Παλαιότερα (όταν ήμουν μικρούλης, τόσο παλαιότερα) γινόταν κάτι και απλά το δεχόμουν. Γιατί εκείνο που συνέβαινε ήταν και το φυσιολογικό. Έτσι νόμιζα. 

Ήταν άγευστο το φαγητό, το έτρωγα. Έτσι μάλλον θα φτιάχνονται τα φαγητά, σκεφτόμουν. Καθόμουν σε ένα καφέ που τελικά συνειδητοποιούσα ότι δεν μου άρεσε καθόλου και ούτε που μου περνούσε απ’ το μυαλό να σηκωθώ. Ντροπής πράγματα να φύγεις από κάπου, αφού έχει αγγίξει ο πισινός σου την καρέκλα, πίστευα. 

Βρισκόμουν σε μια παρέα και δεν περνούσα καλά, με έκαναν να αισθανθώ άσχημα, με κορόιδευαν ακόμα, μα εγώ εκεί, υπέμενα μέχρι τελικής πτώσεως. Αν δεν έφευγαν, δεν κουνούσα ρούπι.  

Έκανα μια δουλειά που δεν μου άρεσε (παλαιότερα πάλι, αλλά αυτή τη φορά όχι και τόσο) και πάλι εκεί εγώ. Έτσι είναι, Νικολάκη, οι δουλειές. Άλλο βιοπορισμός κι άλλο διασκέδαση. Αμ τι νόμιζες; Κάτσε εκεί που κάθεσαι τώρα και κρύβε λόγια, με νουθετούσε ο εσωτερικός απαίδευτος εαυτός μου. Και να σου οι εσωτερικές εκρήξεις, απόρροια της σύγκρουσης με την Αλήθεια μέσα μου. 

Ήμουν σε μια σχέση που δεν με καταλάβαιναν, από αυτές που ονομάζουν τοξικές, πάλευα μέχρι να μην πάει άλλο. Όσο δεν τα κατάφερνα, τόσο θύμωνα με τη σύντροφό μου. Μα στην ουσία θύμωνα μ’ εμένα, που δεν μπορούσα να την αλλάξω. Να την αλλάξω; Καλό! Μα τι νόμιζα, ότι οι άνθρωποι είναι λάμπες; 

Γιατί μου συνέβαιναν όλα αυτά; Γιατί δεν ήξερα τι δεν μου άρεσε. Και, όταν το μάθαινα, δεν είχα το θάρρος να κάνω κάτι για αυτό. Θεωρούσα φυσιολογικό το γενόμενο. Όποιο κι αν ήταν αυτό. Το πρόβλημα όμως ήταν άλλο. Βαθιά μέσα μου πίστευα ότι όσα πάθαινα μου άξιζαν. Γι’ αυτό δεν άλλαζα. Τιμωρούσα τον εαυτό μου υπομένοντας.  

Κι αν δεν αντιδρούσα σε όσα δεν μου άρεσαν, προφανώς ούτε λόγος για να διεκδικήσω εκείνα που πραγματικά μου άρεσαν. Πράγματα, καταστάσεις, δραστηριότητες, σκέψεις, συναισθήματα, ανθρώπους. 

Μεγάλο πράγμα να έχεις έρθει σε επαφή με την Αλήθεια σου. Και, όσο μεγαλώνεις, η απαίτηση γίνεται μεγαλύτερη. Ακόμα μεγαλύτερη όμως γίνεται η ανάγκη να την εκφράσεις. Τότε μόνο μπορείς να λέγεσαι πραγματικά ελεύθερος. 

Για να λαμβανεις τα καλύτερα άρθρα μας στο email σου, γράψου στο Newsletter μας.

Διάβασε ακόμα:

Ο μηχανισμός της αλλαγής της ανθρώπινης συμπεριφοράς

Αυτοπραγμάτωση: Η σημαντικότερη ανάγκη του ανθρώπου

Author(s)

  • Νικόλας Σμυρνάκης

    Συγγραφέας

    Ο  Νικόλας Σμυρνάκης είναι συγγραφέας, δημιουργός της φιλοσοφίας Ανθρώπου στο Νησί (IslandofMan Philosophy), ιδρυτής του IslandofMan Academy. Σπούδασε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) και είναι κάτοχος τίτλου MBA (International MBA – ΑΣΟΕΕ). Για σειρά ετών δίδασκε το μάθημα «Στρατηγική και Καινοτομία» σε ιδιωτικό κολέγιο.

    Έργα του κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο. Έχει διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και έχει λάβει δύο βραβεία διαδικτύου (e-awards). Έχει υπάρξει ομιλητής στο TEDx και με τα σεμινάριά του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό έχει απευθυνθεί σε χιλιάδες ανθρώπους. Τον εμπιστεύονται μεγάλοι ιδιωτικοί και δημόσιοι οργανισμοί.

    Τα βιβλία του Η επιτυχία κρυβόταν στο κομοδίνο μου και Να ευτυχήσω για να πετύχω ή να πετύχω για να ευτυχήσω; (εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ) ήταν υποψήφια για τα Βραβεία Αναγνωστών το 2017 και το 2019 αντίστοιχα. Τόσο αυτά όσο και το έργο του Γράψε τη δική σου Ιστορία έγιναν γρήγορα από τα ευπώλητα της κατηγορίας τους. Το τελευταίο του έργο έχει τίτλο Η Αλήθεια και προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στις 8 Ανθρώπινες Ανάγκες.

    Όραμά του είναι να βοηθήσει ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να βρουν τον σκοπό τους και να τους εξοπλίσει με τα μέσα που είναι απαραίτητα για να τον πραγματοποιήσουν.