Στα επόμενα 3 λεπτά θα μάθεις:
– Τι λένε οι έρευνες για τους ανύπαντρους μπαμπάδες.
– Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους.
Στην ταινία του 2006, «Η αναζήτηση της ευτυχίας», ο Will Smith απεικονίζει τον Chris Gardner, ως έναν ανύπαντρο πατέρα ο οποίος κατορθώνει μαζί με το γιο του να απαλλαγεί από τη φτώχεια και να γίνει ένας επιτυχημένος χρηματιστής. Η ταινία βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία. Ο πρωταγωνιστής διεκδίκησε την επιμέλεια του παιδιού του και τελικά τα κατάφερε. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, προκύπτουν κάποιοι προβληματισμοί αναφορικά με το ποιος γονέας θα ήταν καλύτερο να μεγαλώνει το παιδί. Ειδικά όταν σε κάποιες σκηνές παρακολουθούμε πατέρα και γιο, να κοιμούνται στα βρώμικα πατώματα ενός σταθμού τρένου. Ωστόσο, η αγάπη του πατέρα για το παιδί του ήταν τόσο μεγάλη, που κατάφερε να ξεπεράσει όλα αυτά τα προβλήματα. Μπορεί η ταινία αυτή να προβλήθηκε πριν από μια δεκαετία περίπου, αλλά αποτέλεσε μια πολύ καλή αφορμή για να γίνει γνωστό ότι τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών μπορούν να μένουν και με τους μπαμπάδες τους.
Το πιο σημαντικό είναι η ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών ανεξάρτητα από το ποιος γονιός θα μεγαλώσει ένα παιδί.
Συνολικά, τα περισσότερα παιδιά στην Αμερική ζουν με δύο γονείς, ενώ το 27,1% ζουν με τις μητέρες τους γεγονός που αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία των μονογονεϊκών οικογενειών. Ωστόσο, παρατηρούμε ότι το μερίδιο των παιδιών που ζουν με τους πατεράδες τους όλο και αυξάνεται. Σύμφωνα με μια νέα έκθεση της αμερικανικής υπηρεσίας απογραφών, στο 16,1% των μονογονεϊκών οικογενειών την επιμέλεια των παιδιών έχει ο πατέρας. Το ποσοστό αυτό έχει αυξηθεί κατά 12,5% σε σχέση με το 2007. Σε σχέση μάλιστα με τη δεκαετία του ’60 όπου το ποσοστό των ανύπαντρων μπαμπάδων ήταν 1%, το ποσοστό αυξήθηκε σε 4,35%.
Ανεξάρτητα, όμως, από τα νούμερα, το σίγουρο είναι ένα. Οι ανύπαντροι μπαμπάδες ζουν και αυτοί ανάμεσά μας και αποτελούν μέρος της κοινωνίας μας. Και μάλιστα διεκδικούν έναν ρόλο περισσότερο ενεργητικό από ποτέ. Έχουν άραγε τις ικανότητες και δυνατότητες να διεκδικήσουν επιπλέον συμμετοχή στην ανατροφή των παιδιών τους; Οι έρευνες για το προφίλ τους δίνουν κάποιες πρώτες απαντήσεις.
Ποια είναι τα χαρακτηριστικά των σημερινών ανύπαντρων μπαμπάδων;
1.Είναι πιο συχνά διαζευγμένοι
Ένας ανύπαντρος μπαμπάς είναι πιο πιθανό να υπήρξε παντρεμένος πρώτα. Σε αντίθεση με τις ελεύθερες μητέρες όπου οι περισσότερες δεν έχουν παντρευτεί ποτέ, γεγονός που οφείλεται σε γεννήσεις εκτός γάμου. Σύμφωνα με το βιβλίο “Η Αμερική Χωρίς Πατέρα” περίπου το ένα τρίτο όλων των γεννήσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι εκτός γάμου. Από τα περίπου 500.000 μωρά που γεννιούνται κάθε χρόνο από γονείς ηλικίας 15 ως 19 χρονών, το 78% είναι παιδιά ανύπαντρων εφήβων. Από την άλλη υπάρχει και η κατηγορία των ανύπαντρων μαμάδων σε ηλικίες άνω των 35. Αυτές είναι οι περιπτώσεις όπου το βιολογικό ρολόι της γυναίκας χτυπάει λόγω της φθίνουσας γονιμότητας οπότε κάποιες γυναίκες αποφασίζουν να κάνουν παιδί χωρίς τη δέσμευση από τον βιολογικό πατέρα ή ακόμα και με εξωσωματική γονιμοποίηση και σπέρμα δότη και να το μεγαλώσουν μόνες τους.
2.Eίναι πιθανότερο να συγκατοικούν
Σύμφωνα με το αμερικανικό ερευνητικό κέντρο Pew, το 41% των ανύπαντρων πατεράδων συγκατοικεί σε αντίθεση με τις ανύπαντρες μαμάδες στις οποίες μόνο το 16% συγκατοικεί. Αυτό το γεγονός οφείλεται στην άποψη ότι αρκετές γυναίκες προτιμούν να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους παρά με έναν λάθος σύντροφο. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι η θέση της γυναίκας έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με παλαιότερα. Είναι πλέον περισσότερο ανεξάρτητες και θεωρούν ότι μπορούν να υποστηρίξουν μόνες τους την ανατροφή ενός παιδιού.
3.Eίναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση
Πιο συγκεκριμένα είναι πιο πιθανό να είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από τις ανύπαντρες μητέρες. Σύμφωνα με το ίδιο ερευνητικό κέντρο, τα παιδιά που ζουν με τις μητέρες τους, βιώνουν χειρότερες οικονομικές συνθήκες από τα παιδιά που μένουν με τους πατεράδες τους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι άνδρες είναι πιθανότερο να διεκδικήσουν μια καλύτερη θέση εργασίας, με υψηλές απολαβές. Όλα αυτά τα στοιχεία συνδράμουν στην καλύτερη ποιότητα ζωής της δικής τους όσο και των παιδιών τους.
Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι το πιο σημαντικό είναι η ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών ανεξάρτητα από το ποιος γονιός θα μεγαλώσει ένα παιδί. Η ανατροφή των παιδιών θα γίνει καλύτερη εάν πιστεύουμε πως μπορούμε να γίνουμε οι γονείς που θέλουμε και ονειρευόμαστε, ενώ παράλληλα γνωρίζουμε τους περιορισμούς και τις δυσκολίες. Μπορούμε να προσφέρουμε έμπνευση στα παιδιά μας και να μεγαλώσουν με αυτοπεποίθηση εάν παρέχουμε αγάπη και καθοδήγηση με βασικό αρωγό την επικοινωνία και την συνεργασία μεταξύ των γονιών. Η ανατροφή ενός παιδιού είναι το πιο σημαντικό έργο που μπορούμε να κάνουμε στη ζωή μας. Ας το κάνουμε σωστά.