Ναι, από το ‘αγκίστρι’”.

Το Αγκίστρι με προσέλκυσε σαν χαμένο ψάρι. 

Την επόμενη μέρα, ξύπνησα με τα νέα ότι το πλοίο μου δεν θα έφτανε εξαιτίας του καιρού. Για την ακρίβεια, κανένα πλοίο δεν έφευγε εκείνη τη μέρα, κάτι που δεν με εξυπηρετούσα καθόλου, αφού η πτήση μου από Αθήνα έφευγε την επόμενη μέρα στις 11 π.μ. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο μου, πήγα στο μέρος που με υποδέχτηκαν με τον καλύτερο τρόπο, το Oasis hotel. Σαν οικογένεια, κάλεσαν τα πλοία και επιβεβαίωσαν την κατάσταση, αλλά έλυσαν το πρόβλημα κλείνοντάς μου ένα θαλάσσιο ταξί.

Άγνωστοι με βοήθησαν να φύγω και όλα όσα έζησα μπήκαν στο βάζο με τις ιστορίες που μου θυμίζουν ότι υπάρχει περισσότερο καλό από κακό στον κόσμο. 

Διάβασε ακόμα:

Βρες το νόημα σε δύσκολες περιόδους

Και αυτή η κρίση θα μας κάνει καλύτερους

Author(s)

  • Η Joanna Franco είναι συνιδρύτρια και συγγραφέας στο blog shutupandgo.travel. και travel blogger.