Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
-Γιατί είναι καλό να εκφράζεις τα συναισθήματά σου.
-Γιατί δεν πρέπει να προσποιείσαι ότι ξέρεις τι περνά ο άλλος.
Όταν κάποιος που νοιαζόμαστε και αγαπάμε πονάει, υποφέρει, περνάει δύσκολα θέλουμε με κάποιο τρόπο να τον υποστηρίξουμε. Κάτι να βρούμε να του πούμε για να τον ανακουφίσουμε. Κάτι που να τον παρηγορεί και να τον βοηθάει. Αν είναι, όμως, να χρησιμοποιήσουμε κάποια από τις παρακάτω φράσεις καλύτερα να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό. Γιατί μάλλον θα χειροτερέψουμε παρά θα βοηθήσουμε την κατάσταση. Υπάρχουν όμως θέσεις και εκφράσεις που μπορούν να είναι πραγματικά βοηθητικές και υποστηρικτικές.
Τι χρειάζεται, λοιπόν, να αποφύγουμε να πούμε σε κάποιον που περνάει μια δυσκολία και γιατί;
“Μην κλαις, σκέψου θετικά”
Κάθε άνθρωπος που πονάει, βιώνει μια χαοτική πραγματικότητα. Όταν προσανατολίζεις προς το «σκέψου θετικά-μην κλαις» ουσιαστικά τον παροτρύνεις να μπλοκάρει την έκφραση του πόνου του και των δακρύων του. Ο δρόμος προς την ίαση, όμως, χρειάζεται συχνά τα δάκρυα για να ανοίξει. Η θετική σκέψη δεν είναι η αποφυγή της αρνητικής. Είναι θέση κι όχι αντίδραση. Συνήθως, το νόημα πίσω από την φράση αυτή είναι ότι εγώ δεν αντέχω την δική μου λύπη. Οπότε, μην κλαίς γιατί μου πυροδοτείς συναισθήματα που δεν θέλω να νιώσω και να επεξεργαστώ. Αλλά η αλήθεια είναι ότι όταν ένας συνάνθρωπός σου, εκείνη τη στιγμή, έχει ένα σοβαρό πρόβλημα το θέμα δεν είσαι εσύ, αλλά εκείνος. Λες εκείνος να μην θέλει να σκέφτεται θετικά; Λες να προτιμά να κλαίει; Όχι βέβαια. Ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσεις και απέναντι σε δυσκολίες όλοι νιώθουμε λύπη, θυμό, αγανάκτηση, καμιά φορά και τύψεις και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό. Η συμβουλή «να τα βάλουμε στην άκρη» κάθε άλλο παρά βοηθητική είναι.
Τι υποστηρίζει πραγματικά τον άλλον
Η ειλικρίνεια και η αποδοχή εκ μέρους μας. Μπορούμε για παράδειγμα να του πούμε το εξής: ”Ό,τι κι αν νιώθεις, αν θελήσεις να το μοιραστείς, εγώ είμαι εδώ. Θα σε ακούσω. Κι αν δεν θέλεις να μιλήσεις, αλλά θέλεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, φώναξέ με. Θα χαρώ να γίνω συνοδοιπόρος σου. Ξέρω ότι κατάφερες πολλά μέχρι σήμερα. Σου έχω εμπιστοσύνη και σ’ αυτή την πρόκληση που αντιμετωπίζεις”.
“Ξέρω τι περνάς, το έχω περάσει κι εγώ”
Λέγοντας κάτι τέτοιο αφήνεις να εννοηθεί ότι αφού «ξέρεις» δεν χρειάζεται να ακούσεις πώς νιώθει ο άλλος. Αυτό δεν είναι το νόημα; Αντί να του ανοίξεις, λοιπόν, μια πόρτα για να σου πει την ιστορία του, του την κλείνεις στα μούτρα. Αντί να του απλώσεις μια γέφυρα για να συνδεθεί με τη ζωή, του μιλάς από την απέναντι μεριά, αυτή «του γνώστη». Όχι, λοιπόν, δεν ξέρεις. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα περιστατικά που βιώσατε μοιάζουν π.χ. διαζύγιο, απόλυση, αρρώστια ποτέ δεν ξέρεις τι βιώνει ο άλλος και τι αισθάνεται. Για έναν πολύ απλό λόγο. Η εμπειρία δεν καθορίζεται από το περιστατικό, αλλά από την προσωπική ιστορία του καθενός μας. Αυτή δημιουργεί το φίλτρο μέσα από το οποίο βιώνουμε τις όποιες δυσκολίες μας.
Τι είναι καλύτερα να κάνεις
Μπορείς να μοιραστείς, αν ο άλλος θέλει, τη δική σου εμπειρία αλλά με την πρόθεση να επικοινωνήσεις με τον άλλον κάτι που έμαθες μέσα από αυτήν κι όχι να δείξεις ότι «ξέρεις». Να αναγνωρίσεις και να τονίσεις ότι αυτή είναι η δική σου διαδρομή κι όποια και να είναι η διαδρομή του άλλου, θα είσαι δίπλα του και θα του κρατάς το χέρι. Αλλά κυρίως κλείσε το στόμα σου και άκου με την καρδιά σου. Το να σε επιλέξει ένας άνθρωπος που είναι σε κρίση για να σου μιλήσει, είναι τιμή και ευλογία.
“Ό,τι χρειαστείς πάρε με τηλέφωνο”
Υποτίθεται ότι αυτή είναι μια φράση που δηλώνει ενδιαφέρον. Και μπορεί έτσι να είναι. Αλλά όπως είπαμε, εδώ δεν πρόκειται για σένα, πρόκειται για τον άλλον, αυτόν που βιώνει τον πόνο και την δυσκολία. Πολλές φορές αυτός ο άνθρωπος, δεν ξέρει τι θέλει κι αν ξέρει συνήθως δεν έχει χρόνο και όρεξη για τηλέφωνα.
Τι είναι καλύτερο να πεις
Μην πεις. Κάνε. Πάρε εσύ τηλέφωνο, πες ένα γειά και κλείσ’ το. Κι αν χρειαστεί πάρε ξανά και ξανά. Στείλε ένα μήνυμα. Μαγείρεψέ του το αγαπημένο του φαγητό και κρέμασέ το στο χερούλι της πόρτας του. Δείξ’ του έμπρακτα ότι η έγνοια σου, είναι μεγαλύτερη από τον φόβο σου.
Τι να θυμάσαι
Οι δυσκολίες που περνούν οι άλλοι άνθρωποι μας φέρνουν αντιμέτωπους με τις δικές μας αντοχές και ανοχές και πολλές φορές εκεί χάνεται το παιχνίδι της υποστήριξης. Το να παραμείνουμε στη θέση μας, με επίγνωση του ότι είμαστε κι εμείς ευάλωτοι, με αναγνώριση ότι ο άλλος έχει τη δική του εμπειρία και με τη πρόθεση να είμαστε επί της ουσίας υποστηρικτικοί, είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.
Διάβασε ακόμα:
Mindfulness: Ο Τρόπος Για Να Σταματήσεις Να Ζεις Μηχανικά
Έρευνα: Ο Διαλογισμός Διατηρεί Τον Εγκέφαλο Νέο