Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
-Πόσο σημαντική είναι η δυνατότητα αυτονομίας στο γραφείο.
-Γιατί πρέπει να υπάρχουν σαφείς προσδοκίες.
Για πολλούς ανθρώπους, πηγή άγχους είναι οι αυξημένες ώρες, οι υψηλότερες προσδοκίες, που είναι πάντα εφήμερες εξαιτίας της τεχνολογίας, και οι αυξανόμενες τιμές στις κατοικίες. Πριν από κάποιο χρονικό διάστημα στην Αμερική, εκατοντάδες επιχειρηματίες συμμετείχαν σε μια διάσκεψη για την ευεξία των εργαζομένων. Διαπιστώθηκε ότι ακόμα και για τους ηγέτες που είχαν επιλέξει να επικεντρωθούν σε αυτό το ζήτημα, έπρεπε να οριστεί τι σημαίνει ευεξία.
Για πολλούς ανθρώπους, όταν σκέφτονται την ευεξία στο χώρο εργασίας, σκέφτονται μια επιχείρηση που υποστηρίζει την άσκηση ή το πρόγραμμα διακοπής του καπνίσματος, μόνιμα γραφεία, πιο υγιεινά τρόφιμα σε μια καφετέρια στο χώρο εργασίας ή μαθήματα γιόγκα και διαλογισμού. Και όλα αυτά, χωρίς αμφιβολία, μπορούν να διαδραματίσουν έναν ευεργετικό ρόλο στη βελτίωση της υγείας των εργαζομένων. Αλλά εάν ο πραγματικός χώρος εργασίας είναι «άρρωστος», τότε αυτό δεν μπορεί να αλλάξει τη ρίζα του προβλήματος. Είναι σαν να προσθέτεις μια κρέμα σε ένα χάμπουργκερ. Παραμένει ακόμα ένα χάμπουργκερ και δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν. Ποια είναι λοιπόν τα πράγματα που κάνουν έναν εργασιακό χώρο χρόνια άρρωστο;
Η έλλειψη αυτονομίας
Καταρτισμένοι υπάλληλοι που θέλουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά με χρόνια «μικρό-διαχείριση», που τελικά σαμποτάρονται από την έλλειψη της δυνατότητας να κάνουν τα πράγματα χωρίς συνεχή έλεγχο. Οι εργοδότες πιστεύουν συχνά ότι αυξάνουν την ποιότητα της εργασίας, ζητώντας από τους υπαλλήλους τους την έγκριση τους για κάθε μικρό βήμα που κάνουν, όμως στην πραγματικότητα προκαλούν μόνο απογοήτευση και δυσαρέσκεια. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλη απώλεια παραγωγικότητας, όταν δεν μπορεί κάποιος να στείλει ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου χωρίς να το ελέγξει ο προϊστάμενος του. Το να αισθάνεται κάποιος παγιδευμένος, μπορεί να είναι ένας σοβαρός παρακινητής στρες με την πάροδο του χρόνου.
Οι ασαφείς προσδοκίες
Μια άλλη συνήθης απογοήτευση που όχι μόνο αυξάνει το άγχος, αλλά αποτελεί και σπατάλη χρόνου και ενέργειας, συμβαίνει όταν υπάρχουν τεράστιες προσδοκίες, για το τι υποτίθεται ότι κάνει ένας υπάλληλος. Η περιγραφή της δουλειάς τους επικαλύπτεται κατά κάποιον τρόπο από κάποιον άλλον, που τους αφήνει συνεχώς αβέβαιους για το κατά πόσον μπαίνουν στα… πόδια του. Είναι ένας καθημερινός αγώνας να γνωρίζει κάποιος πόσο χρόνο μπορεί να δαπανήσει για ορισμένο έργο σε σχέση με άλλους ή σε ποια καθήκοντα να δώσει προτεραιότητα. Είναι η ροή της εργασίας τόσο ανομοιογενής, που όταν υπάρχει ηρεμία, ο εργαζόμενος αισθάνεται άβολα, ντρέπεται ότι δεν έχει τίποτα για να εργαστεί, αλλά αισθάνεται σαν να υποτίθεται ότι κάνει κάτι ούτως ή άλλως – απλά δεν ξέρει τι.
Οι αντιμαχόμενες απαιτήσεις
Σχετικό με τις ασαφείς προσδοκίες είναι το πολύ συνηθισμένο δίλημμα της ύπαρξης διαφορετικών εποπτικών αρχών, με διαφορετικές απαιτήσεις. Όπως και οι πάρα πολλοί «μάγειροι στην κουζίνα», είναι πολύ εύκολο σε ένα έργο να μπερδευτούν, όταν δύο διαφορετικοί άνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ακόμα χειρότερο πρόβλημα, για μερικούς εργαζόμενους, είναι όταν υπάρχουν «μεγάλα αφεντικά» και «μικρά αφεντικά», που μπορεί να ζητούν ανεξάρτητα εργασία χωρίς να λαμβάνουν υπόψη την συσσώρευση που κάνουν στον εργαζόμενο. Η επιλογή των αναθέσεων που θα φροντίσουν πρώτα οι εργαζόμενοι, μπορεί να είναι ένα ναρκοπέδιο και αυξάνει την αίσθηση έλλειψης αυτονομίας, που προκαλεί άγχος.
Η έλλειψη ανατροφοδότησης
Στους πιο «υγιεινούς» χώρους εργασίας, οι εργαζόμενοι ξέρουν πού βρίσκονται. Δίνεται σαφής και δίκαιη ανατροφοδότηση, σχετικά με την απόδοσή τους σε τακτική βάση, από επαίνους έως εποικοδομητικές κριτικές. Ξέρουν συγκεκριμένα τι κάνουν καλά και τι συνεχίζουν να χρειάζονται για να δουλέψουν. Έτσι δεν έχουν την αμυντική, φοβισμένη στάση.
Οι προσωπικές επιθέσεις ή ανασφάλεια
Συστηματική είναι η κακομεταχείριση, που ορισμένα άτομα έχουν αντιμετωπίσει στους χώρους εργασίας τους, λόγω των χαρακτηριστικών τους, όπως το φύλο, η φυλή, η εθνικότητα ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός. Από τη σιωπηρή προκατάληψη μέχρι τις εμφανείς διακρίσεις, ορισμένοι Αμερικανοί εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται με κακομεταχείριση, και δεδομένου του αριθμού των ωρών που ο μέσος Αμερικανός ξοδεύει στη δουλειά του, ο χώρος εργασίας αποτελεί συχνά σημαντικό φόρουμ γι αυτό. Σε ορισμένους χώρους εργασίας, η στόχευση γίνεται σε άτομα τα οποία ενδέχεται να μην υφίστανται διακρίσεις, αλλά έχουν επιλεγεί για εκφοβισμό ή συνεχή υποτίμηση. Σε άλλους χώρους εργασίας, υπάρχει μια συνεχής μάχη για την ανάθεση ευθύνης σε άλλους ανθρώπους, μια δυναμική που πηγαίνει από την κορυφή προς τα κάτω. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ένας χώρος εργασίας όπου κάποιος αισθάνεται ανασφαλής σωματικά ή συναισθηματικά, είναι πραγματικά τοξικός για την ψυχική υγεία, όχι μόνο για όσους προσβάλλονται άμεσα, αλλά και για εκείνους που ζουν με το φόβο ότι αυτό θα εξαπλωθεί. Θα περάσουν τις μέρες τους σε μια κατάσταση υπέρ-επαγρύπνησης, συνεχώς σε άμυνα – και σίγουρα δεν θα μπορούν να αποδώσουν τα μέγιστα στη δουλειά τους.
Ένας χώρος εργασίας όπου κάποιος αισθάνεται ανασφαλής σωματικά ή συναισθηματικά, είναι πραγματικά τοξικός για την ψυχική υγεία.
Η έλλειψη σύνδεσης με τη μεγάλη εικόνα
Πολλές έρευνες έδειξαν τη διαφορά ανάμεσα στη φευγαλέα ευχαρίστηση και την βαθύτερη σημασία της. Είναι σαφές ότι για να νιώσουμε πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή μας, θα επωφεληθούμε από αυτό αν έχουμε μια αίσθηση σκοπιμότητας για το γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε και γιατί αυτό έχει σημασία. Στην εργασία, συμβαίνει το ίδιο. Φυσικά, δεν υπάρχει δουλειά στον πλανήτη που θα φέρει βαθιά, πνευματική ολοκλήρωση, κάθε φορά που περιμένουμε στο φωτοτυπικό μηχάνημα. Αλλά γενικά, όσο περισσότερο μπορούμε να συνδεθούμε με τη μεγαλύτερη εικόνα, του τι σημαίνει η δουλειά μας στο μεγάλο σχέδιο των πραγμάτων, τόσο πιο αφοσιωμένοι θα αισθανθούμε. Οι εργοδότες μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό, δημιουργώντας μια κουλτούρα που να υπερηφανεύεται για τον αντίκτυπο που έχει η δουλειά των υπαλλήλων στον κόσμο συνολικά.
Η έλλειψη εμπιστοσύνης στη διαχείριση
Ένας αυξανόμενος αριθμός εργαζομένων αναφέρουν δυσπιστία στους προϊσταμένους τους. Όλοι γνωρίζουμε πόσο άσχημη είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης. Μπορεί να διαβρώσει τις σχέσεις, αλλά συχνά θεωρούμε ότι αυτό ισχύει μόνο για την οικογένεια ή τη φιλία. Τι γίνεται όταν δεν εμπιστεύεται κάποιος τον προϊστάμενό του; Το ηθικό μπορεί εύκολα να καταρρεύσει σε αυτές τις καταστάσεις, αυξάνοντας το άγχος στον εργαζόμενο και δημιουργώντας του οτιδήποτε άλλο εκτός από κίνητρο να αποδώσει αποτελεσματικά.
Η έλλειψη ευκαιριών για πρόοδο
Όταν κάποιος βρίσκεται παγιδευμένος σε μια θέση, που φαίνεται να βρίσκεται σε ένα μονοπάτι που οδηγεί προς το πουθενά, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να αισθανθεί αφοσιωμένος στην εργασία του. Ακόμα και ο όρος «αδιέξοδο» έχει γίνει συνώνυμο με την απελπισία και την εξάντληση στον πολιτισμό μας. Φυσικά, κάθε άτομο σε ένα δεδομένο χώρο εργασίας μπορεί αυτόματα να βρεθεί στο δρόμο να γίνει το μεγάλο αφεντικό – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει και ελπίδα να πάει κάποιος ψηλότερα, είτε πρόκειται για αλλαγή τίτλου, επίσημη προώθηση, αύξηση του μισθού, κ.α.. Σχεδόν σε οποιαδήποτε εργασία μπορεί να υπάρχει η δυνατότητα να επιβραβεύονται οι καλές επιδόσεις, διαφορετικά αυξάνεται το επίπεδο στρες του υπαλλήλου και τον κάνει να αισθάνεται παγιδευμένος, με ελάχιστες ελπίδες για απόδοση.
Αρχική δημοσίευση από τη Μαρία Δ. Σινανίδου στο epixeiro.gr.
Διάβασε ακόμα:
Πώς το εργασιακό στρες μπορεί να οδηγήσει στην επαγγελματική εξουθένωση
Μία Κορυφαία Ειδικός Αποκαλύπτει Τα Μυστικά Της Επαγγελματικής Ευεξίας Που ‘Ολοι Αναζητάμε